ԵՐԵՎԱՆ, 22 հուլիսի- Sputnik. 64 կգ քաշային կարգում մեր բռնցքամարտիկներից վերջինը Հովհաննես Բաչկովը օլիմպիական վարկանիշ վաստակեց: Վենեսուելայում կայացած վարկանշային մրցաշարում, որին մասնակցում էին նաև պրոֆեսիոնալները, հայ բռնցքամարտիկը անգերազանցելի էր ու հասավ նպատակին: Հովհաննես Բաչկովի հետ զրույցը վարել է Խաչիկ Չախոյանը։
-Հովհաննես, շատ դժվար ստացվեց ճանապարհը դեպի օլիմպիական մրցահարթակ, բայց հիմա արդեն վստահ կարելի է ասել, որ դու մասնակցելու ես օլիմպիական մրցաշարին: Ի՞նչը օգնեց հասնել դրան:
— Ճիշտն ասած՝ մինչև վերջին ակնթարթը, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ թվաց, որ ամեն ինչ ավարտված է, շարունակում էի հավատալ, որ Աստված մի դուռ բացելու է: Ես պատրաստ էի փորձությանը, ու հիմա կարելի է ասել, որ Աստծո օգնությամբ հասա նպատակիս: Արդարությունը վերականգնվեց։ Ես անարդար էի զրկվել վարկանիշից՝ մրցավարների պատճառով:
-ինչպե՞ս որոշվեց, որ պիտի մասնակցես պրոֆեսիոնալների այդ մրցաշարին:
— Ես շնորհակալ եմ Օլիմպիական կոմիտեին և բռնցքամարտի ֆեդերացիային, որոնք ընձեռեցին ինձ նման հնարավորություն ու կարողացա մեկնել Վենեսուելա: Շատ ավելի ուրախ եմ, որ կարողացա արդարացնել սպասելիքները՝ համալրելով մեր օլիմպիական հավաքականը:
-Հովհաննես,ս քո կարծիքով ի՞նչ է հարկավոր մարզիկին օլիմպիական խաղերում հաջողության հասնելու համար:
— Հարկավոր է հավատալ ուժերին, հավատալ Աստծուն:
-Առաջին անգամ օլիմպիական խաղերում մեր երկիրը ներկայացված է լինելու հինգ բռնցքամարտիկներով: Ինչպիսի՞ն է մթնոլորտը մեր թիմում հիմա:
— Ոչ միայն հիմա, այլ ամբողջ նախաօլիմպիական շրջանում, մեր հավաքականը նման է հայկական փոքրիկ մի ընտանիքի, որի անդամները միմյանց հավատում են ու ոգևորում: Ճիշտ է, մեր մարզաձևը մենապայքարային է, բայց մենք նման ենք մեկ բռունցքի: Հաղթանակների հասնելու համար մենք ջանք ու եռանդ չենք խնայում:
- Բռնցքամարտում մարտի ժամանակ մարզիչները անընդհատ հուշում են իրենց սաներին, բայց շատ մարզիկներ, արդեն մարտի մեջ լինելով՝ չեն էլ լսում մարզչին: Քեզ մոտ ինչպե՞ս է:
— Ինձ մոտ ամեն ինչ կարգին է: Ինչպես և բոլոր բռնցքամարտիկները՝ ես էլ, բնականաբար, մտածում եմ լավ մարտ վարելու մասին, բայց կարողանում եմ լսել մարզչին նույնիսկ մեկ րոպեանոց հանգստի ժամանակ: Դա շատ օգտակար է:
-Հովհաննես, յուրաքանչյուր բռնցքամարտիկ ռինգում ունի իր ուժեղ կողմը՝ լինի կողային կամ ուղիղ հարված, կամ էլ ապերկոտ: Ո՞րն է քո հաղթաթուղթը:
— Իմ ամենաուժեղ կողմը իմ դիմացկունությունն է: Ռինգում նույնիսկ հարված բաց թողնելիս չեմ ընկճվում: Միայն պարտությունն է, որ կարող է ընկճել:
-Ռինգում պատահում են նաև մրցավարական անարդարություններ: Դրա վառ ապացույցը Պետրաուսկասի հետ մենամարտն էր վարկանշային մրցաշարում, երբ Թուրքիայում, չնայած դու հաղթեցիր, հաղթանակը շնորհեցին մրցակցիդ: Ընդհանրապես, մտավախություն կա՞ մարտից առաջ, որ դա կարող է պատահել քեզ հետ:
— Ինձ հետ մրցավարական անարդար որոշումներ շատ են պատահել: Բնական է, որ դա պարզապես ճնշում է, բայց հիմա, երբ ես կարողացա օլիմպիական վարկանիշ վաստակել, ինչ-որ տեղ վստահ եմ, որ օլիմպիական ռինգում ինձ հետ դա չի պատահի:
-Ի՞նչ է նշանակում քեզ համար օլիմպիական մեդալը:
— Յուրաքանչյուր մարզիկի նման ես էլ երազել եմ օլիմպիական մեդալի մասին: Հիմա այդ երազանքը դարձել է նպատակ: Եթե հաջողվի, ապա ես երջանիկ կլինեմ:
-Եվ, վերջապես, Հովհաննեսը հայկական անուն է, իսկ ազգանունդ՝ Բաչկով: Այսինքն՝ արմատներով դու որտեղի՞ց ես:
— Իմ պապը ազգությամբ ռուս է: Հայ-թուրքական պատերազմի ժամանակ եկել է հայերին օգնելու ու հաստատվել Հայաստանում: Սա էլ իմ ազգանվան գաղտնիքն է: Բայց ես հայ եմ և մեր դրոշի համար պայքարելու եմ ուժերիս գերլարումով՝ մինչև հաղթանակ:
