Նունեն և Իննան արդեն ուսանողներ են, Քրիստինան պատրաստվում է հեռակա բաժնի համար քննություններին։ Այս աղջիկներին միավորում է ոչ միայն սովորելու, մասնագիտություն ձեռքբերելու ցանկությունը, այլև նման ճակատագրերը։ Նրանք երեքն էլ Վանաձորի մանկատան շրջանավարտներ են։
Նունեն ու Քրիստինան նույնիսկ կես տարի կենցաղ են կիսել մանկատան երեք այլ աղջիկների հետ Anna Kara հիմնադրամի վարձակալած բնակարանում: Իսկ մենթոր դայակներն էլ իրենց խորհուրդներով օգնել են ինքնուրույն կյանք սկսել՝ առօրյա գնումներ կատարել, կենցաղային տարբեր խնդիրներ լուծել և այլն։ «Ծնողազուրկ հայ երեխաների օգնության միություն (ՍՕԱՐ)» բարեգործական հիմնադրամի ֆինանսավորմամբ Նունեն, Քրիստինան և Իննան գրեթե մեկ տարի քաղաքի լավագույն մասնագետների մոտ բուհական ընդունելության քննությանն են պատրաստվել։ Հիմա աղջիկներն արդեն միասին չեն ապրում. ՀՀ աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարության կողմից բնակարանի գնման հավաստագրեր են ստացել, բայց մանկատնից սկսված ընկերությունը մնացել է։
Նունեի պատմությունը
Նունե Պապյանը Վանաձորի մանկատանն է հայտնվել 8 տարեկանում ավագ երկու եղբայրների և քրոջ հետ։ Այնտեղ 10 տարի է անցկացրել։ Թե ինչու ընտանիքի 4 երեխաները մանկատուն տեղափոխվեցին, շատերի նման ինքն էլ պատմել չի ցանկանում։ Ասում է՝ ծնողները ողջ են, հարազատներ էլ ունեն, նրանցից ոմանք Նունեի սոցցանցերի անձնական էջերի ընկերների թվում են, բայց շփում նրանց ու ծնողների հետ չկա։
Մանկատանը հայտնվելու պատճառները ցավեցնում են, բայց այնտեղ անցկացրած տարիներից լուսավոր հիշողություններ կան, առաջին հերթին՝ սոցիալական աշխատողները։ Հենց նրանց աշխատանքին հետևելով էլ իր մասնագիտության ընտրությունն արեց. արդեն Վանաձորի պետական համալսարանի «Սոցիալական մանկավարժության» ֆակուլտետի ուսանողուհի է, անհամբեր սպասում է սեպտեմբերին։
Նունեի համար նոր կյանք է սկսվել՝ մանկատնից դուրս, ինքնուրույն և սեփական բնակարանում։ Ուրախությամբ ասում է՝ արդեն ճաշ եփել գիտի. նոր հմտությունը ձեռք է բերել ընկերուհիների հետ կես տարի առանձին ապրելիս։
Նունեի լավագույն ընկերուհին Իննան է։ Թեպետ ապրում են քաղաքի տարբեր հատվածներում, բայց օրվա գրեթե մեծ մասը միասին են անցկացնում։ Միասին նույն դպրոցն են հաճախել, միասին նույն կրկնուսույցի մոտ պարապել։ Հիմա էլ արդեն համակուրսեցիներ են։ Հարցազրույցի ժամանակ ևս իրար կողքի են։
Իննայի պատմությունը
Իննա Աղաբեկյանն ավագ քրոջ՝ Անիի հետ մանկատանն է հայտնվել 2 տարեկանում։ Հորը չի էլ տեսել, մայրը մենակ է մնացել սոցիալական, առողջական խնդիրների և երկու աղջիկների հետ. նրանց ստիպված մանկատուն է տարել։ Անկեղծանում է՝ մոր դեմ չարացած չէ, տարիների ընթացքում հասկացել է, որ նման որոշում ստիպված է կայացրել։ Բնակարանի գնման հավաստագիր քույրը՝ Անին է ստացել, հիմա քույրերով վերանորոգում են բնակարանը։ Հույս ունեն շուտով ավարտել և մայրիկին էլ իրենց նոր բնակարան բերել։ Առաջին անգամ Նոր տարին նոր տանն ու երեքով են անցկացնելու, այնպես որ կես տարի առաջ արդեն որոշակի ծրագրեր ունեն։
Նունեի նման ինքն էլ է սոցիալական մանկավարժի մասնագիտությունն ընտրել։
«Սիրում եմ մարդկանց հետ խոսել, նրանց լսել, կարծում եմ՝ կարողանում եմ խորհուրդներ տալ։ Բացի այդ, ես անցել եմ այդ ամենի միջով, եղել եմ մանկատանը, եղել եմ նաև խնամատար ընտանիքում, գիտեմ, թե այդ իրավիճակում հայտնված երեխան ինչ է զգում, ինչի կարիք ունի, ուզում եմ օգնել նրանց իմ աշխատանքով»,- պատում է Իննան։
Խնամատար ընտանիքում երեք տարի է անցկացրել, այնտեղից մանկատուն է վերադարձել։
«Չստացվեց, իրար չէինք հասկանում»,- խոստովանում է Իննան։ Մի քիչ մասնագիտական վերլուծություն է անում՝ խնամատար ընտանիքում հայտնվեց 14 տարեկանում։ Ինքն արդեն բավականին կայացած մտածելակերպ ուներ, խնամատար ընտանիքում էլ իրենց կարգ ու կանոնն էր հաստատված, երևի խնդիրը դա էր։ Բայց և ավելացնում է՝ եթե ինչ-որ պատճառով սեփական երեխաներն ունենալ չկարողանա, ապա երեխա է որդեգրելու, որ երկու կողմի համար էլ ընտանեկան կայունություն լինի։
Քրիստինայի պատմությունը
Քրիստինա Մաթոսյանը Վանաձորի մանկատանն ամենաքիչն է մնացել՝ չորս տարի, մինչ այդ կրտսեր երկու եղբայրների ու քրոջ հետ խնամքի այլ հաստատությունում էր։ Ինչու են մանկատանը հայտնվել. այս հարցն ակտիվ խոսող, ուրախ ձայնով աղջկան ակնհայտ ցավ է պատճառում. ասում է՝ ընտանեկան խնդիրներ էին, հայրն էլ, մայրն էլ ողջ են, ամուսնալուծված են։ Նրանց հետ կապ չունի, երկար ժամանակ չի տեսել, անկեղծանում է՝ որևէ բան իմանալ չի էլ ցանկանում։ Հետ չի նայում, հիմա՝ միայն առաջ, բայց և սիրով է հիշում այն օրերը, երբ չորս ընկերուհիների հետ մի բնակարանում էին ապրում։
Կենցաղային գրեթե յուրաքանչյուր գործի համար հատուկ գրաֆիկ էին սահմանել, բացի սուրճ եփելուց։ Դա կամավորության սկզբունքով էր։ Արդեն տասն օր է՝ իր սիրուն, հարազատ դարձած բնակարանում է։ Ի տարբերություն Նունեի ու Իննայի՝ Քրիստինա Մաթոսյանի բուհական ընդունելության քննությունն առջևում է։ Դիմել է ՎՊՀ ռուս բանասիրության ֆակուլտետի հեռակա բաժին։ Հեռակա սովորելով՝ զուգահեռ աշխատել էլ կկարողանա.
«Ինձ պատկերացնում եմ գրասենյակում՝ սեղանի մոտ նստած, վրան լիքը թղթեր լցված, ես էլ թարգմանություններ եմ անում»,- ասում է Քրիստինան։
Կառավարությունը բարձրացնում է աշխատավարձերը. երեխաներին խնամողները պետք է լավ վարձատրվեն
Մի քիչ վախենում է «մեծ–մեծ բաներ» երազել, բայց մտքերն ուժ ունեն. տուն ունի, երազում է մի օր ավտոմեքենա ու իր երազած աշխատանքն ունենալ, գնալ ՌԴ, Սարատովի մարզ՝ իր ծննդավայր, պարզապես պտտվելու, այլ ոչ թե մնալու։ Հստակ որոշել է՝ ընտանիք շուտ չի կազմելու, դեռ պետք է սովորի, աշխատի, գումար վաստակի և կուտակի։ Բայց երբ էլ կազմի՝ երազում է ամուր ընտանիք ստեղծել, լավ կին ու լավ մայր լինել, իր երեխաներին տալ ընտանեկան այն ջերմությունն ու մայրական հոգատարությունը, որից ինքը, եղբայրներն ու քույրը զրկված են եղել։
Հ.Գ. Նշենք, որ հոդվածի հերոսները Վանաձորի մանկատան վերջին շրջանավարտներն են։ ՀՀ կառավարության որոշմամբ՝ անցյալ տարի 4 գիշերօթիկ հաստատություն և 1 մանկատուն է լուծարվել՝ Վանաձորինը։ Գավառի մանկատան 4 շրջանավարտներից երեքը տղաներ են, որոնք այս տարվա նորակոչիկներն են, իսկ աղջիկը դիմել է Գավառի պետական բժշկական քոլեջ, քննություններն ու արդյունքները դեռ առջևում են։ Վիճակագրություն, թե մանկատան շրջանավարտների որ տոկոսն է բուհեր դիմում և ընդունվում, չկա։ Մանկատնից դուրս գալուց հետո ոչ բոլոր շրջանավարտներ են կապ պահում հաստատության հետ, հետևաբար՝ շրջանավարտների հետագա կյանքի մասին ամբողջական տեղեկություններ հնարավոր չի լինում հավաքագրել։
