ԵՐԵՎԱՆ, 1 օգոստոսի — Sputnik. Առաջին անգամ մեր հավաքականը ներկայանալու է 33 մարզիկով, առաջին անգամ օլիմպիական մեդալների համար պայքարելու են մարմնամարզիկները, առաջին անգամ վեց աթլետ իրավունք ստացավ մասնակցելու խաղերին, առաջին անգամ ազատ ոճի ըմբշամարտում հանդես կգան մեր երկրի չորս ներկայացուցիչներ և, վերջապես, առաջին անգամ բռնցքամարտի մրցումներին մեր դրոշի ներքո հանդես կգա հինգ մարզիկ:
Յուրաքանչյուր մարզաձև ունի իր յուրահատկությունները: Պարզ է, որ հեշտ պայքար ոչ մի մարզաձևում էլ չի սպասվում: Կան, սակայն, նրբություններ, որոնք խոչընդոտում կամ օգնում են մարզիկներին բաղձալի նպատակին հասնելու համար:
Բռնցքամարտի մրցաշարի յուրահատկությունների մասին Sputnik Արմենիան զրուցել է նախկին ԽՍՀՄ բազմակի,Եվրոպայի և Բարի կամքի խաղերի չեմպիոն, Սեուլի և Ատալանտայի օլիմպիական խաղերի մասնակից Մեխակ Ղազարյանի հետ:
-Պարոն Ղազարյան, դուք բարձր կարգի մրցումների այդ թվում՝ օլիմպիական խաղերի, ահռելի փորձ ունենք: Ինչո՞վ են տարբերվում օլիմպիական խաղերը մյուս մրցաշարերից:
— Օլիմպիական նախկին չեմպիոններ չեն լինում: Սա պատմական իրադարձություն է սպորտում: Փոփոխված կանոնակարգի համաձայն, մրցումները տևում են ոչ թե 15-20 օր՝ ինչպես նախկինում էր, այլ 6-8 օր:
Պատճառն այն է, որ հիմա երկու կամ երբեմն էլ երեք ռինգերում են անցկացնում մրցումները: Յոթ օր քաշը պահպանելը այլ բան է, 15 օր՝ այլ բան: Բացի այդ, հոգեբանորեն դժվար է պատրաստվել մրցումներին, քանի որ բոլոր մարզիկները բնակվում են նույն տեղում:
Այսինքն, ամեն օր շփվում են իրար հետ: Օրինակ, ըմբիշները, ձյուդոիստները իրենց մրցումները տվյալ քաշային կարգում անցկացնում են մեկ օրվա ընթացքում, իսկ բռնցքամարտիկը պետք է իր ուժերը հավասարաչափ կարողանա բաշխել մի քանի օրերի վրա:
Նույնը վերաբերվում է նաև հոգեբանական պատրաստականությունը: Բռնցքամարտիկը պետք է այդ լարված մեկ շաբաթվա ընթացքում հետևի իր քաշին, սառը գլխով վերաբերվի իր և մարզումներին և մենամարտերին:
-Սեուլի օլիմպիական խաղերում մինչև իտալացի Ջանի Պարիզիի մենամարտը բոլորս էլ հավատում էինք քո հաղթանակին: Դու շատ լավ մարզավիճակում էիր և առաջին մարտն էլ հիանալի էիր անցկացրել: Ի՞նչը խանգարեց հաղթահարել իտալացու արգելքը, որը, ի դեպ, հետագայում դարձավ օլիմպիական չեմպիոն:
— Ծանր հիշողություններ են, բայց այն, որ ֆավորիտը ես էի այդ մենամարտում, հիմքեր ուներ: Մինչև օլիմպիական խաղերը ես երկու տարի ոչ մի մենամարտում չէի պարտվել՝ հաղթելով իմ քաշային կարգում բոլոր ուժեղագույն բռնցքամարտիկներին: Կար պարզապես ներքին լուրջ խնդիր ԽՍՀՄ հավաքականի մեջ:
Այն ժամանակ ԽՍՀՄ հավաքականի կազմում հանդես գալը շատ բարդությունների հետ էր կապված: Կար նաև ազգային խնդիրը: Ճիշտ է, ես բոլոր ընտրական մենամարտերում հաղթել էի, բայց հավաքականի մարզիչները ուզում էին օլիմպիական խաղերին տանել աշխարհի չեմպիոն Յուրի Ալեքսանդրովին: Ինքն էլ անկասկած տաղանդավոր բռնցքամարտիկ էր, բայց ես հաղթել էի նրան: Մարզիչները տեղ էին տալիս ազգությամբ ռուս բռնցքամարտիկին:
Օլիմպիական խաղերի մեկնարկից մեկ շաբաթ առաջ իմ ու Ալեքսանդրովի միջև պարտադրված մենամարտ անցկացրին: Ես չորս մենամարտ անցկացրի ու հաղթեցի բոլորին, բայց գերհոգնածություն զգացի:
Լարվածությունն ու հոգնածությունը ի վերջո իրենց դերակատարումն ունեցան: Առաջին գոտեմարտում ես բացահայտ առավելությամբ հաղթեցի Եվրոպայի չեմպիոն Լյուբիշա Սիմիչին, բայց հոգեբանորեն ես չկարողացա պատրաստվել հաջորդ մենամարտին:
Կուտակված հոգնածությունը չար կատակ խաղաց ինձ հետ ու հենց այդ պատճառով ես չտեսա Պարիզիի հարվածը: Իմ մարզական կարիերայի ընթացքում ես մեկ անգամ եմ հայտնվել ռինգի հատակին, ու ցավոք դա օլիմպիական մրցաշարն էր:
-Մեր հավաքականում կա՞ բռնցքամարտիկ, ում նմանեցնում եք ձեզ: Մարտաոճով կամ այլ գործոններով:
— Կա: Հովհաննես Բաչկովին եմ շատ նմանեցնում ինձ: Գիտեք, թե ինչպիսի դժվարություններ հաղթահարելով Հովհաննեսը օլիմպիական ուղեգիր վաստակեց: Հուսով եմ, որ կարողացավ հանգստանալ ու կկարողանա արդյունքի հասնել օլիմպիական ռինգում:
-Ի՞նչ խորհուրդներ կտաք մեր բռնցքամարտիկներին:
— Հավաքականում փորձառու մասնագետներ են աշխատում, և մեր մարզիկները, անկասկած, ճիշտ խորհուրդների պակաս չեն ունենա: Կուզենայի, որ մեր մարզիկները սառը գլխով, կշռադատված քայլերով մոտենային յուրաքանչյուր մենամարտի:
-Առաջին անգամ Հայաստանը օլիմպիական խաղերին մասնակցում է հինգ բռնցքամարտիկներով: Ձեր կարծիքով ո՞ւմից կարելի է արդյունք ակնկալել:
— Օլիմպիական խաղերը միշտ էլ անկանխատեսելի են: Աշխարհի և Եվրոպայի չեմպիոն մարզիկներին երբեմն չի էլ հաջողվում մեդալ նվաճել օլիմպիադայում:
Եթե բացառենք մրցավարական գործոնը, ապա բոլորն էլ կարող են արդյունքի հասնել: Չեմ ուզում կանխատեսել, որովհետև իրոք անկանխատեսելի է:
-Գյումրին մարզական քաղաք է: Հիմա երկրորդ քաղաքը ներկայացնելու են Հովհաննես Բաչկովն ու Արթուր Հովհաննիսյանը: Բռնցքամարտում ոչ միայն Գյումրին, այլև ամբողջ Հայաստանը, Վլադիմիր Ենգիբարյանի ոսկե մեդալից բացի, չուենի նման կարգի հաջողություն: Ինչպե՞ս կընդունվի մեր բռնցքամարտիկների հաջողությունը:
— Գյումրուց բռնցքամարտի օլիմպիական խաղերին միայն ես եմ երկու անգամ մասնակցել: Հիմա միանգամից երկու մասնակից ունենք:
Աստված տա՝ մեր մարզիկները միայն հաղթանակներ տոնեն, իսկ հետո արդեն պարզ է, որ կհերոսանան: Ես հաջողություն եմ ցանկանում մեր բոլոր բռնցքամարտիկներին ու բոլոր օլիմպիականներին:
Ճիշտ է, ես հիմա Գյումրի քաղաքի սպորտի բաժինն եմ ղեկավարում, բայց մեր յուրաքանչյուր մարզիկի հաղթանակը հարկավոր է մեր երկրին ու մեր ժողովրդին:
