Համաձայնե՛ք, դասական իմաստով այլախոհ չէր, դիսիդենտին ԽՍՀՄ-ի պետական մրցանակ չէին շնորհի «Հանդիպման վայրը փոխել չի լինի» ֆիլմում խաղացած դերի համար։ Բայց նաև ենթարկվող չէր։ Հայտնի է, որ իշխանությունները, ընդ որում ոչ միայն խորհրդային իշխանությունները, նման մարդկանց չեն սիրում։
Իսկ նա իր մահով էլ խնդիր ստեղծեց, որովհետև, ինչպես և հիմա, այդ օրերին՝ 1980–ի հուլիսի վերջերին, ընթանում էին Օլիմպիական խաղերը։ Տխուր կատակ էին անում ընկերները. «Միայն Վիսոցկու մտքով կանցներ կյանքից հեռանալ Մոսկվայի օլիմպիադայի ժամանակ՝ խանգարելով կոմունիստական իշխանությունների քունը»։
Ու թեև սովետի կառավարությունն ամեն ինչ արեց, որպեսզի Վիսոցկու մահը հնարավորինս աննկատ մնա, ժողովրդի սիրած երգչին, պոետին և դերասանին վերջին հրաժեշտը տալու համար հավաքվել էր այնքան մարդ, որ հերթը Տագանկայի թատրոնի դիմացից ձգվում էր մինչև 10 կիլոմետր։ Թվում էր, թե ողջ Մոսկվան մեկ օրով ընդհանրապես մոռացել էր Օլիմպիադայի մասին։ Վիսոցկու մտերիմ Դավիթ Կարապետյանի հուշերի գիրքն ավարտվում է հենց հուլիսի 26-ով, երբ նա էլ եկավ հայտնի ընկերոջը հրաժեշտ տալու Մալայա Գրուզինսկայա փողոցի նրա բնակարանում։ Երկար տարիներ Դավիթ Կարապետյանը լռում էր, ու երբ հարցնում էին. «Բա ինչո՞ւ ընկերոջդ մասին չես գրում, չէ՞ որ նրա հետ առնվազն մեկ անգամ հանդիպածն այդ պատահական շփման մասին ամենաքիչը երկուհատորանոց գիրք է հրատարակում», Դավիթը պատասխանում էր. «Հենց դրա համար էլ չեմ գրում, չեմ ուզում մասնակցել «Ես ու Վիսոցկին» հնչեղ անունով ներկայացմանը»։
Եվ այնուամենայնիվ, մոտ 20 տարի առաջ, երբ վերջապես լույս տեսավ Դավիթ Կարապետյանի հիշողությունների գիրքը, շնորհանդեսի ժամանակ նա լրագրող Գենադի Չարոդեևին մի հետաքրքիր դիպված պատմեց, որը չէր ներառել իր գրքում։ Խոսքն այն մասին է, թե ինչպես են Վլադիմիր Վիսոցկին ու Դավիթ Կարապետյանը հանդիպել Խորհրդային Միության նախկին ղեկավար Նիկիտա Սերգեևիչ Խրուշչովի հետ, որն այն ժամանակ՝ 1970 թվականին, իհարկե, վաղուց արդեն երկրի կոմունիստական առաջնորդը չէր, ապրում էր իր բավական համեստ առանձնատանը. այնտեղ, որտեղ Իստրա գետը միախառնվում է Վոլգային։ Այդ այցելության ժամանակ, որը կազմակերպել էր Խրուշչովի թոռնուհի Յուլյան, Վիսոցկու առաջին զարմանքն այն էր, որ Նիկիտա Սերգեևիչը երբեք չէր լսել իր երգերից որևէ մեկը, ընդհանրապես նրա մասին ոչինչ չգիտեր։
«Ի՞նչ եմ արել, որ տաք սուրճ էլ չեք տալիս. ընդամենը 77 մարդու եմ սպանել»
Քանզի այդ թեման ինքնըստինքյան փակվեց, մնում էր խոսել Խրուշչովի թողած ժառանգության մասին, որը հասարակությունն այնքան էլ միանշանակ չէր ընդունում։ Երբ հերթը հասավ, այսպես կոչված՝ «խռուշչովյան տներին», նախկին առաջնորդն անկեղծորեն նեղսրտեց. «Ինձ հիմա բոլորը հայհոյում են, բայց ախր մոռանում են, որ այն ժամանակ մենք մարդկանց բառիս բուն իմաստով հանեցինք նկուղներից, որտեղ զուգարան էլ չկար, բնակարաններ տվեցինք։ Ճիշտ է, փոքր էին, ցածր առաստաղով, բայց հո կարելի էր ապրել։ Չէ՞ որ Ստալինի օրոք բնակելի շենքեր շատ քիչ էին կառուցում»։
Ի դեպ, Խռուշչովը Վիսոցկուն և Կարապետյանին Ստալինի մասին էսպիսի բան պատմեց. «Մի անգամ պատերազմից հետո Ստալինը ինձ ու Միկոյանին ճաշի հրավիրեց Ռիցա լճի ափին գտնվող կառավարական առանձնատանը։ Մեր երեքից բացի սեղանի շուրջն էլ ոչ ոք չկար, և Ստալինը ի զարմանս մեզ լրիվ անկեղծացավ, ասաց. «Ես ոչ մեկին չեմ հավատում» և ավելացրեց. «Նույնիսկ ինքս ինձ չեմ հավատում»։
Քիչ անց Վիսոցկին և Կարապետյանը իմացան, որ ինքը՝ Խրուշչովը, հավատում էր մարդկանց և հենց այդ պատճառով էլ չնկատեց իր դեմ պատրաստվող դավադրությունը։ Լեոնիդ Բրեժնևի պահվածքը ծիծաղաշարժ ժեստերով ընդօրինակելով` Խրուշչով ասաց. «Էս մեկը դավաճան դուրս եկավ։ Սուսլովի մասին էլ էին ինձ զգուշացնում, խորհուրդ էին տալիս ազատվել նրանից, բայց ես չլսեցի։ Ինչո՞ւ։ Որովհետեւ հիմար էի»։
Սկանդալ Վիսոցկու գերեզմանի հուշարձանի շուրջ. երգչի որդին պատասխանել է դերասանին
Եվ վերջում։ Վլադիմիր Վիսոցկին մահացավ 80 թվականի հուլիսի 25-ին, բայց նրա մահվան մասին ասեկոսները պարբերաբար էին շրջանառվում։ Հենց ինքն է մի առիթով ասել. «Ինձ այնքան հաճախ են թաղել, որ մի անգամ, երբ Նովոսիբիրսկում համերգի ժամանակ մի աղջիկ հարցրեց. «Դա ճի՞շտ է, որ դուք մեռել եք», ես անկեղծորեն պատասխանեցի. «Չգիտեմ»։
