https://arm.sputniknews.ru/20220314/banakcutjunnery-zrvojic-skselu-masin-hajtarareluc-araj-arzher-mtatsel-39757058.html
Բանակցությունները զրոյից սկսելու մասին հայտարարելուց առաջ արժեր մտածել
Բանակցությունները զրոյից սկսելու մասին հայտարարելուց առաջ արժեր մտածել
Sputnik Արմենիա
Եկեք անկեղծ լինենք։ Բավական տարօրինակ է Մինսկի խմբի ողջ պատմությունը, ավելի ճիշտ՝ մեր վերաբերմունքն այդ խմբին։ 14.03.2022, Sputnik Արմենիա
2022-03-14T21:33+0400
2022-03-14T21:33+0400
2022-04-11T17:00+0400
հայաստան
ադրբեջան
բանակցություն
եահկ մինսկի խումբ
5 րոպե դուլյանի հետ
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/1775/06/17750636_0:0:1600:901_1920x0_80_0_0_5935520a35f962658bba80dcab487152.jpg
Բանակցությունները զրոյից սկսելու մասին հայտարարելուց առաջ արժեր մտածել՝ իսկ հետո միջնորդներին չե՞նք խնդրելու վերսկսել
Sputnik Արմենիա
Բանակցությունները զրոյից սկսելու մասին հայտարարելուց առաջ արժեր մտածել՝ իսկ հետո միջնորդներին չե՞նք խնդրելու վերսկսել
Եկեք անկեղծ լինենք։ Բավական տարօրինակ է Մինսկի խմբի ողջ պատմությունը, ավելի ճիշտ՝ մեր վերաբերմունքն այդ խմբին։Եթե հիշում եք, այդ խումբը ստեղծելու մասին որոշումը ԵԱՀԿ-ն կայացրեց ուղիղ 30 տարի առաջ՝ 1992 թվականի մարտին։ Թվում էր, թե նրա աշխատանքից անընդհատ բողոքում էին միայն ադրբեջանցիները, և հանկարծ Երևանը բոլորովին անսպասելի հայտարարեց՝բանակցությունները զրոյից ենք սկսում։ Կարելի է պատկերացնել միջնորդների զարմանքը՝ երեք տասնամյակ շարունակ ինչ առաջարկ ասես, որ չենք մշակել, փորձել ենք հաշվի առնել բոլոր առարկություններն ու դիտողությունները, և այս ամենի արդյունքն այն է, որ կողմերից մեկը հայտարարում է՝ նախկինում արվածը ինձ համար ոչինչ է, եկեք ամեն ինչ նորից սկսենք։ Էլ ինչո՞ւ ենք զարմանում, որ փաստորեն հենց այդ պահից Մինսկի խումբը, ինչպես ասում են, սկսեց մարել, ակնհայտորեն հասկացնելով՝ դե, եթե մեր կարիքը չունեք, ինքներդ էլ անմիջականորեն բանակցեք ադրբեջանցիների հետ։Ամենաանհասկանալին սա է՝ մի՞թե Հայաստանում, որտեղ ամեն երկրորդը ադրբեջանագետ է, չգտնվեց մեկը, որը բացատրեր իշխանություններին՝ ախր, ադրբեջանցիների հետ առանց միջնորդների բանակցելը չափազանց դժվար է։ Եվ միայն անցած շաբաթվա վերջին մեր արտգործնախարարությունը հայտնեց, որ ուզում է առաջիկայում դիմել ԵԱՀԿ-ի խմբի միջնորդներին, ուշադրությո՛ւն, Ադրբեջանի հետ խաղաղության բանակցություններ նախաձեռնելու հարցով, քանզի, կրկին ուշադրությո՛ւն, երկու երկրները բանակցությունների հարուստ փորձ չունեն։ Իր պնդումը հիմնավորելու համար Ադրբեջանը գնդակոծում է գյուղերը, անջատում է գազը և էլեկտրականությունը` ակնարկելով՝ առանց Ստեփանակերտը գրավելու էլ կարող ենք ցանկացած պահի և ցանկացած ժամանակով անտանելի դարձնել ղարաբաղցիների կյանքը։ Այսինքն` եթե նույնիսկ ապագա բանակցություններում շոշափվի Ղարաբաղի հարցը, ապա խոսքը միայն ու միայն այդ տարածքից այսպես կոչված «ահաբեկիչների» դուրսբերման մասին պիտի լինի։ Եվ իհարկե՝ Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչման։Թե էլ ինչ պահանջներ է պատրաստվում Բաքուն ներկայացնել Երևանին, պաշտոնապես հայտնի չէ, թեև ընդամենը մի քանի օր առաջ Ադրբեջանի արտգործնախարարը հաստատեց, որ դրանք ամփոփված են ընդամենը մեկ էջում և փոխանցված են հայկական կողմին։ Հայաստանյան որոշ լրատվամիջոցներ էլ հպարտությամբ պնդում են, թե ամենահավաստի աղբյուրներից գիտեն այդ հինգ կետերի բովանդակությունը։ Թե որքան հավակնոտ ու միակողմանի են Բաքվի պայմանները, կարելի է դատել հենց միայն մամուլի հրապարակած վերջին կետից, որի համաձայն` ադրբեջանցի փախստականները կա՛մ պիտի անվերապահորեն վերադառնան Հայաստան, կա՛մ առնվազն Երևանից փոխհատուցում ստանան։ Բա տեղահանված տասնյակհազարավոր հայե՞րը։ Այդ մասին՝ բացարձակ ոչ մի խոսք։ Նույնը վերաբերում է նաև այսպես կոչված անկլավներին՝ դրանք պետք է վերադարձվեն Ադրբեջանին։ Բա Արծվաշե՞նը։ Դրա մասին էլ՝ քար լռություն։Գիտե՞ք` այստեղ ինչն է ամենամեծ մտահոգությունն առաջացնում։ Այն, որ հենց Ադրբեջանը հայտարարեց Հայաստանին ներկայացրած հինգ պահանջների մասին, Երևանն անմիջապես սկսեց խոսել Մինսկի խմբի աշխատանքը վերականգնելու ցանկության մասին։ Այսինքն` կանխազգալով քաղաքացիների խիստ բացասական արձագանքը` Հայաստանի իշխանությունները դիմում են միջնորդներին՝ փորձելով ինչ-որ չափով մեղմել իրավիճակը և արդարանալով՝ դե, մենք ի՞նչ կարող ենք անել, եթե միջազգային հանրությունը ներկայացնող Մինսկի խումբն է նման առաջարկներով հանդես գալիս։Բայց ամենահետաքրքիր հարցը սա է՝ իսկ ինչպիսի՞ն է լինելու Մինսկի նոր խումբը։ Հիշենք, որ նախկինում համանախագահները պարբերաբար հավաստիացնում էին՝ մենք բացարձակ որևէ տարաձայնություն չունենք։ Նույնիսկ Ռուսաստանի արտգործնախարարն էր հորդորում՝ մի՛ ասեք «Լավրովի պլան», որովհետև եթե բոլոր համանախագահներն են ընդունել այդ ծրագիրը, ուրեմն այն արդեն Մինսկի խմբի ընդհանուր առաջարկն է։ Որևէ մեկը կհամարձակվի՞ պնդել, որ հիմա էլ է նույնը լինելու, չէ՞ որ համանախագահները ներկայացնում են Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ն և Ֆրանսիան, իսկ լարվածությունը Մոսկվայի և Արևմուտքի միջև հասել է գագաթնակետին։ Բայց հետաքրքիր է՝ գոնե հասկացե՞լ ենք, որ նա, ով ի լուր բոլորի հայտարարում է, թե զրոյից է սկսում բանակցությունները, որոշ ժամանակից ինքը կխնդրի միջնորդներին վերսկսել աշխատանքը։ Ուղղակի պայմանները կարող են շատ ավելի անբարենպաստ դառնալ։
https://arm.sputniknews.ru/20220314/pashtvonakan-baqun-tvarkel-e-erevani-het-haraberutjunneri-kargavvorman-skzbunqnery-39742765.html
ադրբեջան
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
2022
Արմեն Դուլյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2070/97/20709751_477:42:1221:786_100x100_80_0_0_49effa12a5c8a33e31f066cb33af3898.jpg
Արմեն Դուլյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2070/97/20709751_477:42:1221:786_100x100_80_0_0_49effa12a5c8a33e31f066cb33af3898.jpg
Լուրեր
am_HY
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
Sputnik Արմենիա
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
Արմեն Դուլյան
https://cdn.am.sputniknews.ru/img/2070/97/20709751_477:42:1221:786_100x100_80_0_0_49effa12a5c8a33e31f066cb33af3898.jpg
հայաստան, ադրբեջան, բանակցություն, եահկ մինսկի խումբ, 5 րոպե դուլյանի հետ
հայաստան, ադրբեջան, բանակցություն, եահկ մինսկի խումբ, 5 րոպե դուլյանի հետ
Եկեք անկեղծ լինենք։ Բավական տարօրինակ է Մինսկի խմբի ողջ պատմությունը, ավելի ճիշտ՝ մեր վերաբերմունքն այդ խմբին։
Եթե հիշում եք, այդ խումբը ստեղծելու մասին որոշումը ԵԱՀԿ-ն կայացրեց ուղիղ 30 տարի առաջ՝ 1992 թվականի մարտին։ Թվում էր, թե նրա աշխատանքից անընդհատ բողոքում էին միայն ադրբեջանցիները, և հանկարծ Երևանը բոլորովին անսպասելի հայտարարեց՝բանակցությունները զրոյից ենք սկսում։
Կարելի է պատկերացնել միջնորդների զարմանքը՝ երեք տասնամյակ շարունակ ինչ առաջարկ ասես, որ չենք մշակել, փորձել ենք հաշվի առնել բոլոր առարկություններն ու դիտողությունները, և այս ամենի արդյունքն այն է, որ կողմերից մեկը հայտարարում է՝ նախկինում արվածը ինձ համար ոչինչ է, եկեք ամեն ինչ նորից սկսենք։ Էլ ինչո՞ւ ենք զարմանում, որ փաստորեն հենց այդ պահից Մինսկի խումբը, ինչպես ասում են, սկսեց մարել, ակնհայտորեն հասկացնելով՝ դե, եթե մեր կարիքը չունեք, ինքներդ էլ անմիջականորեն բանակցեք ադրբեջանցիների հետ։
Ամենաանհասկանալին սա է՝ մի՞թե
Հայաստանում, որտեղ ամեն երկրորդը ադրբեջանագետ է, չգտնվեց մեկը, որը բացատրեր իշխանություններին՝ ախր, ադրբեջանցիների հետ առանց միջնորդների բանակցելը չափազանց դժվար է։ Եվ միայն անցած շաբաթվա վերջին մեր արտգործնախարարությունը հայտնեց, որ ուզում է առաջիկայում դիմել ԵԱՀԿ-ի խմբի միջնորդներին, ուշադրությո՛ւն, Ադրբեջանի հետ խաղաղության բանակցություններ նախաձեռնելու հարցով, քանզի, կրկին ուշադրությո՛ւն, երկու երկրները բանակցությունների հարուստ փորձ չունեն։
Այսինքն` ոչ միայն խոստովանում ենք, որ ադրբեջանցիների հետ անմիջականորեն բանակցելն իրականում կործանարար պատերազմի է վերածվում, այլև ընդունում ենք, որ հիմա արդեն միջնորդների մասնակցությամբ բանակցությունների վերջնական նպատակը ոչ թե Ղարաբաղյան խնդրի հանգուցալուծումն է, այլ Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագրի ստորագրումը։ Իսկ սա հենց այն է, ինչ ուզում է Ադրբեջանը, որը մի 1000 անգամ կրկնել է՝ Ղարաբաղի հարցը լուծված է, և այլևս ոչ մի Լեռնային Ղարաբաղ ընդհանրապես գոյություն չունի։
Իր պնդումը հիմնավորելու համար Ադրբեջանը գնդակոծում է գյուղերը, անջատում է գազը և էլեկտրականությունը` ակնարկելով՝ առանց Ստեփանակերտը գրավելու էլ կարող ենք ցանկացած պահի և ցանկացած ժամանակով անտանելի դարձնել ղարաբաղցիների կյանքը։ Այսինքն` եթե նույնիսկ ապագա բանակցություններում շոշափվի Ղարաբաղի հարցը, ապա խոսքը միայն ու միայն այդ տարածքից այսպես կոչված «ահաբեկիչների» դուրսբերման մասին պիտի լինի։ Եվ իհարկե՝ Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչման։
Թե էլ ինչ պահանջներ է պատրաստվում Բաքուն ներկայացնել Երևանին, պաշտոնապես հայտնի չէ, թեև ընդամենը մի քանի օր առաջ Ադրբեջանի արտգործնախարարը հաստատեց, որ դրանք ամփոփված են ընդամենը մեկ էջում և փոխանցված են հայկական կողմին։ Հայաստանյան որոշ լրատվամիջոցներ էլ հպարտությամբ պնդում են, թե ամենահավաստի աղբյուրներից գիտեն այդ հինգ կետերի բովանդակությունը։ Թե որքան հավակնոտ ու միակողմանի են Բաքվի պայմանները, կարելի է դատել հենց միայն մամուլի հրապարակած վերջին կետից, որի համաձայն` ադրբեջանցի փախստականները կա՛մ պիտի անվերապահորեն վերադառնան
Հայաստան, կա՛մ առնվազն Երևանից փոխհատուցում ստանան։ Բա տեղահանված տասնյակհազարավոր հայե՞րը։ Այդ մասին՝ բացարձակ ոչ մի խոսք։ Նույնը վերաբերում է նաև այսպես կոչված անկլավներին՝ դրանք պետք է վերադարձվեն Ադրբեջանին։ Բա Արծվաշե՞նը։ Դրա մասին էլ՝ քար լռություն։
Գիտե՞ք` այստեղ ինչն է ամենամեծ մտահոգությունն առաջացնում։ Այն, որ հենց Ադրբեջանը հայտարարեց Հայաստանին ներկայացրած հինգ պահանջների մասին, Երևանն անմիջապես սկսեց խոսել Մինսկի խմբի աշխատանքը վերականգնելու ցանկության մասին։ Այսինքն` կանխազգալով քաղաքացիների խիստ բացասական արձագանքը` Հայաստանի իշխանությունները դիմում են միջնորդներին՝ փորձելով ինչ-որ չափով մեղմել իրավիճակը և արդարանալով՝ դե, մենք ի՞նչ կարող ենք անել, եթե միջազգային հանրությունը ներկայացնող Մինսկի խումբն է նման առաջարկներով հանդես գալիս։
Բայց ամենահետաքրքիր հարցը սա է՝ իսկ ինչպիսի՞ն է լինելու Մինսկի նոր խումբը։ Հիշենք, որ նախկինում համանախագահները պարբերաբար հավաստիացնում էին՝ մենք բացարձակ որևէ տարաձայնություն չունենք։ Նույնիսկ Ռուսաստանի արտգործնախարարն էր հորդորում՝ մի՛ ասեք «
Լավրովի պլան», որովհետև եթե բոլոր համանախագահներն են ընդունել այդ ծրագիրը, ուրեմն այն արդեն Մինսկի խմբի ընդհանուր առաջարկն է։ Որևէ մեկը կհամարձակվի՞ պնդել, որ հիմա էլ է նույնը լինելու, չէ՞ որ համանախագահները ներկայացնում են Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ն և Ֆրանսիան, իսկ լարվածությունը Մոսկվայի և Արևմուտքի միջև հասել է գագաթնակետին։ Բայց հետաքրքիր է՝ գոնե հասկացե՞լ ենք, որ նա, ով ի լուր բոլորի հայտարարում է, թե զրոյից է սկսում բանակցությունները, որոշ ժամանակից ինքը կխնդրի միջնորդներին վերսկսել աշխատանքը։ Ուղղակի պայմանները կարող են շատ ավելի անբարենպաստ դառնալ։
