Ուրիշ քամի և ուրիշ ջուր, կամ երբ Սևանա լճում մրցում են պատանի առագաստանավորդները
Ուրիշ քամի և ուրիշ ջուր, կամ երբ Սևանա լճում մրցում են պատանի առագաստանավորդները
Sputnik Արմենիա
Սևանա լիճը հերթական անգամ դարձել է տարբեր երկրների առագաստանավորդների համար հանդիպատեղի։ Դեռ խորհրդային ժամանակներից անցկացվող հուշամրցաշարն այս տարի... 16.08.2023, Sputnik Արմենիա
Սևանա լճում այսօր ավարտվեց ծովակալ Իսակովի անվան առագաստանավային սպորտի միջազգային հուշամրցաշարը։ Օգոստոսի 12-ից անցկացվող մրցաշարի մոտ 3 տասնյակ մասնակիցներն այս անգամ երեք երկրներից են` Հայաստանից, Ռուսաստանից և Վրաստանից։Պոլինա Կրեստյանինովան Սոչիի «Мой парус» ակումբի ղեկավարն է, առաջին անգամ չէ, որ սաների հետ հայաստանյան մրցումների է գալիս։ Ասում է` սա ոչ միայն մրցելու, հաղթելու, այլև մարզվելու հրաշալի հնարավորություն է, հատկապես որ սեպտեմբերին Ռուսաստանի առաջնությունն է սպասվում։«Մեզ այստեղ շատ է դուր գալիս, Սևանը բարձրլեռնային լիճ է` քաղցրահամ ջրով։ Մենք աշխատում ենք ծովում, այսինքն` աղի ջրում, իսկ այստեղ մարզվելու համար հրաշալի պայմաններ են։ Ուժեղ քամիներ կան, մինչդեռ մեզ մոտ` Սոչիում, տարվա տաք եղանակներին նման քամիներ չեն լինում»,– նշում է Պոլինան։«Վայ, պապա, նայի՝ տոտա ա». ինչպես Անժելան դարձավ նոր տրոլեյբուսների առաջին կին վարորդըՕլեգ Ուշկովը 12 տարեկան է, արդեն 2 տարի է` առագաստանավային սպորտով է զբաղվում։ Ինչպե՞ս սկսվեց. պարզապես մի օր մայրիկը ցանկացավ, որ Օլեգն ու եղբայրն այս սպորտաձևով զբաղվեն, եղբորը դուր չեկավ, իսկ իրեն` հակառակը։«Ինձ մոտ շատ լավ է ստացվում»,– առանց ավելորդ համեստության ասում է Օլեգը։ Երազանք ունի` առագաստանավով աշխարհի շուրջն անցնել։ Ինչ վերաբերում է հայաստանյան փորձառությանը, Օլեգին դուր է եկել. կա այն, ինչ չկա Սոչիում տարվա այս եղանակին` քամի, և գրեթե չկա այն, ինչը Սոչիում հաճախ խանգարում է` ալիքներ։11–ամյա Լեոնիդ Ագրբան Սուխումիի ակումբի սան է, առագաստանավային սպորտով զբաղվում է 5 տարեկանից։ Փոքրամարմին տղան խոստովանում է` այդ տարիքում առագաստանավի վրա կանգնել թույլ չէին տալիս, բայց, ի վերջո, հանձնվեցին։«Ինձ մայրիկս տարբեր մարզաձևերի է տարել` ֆուտբոլ, բռնցքամարտ, բայց դրանք իմը չէին, շուտ թողեցի, սա ինձ դուր եկավ»,– ասում է Լեոնիդը։Հայաստանում սպորտով զբաղվելը պատանի առագաստանավորդին շատ է դուր եկել, բացի այն, որ քաղցրահամ ջրում է մարզվում, նաև քամիներն են ուրիշ։ Սևանում քամին անընդհատ փոխում է ուղղությունը, իսկ Սև ծովում մի քանի օր շարունակ նույն ուղղությամբ է փչում, դրա համար մեր երկրում ավելի հետաքրքիր է։Առագաստանավային սպորտում կարևոր է ոչ միայն ֆիզիկական պատրաստվածությունը, այլև ընտրված տակտիկան, կանոնները հիշելու կարողությունը։ Տղաների հետ կողք կողքի շատ լավ են հանդես գալիս նաև աղջիկները։Պոլինա Ռադկոն արդեն 17 տարեկան է, 7 տարի է` առագաստանավային սպորտում է, որում լրիվ պատահական է հայտնվել։ Պարզապես մի օր դպրոց են եկել ու հարցրել` ո՞վ է ցանկանում, ինքն ու ավագ քույրն արձագանքել են։ Քույրիկն արդեն մարզիչ է, իսկ ինքն էլ շարունակում է տարբեր մրցաշարերում հաղթանակներ գրանցել։«Ուզում եմ սպորտի վարպետ դառնալ, հաղթել համառուսաստանյան և աշխարհի բոլոր մրցումներում։ Սա հեշտ սպորտաձև չէ, ֆիզպատրաստությունը գործի կեսն է, պետք է բարոյական, տակտիկական պատրաստվածություն ունենալ»,– նշում է Պոլինան։Մեր մարզուհի 14–ամյա Նարե Սուքիասյանն էլ մարզիչ հայրիկից սովորած ամենակարևոր խորհուրդն է փոխանցում` կարևորն ուժը չէ, կարևորը տակտիկան ու միտքն են։«Ուժ պետք է այս սպորտում, բայց պարտադիր չէ, որ ուժեղ լինես լավ քշելու համար։ Երկրաչափությունն էլ է պետք, քամու ուղղությամբ ինչպես գնաս, սուր քշես»,– ասում է Նարեն։Նա առագաստանավային սպորտում է 7 տարեկանից, 5 տարի շարունակ հայաստանյան մրցումների հաղթող է, նախորդ տարի Սևաստոպոլում մոտ 100 մասնակիցների շարքում 5–րդն էր, իսկ աղջիկների շարքում` առաջինը։ Ասում է` եթե մարզաձևին մեր երկրում ավելի մեծ ուշադրություն դարձնեին, ինքը կկարողանար միջազգային տարբեր մրցաշարերի մասնակցել ու միգուցե մեծ հաղթանակներ բերել մեր երկրի։Հայաստանի առագաստանավային սպորտի ֆեդերացիայի փոխնախագահ Սմբատ Հակոբյանի խոսքով` մեր երկրում մարզաձևը զարգացնելու համար բազմաթիվ խնդիրներ կան` տարածք չունենալուց մինչև նավակներ։ Մինչ այժմ նավակները սեփական ուժերով են ձեռք բերում, սակայն հնարավոր չէ սպորտը զարգացնել, միջազգային մակարդակի դուրս բերել առանց մեծ ֆինանսավորման։«Պատրաստված երեխաներ կան, որ կարող են լավ արդյունք ցույց տալ։ Մեզ մոտ մարզավիճակ պահելու խնդիր էլ կա, երբ սեզոնը փակվում է, փորձում ենք մարզումների համար արտերկիր գնալ, դահլիճ էլ չունենք, որ երեխաները նաև ընդհանուր ֆիզպատրաստություն ունենան»,– նշում է Հակոբյանը։Նշենք, որ Ծովակալ Իսակովի անվան առագաստանավային սպորտի միջազգային հուշամրցաշար դեռ խորհրդային ժամանակներից է մեր երկրում անցկացվում։ Խորհրդային Միության փլուզումից հետո հուշամրցաշարն էլ տարիներ շարունակ մոռացվեց, 2016-ին սպորտի սիրահարները որոշեցին վերակենդանացնել այն։ Այդ թվականից ի վեր այն ամենամյա է դարձել։Լինելու եմ պրոթեզով Էվերեստ բարձրացած 3-րդը. օդադեսանտային զորքերի կապիտան Գնելի հաղթանակը
Սևանա լիճը հերթական անգամ դարձել է տարբեր երկրների առագաստանավորդների համար հանդիպատեղի։ Դեռ խորհրդային ժամանակներից անցկացվող հուշամրցաշարն այս տարի նախորդների համեմատ ավելի մեծ թվով մասնակիցներ ունի։
Սևանա լճում այսօր ավարտվեց ծովակալ Իսակովի անվան առագաստանավային սպորտի միջազգային հուշամրցաշարը։ Օգոստոսի 12-ից անցկացվող մրցաշարի մոտ 3 տասնյակ մասնակիցներն այս անգամ երեք երկրներից են` Հայաստանից, Ռուսաստանից և Վրաստանից։
Պոլինա Կրեստյանինովան Սոչիի «Мой парус» ակումբի ղեկավարն է, առաջին անգամ չէ, որ սաների հետ հայաստանյան մրցումների է գալիս։ Ասում է` սա ոչ միայն մրցելու, հաղթելու, այլև մարզվելու հրաշալի հնարավորություն է, հատկապես որ սեպտեմբերին Ռուսաստանի առաջնությունն է սպասվում։
«Մեզ այստեղ շատ է դուր գալիս, Սևանը բարձրլեռնային լիճ է` քաղցրահամ ջրով։ Մենք աշխատում ենք ծովում, այսինքն` աղի ջրում, իսկ այստեղ մարզվելու համար հրաշալի պայմաններ են։ Ուժեղ քամիներ կան, մինչդեռ մեզ մոտ` Սոչիում, տարվա տաք եղանակներին նման քամիներ չեն լինում»,– նշում է Պոլինան։
Օլեգ Ուշկովը 12 տարեկան է, արդեն 2 տարի է` առագաստանավային սպորտով է զբաղվում։ Ինչպե՞ս սկսվեց. պարզապես մի օր մայրիկը ցանկացավ, որ Օլեգն ու եղբայրն այս սպորտաձևով զբաղվեն, եղբորը դուր չեկավ, իսկ իրեն` հակառակը։
«Ինձ մոտ շատ լավ է ստացվում»,– առանց ավելորդ համեստության ասում է Օլեգը։ Երազանք ունի` առագաստանավով աշխարհի շուրջն անցնել։ Ինչ վերաբերում է հայաստանյան փորձառությանը, Օլեգին դուր է եկել. կա այն, ինչ չկա Սոչիում տարվա այս եղանակին` քամի, և գրեթե չկա այն, ինչը Սոչիում հաճախ խանգարում է` ալիքներ։
Օպտիմիստ դասում առաջին տեղը զբաղեցրած Օլեգ Ուշկովը
11–ամյա Լեոնիդ Ագրբան Սուխումիի ակումբի սան է, առագաստանավային սպորտով զբաղվում է 5 տարեկանից։ Փոքրամարմին տղան խոստովանում է` այդ տարիքում առագաստանավի վրա կանգնել թույլ չէին տալիս, բայց, ի վերջո, հանձնվեցին։
«Ինձ մայրիկս տարբեր մարզաձևերի է տարել` ֆուտբոլ, բռնցքամարտ, բայց դրանք իմը չէին, շուտ թողեցի, սա ինձ դուր եկավ»,– ասում է Լեոնիդը։
Հայաստանում սպորտով զբաղվելը պատանի առագաստանավորդին շատ է դուր եկել, բացի այն, որ քաղցրահամ ջրում է մարզվում, նաև քամիներն են ուրիշ։ Սևանում քամին անընդհատ փոխում է ուղղությունը, իսկ Սև ծովում մի քանի օր շարունակ նույն ուղղությամբ է փչում, դրա համար մեր երկրում ավելի հետաքրքիր է։
«Եթե բոլորը քեզնից առաջ են անցել, մի՛ հանձնվիր, գնա՛ մինչև վերջ, ամեն ինչ կստացվի, անգամ եթե վերջինն ես։ Եվ ուշադրությունդ միշտ պետք է առագաստին լինի»,– տարիների ընթացքում իր սովորած ամենակարևոր դասերը սկսնակներին է փոխանցում Լեոնիդը։
Առագաստանավային սպորտում կարևոր է ոչ միայն ֆիզիկական պատրաստվածությունը, այլև ընտրված տակտիկան, կանոնները հիշելու կարողությունը։ Տղաների հետ կողք կողքի շատ լավ են հանդես գալիս նաև աղջիկները։
Պոլինա Ռադկոն արդեն 17 տարեկան է, 7 տարի է` առագաստանավային սպորտում է, որում լրիվ պատահական է հայտնվել։ Պարզապես մի օր դպրոց են եկել ու հարցրել` ո՞վ է ցանկանում, ինքն ու ավագ քույրն արձագանքել են։ Քույրիկն արդեն մարզիչ է, իսկ ինքն էլ շարունակում է տարբեր մրցաշարերում հաղթանակներ գրանցել։
«Ուզում եմ սպորտի վարպետ դառնալ, հաղթել համառուսաստանյան և աշխարհի բոլոր մրցումներում։ Սա հեշտ սպորտաձև չէ, ֆիզպատրաստությունը գործի կեսն է, պետք է բարոյական, տակտիկական պատրաստվածություն ունենալ»,– նշում է Պոլինան։
Լուչմինի դասում առաջին տեղը զբաղեցրած Պոլինա Ռադկոն
Մեր մարզուհի 14–ամյա Նարե Սուքիասյանն էլ մարզիչ հայրիկից սովորած ամենակարևոր խորհուրդն է փոխանցում` կարևորն ուժը չէ, կարևորը տակտիկան ու միտքն են։
«Ուժ պետք է այս սպորտում, բայց պարտադիր չէ, որ ուժեղ լինես լավ քշելու համար։ Երկրաչափությունն էլ է պետք, քամու ուղղությամբ ինչպես գնաս, սուր քշես»,– ասում է Նարեն։
Օպտիմիստ դասում երկրորդ տեղը զբաղեցրած Նարե Սուքիասյանը
Նա առագաստանավային սպորտում է 7 տարեկանից, 5 տարի շարունակ հայաստանյան մրցումների հաղթող է, նախորդ տարի Սևաստոպոլում մոտ 100 մասնակիցների շարքում 5–րդն էր, իսկ աղջիկների շարքում` առաջինը։ Ասում է` եթե մարզաձևին մեր երկրում ավելի մեծ ուշադրություն դարձնեին, ինքը կկարողանար միջազգային տարբեր մրցաշարերի մասնակցել ու միգուցե մեծ հաղթանակներ բերել մեր երկրի։
Հայաստանի առագաստանավային սպորտի ֆեդերացիայի փոխնախագահ Սմբատ Հակոբյանի խոսքով` մեր երկրում մարզաձևը զարգացնելու համար բազմաթիվ խնդիրներ կան` տարածք չունենալուց մինչև նավակներ։ Մինչ այժմ նավակները սեփական ուժերով են ձեռք բերում, սակայն հնարավոր չէ սպորտը զարգացնել, միջազգային մակարդակի դուրս բերել առանց մեծ ֆինանսավորման։
«Պատրաստված երեխաներ կան, որ կարող են լավ արդյունք ցույց տալ։ Մեզ մոտ մարզավիճակ պահելու խնդիր էլ կա, երբ սեզոնը փակվում է, փորձում ենք մարզումների համար արտերկիր գնալ, դահլիճ էլ չունենք, որ երեխաները նաև ընդհանուր ֆիզպատրաստություն ունենան»,– նշում է Հակոբյանը։
Նշենք, որ Ծովակալ Իսակովի անվան առագաստանավային սպորտի միջազգային հուշամրցաշար դեռ խորհրդային ժամանակներից է մեր երկրում անցկացվում։ Խորհրդային Միության փլուզումից հետո հուշամրցաշարն էլ տարիներ շարունակ մոռացվեց, 2016-ին սպորտի սիրահարները որոշեցին վերակենդանացնել այն։ Այդ թվականից ի վեր այն ամենամյա է դարձել։
