Թեկուզ հենց միայն այն պատճառով, որ դա ամենախոշոր մարզական միջոցառումն է լինելու կորոնավիրուսի տարածումից ի վեր։ Հիմա կասեք` բա Համաշխարհային օլիմպիադա՞ն։ Շատ ճիշտ եք՝ Օլիմպիական խաղերը միշտ էլ տարվա գլխավոր իրադարձությունն են համարվել, բայց նախ` հյուրընկալող երկրի բնակիչների՝ ճապոնացիների գերակշիռ մասը դեմ է դրանց, սակայն նույնիսկ եթե աշխարհի տարբեր ծայրերում հնչող բազմաթիվ բողոքներից հետո էլ խաղերը կայանան, դրանք, միևնույնն է՝ սկսվելու են ավելի ուշ, երբ եվրոպական ֆուտբոլային տոնը արդեն ավարտված է լինելու։
Հիմա ավելի կոնկրետ այդ տոնի առանձնահատկությունների մասին։ Եվրոպական լավագույն հավաքականների խաղին հենց մարզադաշտերում հետևել ցանկացողների թիվը ոչ միայն աննախադեպ է, այլև պարզապես զարմանք է առաջացնում։ Տեսեք. 2 միլիոն պաշտոնական տոմսերի համար հայտ է ներկայացրել մոտ 19 միլիոն երկրպագու, այսինքն` մեկ տեղին հավակնում է գրեթե 10 մարդ։
Նրանց համար, ում հայտերը նախօրոք բավարարվել էին, սահմանվել էր երկու այսպես կոչված «պատուհան», երբ ֆուտբոլասերները կարող էին հանձնել իրենց տոմսերը և հետ ստանալ դրանց դիմաց վճարված գումարն ամբողջությամբ։ Ճիշտ է, երկու պատուհաններն էլ արդեն փակվել են դեկտեմբերին և ապրիլին։ Եվ հիմա արդեն եթե ես հիվանդանամ կորոնավիրուսով և ստիպված լինեմ մեկուսանալ, այլևս ամբողջ գումարը չեմ ստանա։
Հասանք ամենակարևորին՝ համավարակին։ Համաձայնե′ք, դա երևի թե ամենաբարդ խնդիրն է։ Հիշենք, որ մինչ այժմ Եվրոպայի անխտիր բոլոր առաջնություններն անցկացվում էին ընդամենը մեկ երկրում, ինչը թույլ էր տալիս երկրպագուներին ստանալ միայն այդ երկրի վիզան և հանգիստ դիտել բոլոր հանդիպումները, եթե, իհարկե, այդքան փող ունեիք այդքան տոմս գնելու համար։
«Կորոնավիրուսը ո՞ւմ շունն է». ինչու մեկ տարի անց էլ չեն գտել պայքարի արդյունավետ ձևերը
Այս տարի ամեն ինչ բոլորովին այլ է՝ առաջնությունն անցկացվելու է եվրոպական միանգամից 10 երկրում։ Կազմակերպիչներն այսպես են բացատրում՝ դե, քանի որ լրացել է չեմպիոնատի 60-ամյակը, պարզապես այդ առիթով ցանկացանք հնարավորինս մեծ թվով պետությունների բնակիչներին մասնակից դարձնել այդ մարզական տոնին։ Այն ժամանակ, երբ կայացնում էինք որոշումը, հո չգիտեի՞նք, որ 2020 թվականին, երբ պիտի անցկացվեր հերթական չեմպիոնատը, աշխարհով մեկ կտարածվի կորոնավիրուսը, որի դեմ պայքարը հաջորդ տարի էլ չի ավարտվի։
Բայց վաղը չէ մյուս օրը սկսվող առաջնության հետ կապված ամենալուրջ բարդությունն այն է, որ տարբեր երկրներ կորոնավիրուսի դեմ պայքարի արդյունավետության միանգամայն տարբեր ցուցանիշներ ունեն, ըստ այդմ էլ որոշ պետություններում այնպիսի սահմանափակումներ են գործում, որոնք այլուր վերացված են։ Ավելին` շատ երկրներ դեռ պաշտոնապես չեն էլ հստակեցրել, թե ես ինչ պիտի անեմ, ինչպիսի փաստաթղթեր կամ առողջությանս հետ կապված ինչ ապացույցներ պիտի ներկայացնեմ, որ ինձ թույլ տան մտնել այդ երկիր։
Օրինակ, եթե պատվաստված եմ «Սպուտնիկով» և ուզում եմ գնալ Սանկտ-Պետերբուրգ՝ շաբաթ օրը կայանալիք Բելգիա-Ռուսաստան խաղը դիտելու, պրոբլեմ չեմ ունենա, բայց Եվրամիության երկրներում ինձ կարող են ասել. «Ստո′պ, մենք պաշտոնապես չենք ճանաչում այն պատվաստանյութը, որը ձեզ ներարկել են»։
Ավելին` ասենք` Հայաստանից գնում եմ եվրոպական մի երկիր, որտեղ խաղալու է իմ սիրելի հավաքականը, մեկնելուց երեք օր առաջ պատվաստվում եմ, ինչպես և պահանջվում է, բայց մի քանի օր հետո այդ նույն սիրելի թիմս մեկ այլ երկրում է խաղում՝ ի՞նչ է, պիտի նորից պատվաստվեմ, հետո նորից ու նորի՞ց։ Հո տարբեր եվրոպական երկրներ գնալու համար ամեն անգամ Երևան չե՞մ վերադառնալու, որ կրկին պատվաստվեմ։ Չէ′, ավելի լավ է գոնե այս տարի ոչ մի տեղ էլ չգնամ ու հեռուստատեսութամբ դիտեմ ուզածս խաղերը։
Ատելի և սիրելի դիմակը, որը մեկին հոգեկան հանգստություն է բերում, մյուսին՝ անհանգստություն
Մանավանդ, որ գոնե մեզ՝ հայաստանցիներիս համար, ոչ մի արտառոց բան չկա, սովորականի նման դուրս ենք մնացել եվրոպական եզրափակիչից։ Բայց հույս կա՝ աշնանը վերսկսվում են աշխարհի առաջնության նախնական փուլի հանդիպումները, իսկ մեր տղաները վերջերս բավական լավ են խաղում և իրենց ենթախմբում առաջինն են։
