Այս հոդվածը գրելու պահին հրաժարական էր տվել Շիրակի մարզպետի տեղակալ Վարդան Գրիգորյանը։ Նույն օրը, բայց մի ժամ ուշ հրաժարական տվեց Սյունիքի մարզպետ Հունան Պողոսյանը։ Նրանցից առաջ պատգամավորական մանդատներից հրաժարվել կամ ՀՀ ԱԺ իշխող «Իմ քայլը» խմբակցությունից դուրս էին եկել Գայանե Աբրահամյանը, Թագուհի Թովմասյանը, Արսեն Ջուլֆալակյանը, Գոռ Գևորգյանը և այլք։ «Տերևաթափը» շարունակվում է։
Զարմանալի բան չկա․ երբ ծառի բունը թափ են տալիս, սաղարթի տերևները թափվում են։ «Բունը», եթե նկատի ունենանք ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին, դեռ կանգուն է, բայց նա էլ է ենթակա նյութերի դիմադրության օրենքին։ Իսկ ճնշումներին ու ազդեցություններին դիմադրելը որոշակի սահման ունի։ Դրանից հետո գործընթացն արագանում է։
Ինչո՞ւ են հեռանում այն կադրերը, որոնք պետք է վճռեն ամեն բան։ Որովհետև նրանք քիչ բան էին վճռում․ երկրում ամեն ինչ որոշում է վարչապետը, և չես ասի, թե հոյակապ է որոշումներ է կայացնում։ Մինչդեռ հեռանում են ոչ միայն այդ պատճառով։ Չմոռանանք «քիթը քամու ուղղությամբ պահելու» երևույթի մասին։
Արցախյան պարտությունից հետո Փաշինյանի համար վատ ժամանակներ եկան, դիմակայությունը վտանգավոր է դառնում նրա քաղաքական ապագայի համար, և ոչ բոլորն են պատրաստ կիսելու անհաջողությունների պատասխանատվությունը։ Այստեղ ևս զարմանալու բան չկա։ Նման պատճառներով հեռացողներ եղել են, կան ու կլինեն։
Ի՞նչ տարբերակ էր առաջարկվել 1997-ին ղարաբաղյան խնդիրը կարգավորելու համար
Իսկ հիմա փոքրիկ էքսկուրս դեպի անցյալ։ Հիշողությանս մեջ դաջվել է մի տեսարան Ազգային ժողովի հետևի դարպասների մոտ, որոնք այսօր վերահսկում է ոստիկանությունը, իսկ այն ժամանակ կողպեքի տակ էր պահում միլիցիան։
Հինգշաբթի է, Կենտկոմի նիստերի օրը, «Պրավդա» և «Իզվեստիա» թերթերի լրագրողների ներկայությունը պարտադիր է։
-Ողջույն,-սովորականի պես գլխով բարևում եմ միլիցիոներին,-ո՞նց են գործերը։
-Նորմալ։ Իսկ այ նրան հանելու են,-ցույց է տալիս մինիստրներից մեկին։
-Ինչո՞ւ ես այդպես կարծում։
-Որովհետև բարևեց․․․
Երևում է՝ հիմա էլ իշխանական թիմից շատերը ստիպված կլինեն նվազեցնել ամբարտավանությունը և ավելացնել մարդկային նորմալ շփումը, եթե իհարկե իշխանության արբեցումն անդառնալի պահելաձև չի դարձել։ Ինչ արած, ստիպված կլինեն հետ վարժվել։ Չարախնդություն չկա, ֆորմալ տրամաբանական փաստ է։
․․․-Խոսում ենք միավորման անհրաժեշտության, «սև-սպիտակ» բաժանման վտանգավորության մասին, գոռում ենք` մեկ ազգ` մեկ պետություն, բայց եթե բոլոր հեռացողներին նորից «նախկին» անվանենք, իսկ նրանց փոխարինողներին՝ «նոր», ո՛չ ժողովուրդ կունենանք, ո՛չ երկիր,-կարծում է Հայաստանի համար անհանգստացող մոսկվացի Յուրի Նազարեթյանը։
Գոռ Գևորգյանի՝ «Իմ քայլը» խմբակցությունը լքող պատգամավորներից մեկի հայտարարությունից․ «Վերահաստատում եմ, որ ինձ համար ազգային համերաշխությունն ու միասնությունը, ներքաղաքական կայունությունն անքննելի առաջնահերթություններ են: Հայաստանի և Արցախի առջև ծառացած խնդիրների ինստիտուցիոնալ լուծումներին կարելի է հասնել միայն համազգային համախմբման, ներքաղաքական կայունության և ՀՀ Սահմանադրությանն անվերապահորեն հետևելով:»
Կարելի է հարցնել․ «Առաջ որտե՞ղ էիր»։ Իսկ կարելի է նկատի ունենալ և, պարզաբանումները հետագային թողնելով, փրկել երկիրը կործանման վտանգից (դավաճանության, հայրենիքի դավաճանության կամ կոռուպցիայի անժխտելի փաստերն առանձին դեպք են)։
Մենք չենք ճանաչում Արցախի անկախությունը, սպասում ենք, որ ուրիշները ճանաչեն
-Արարատ լեռան բարձրության, Մոնբլանն էլ վրան դրած, չլուծված խնդիրներ ունենք։ Բայց հարաբերություններ պարզելու ժամանակ չկա, եկեք հետո զբաղվենք դրանով։ Սթափ մտածողներ կան նաև պատգամավորների, կառավարության անդամների, իշխանության մարզային կառույցների շարքերում, նրանց պետք է ոչ թե ճնշել, այլ աջակցել, ըմբռնումով մոտենալ,-շարունակում է նույն Նազարեթյանը։
․․․Արցախի սահմանների «սեղմումից» հետ հանրության տրամադրությունները հիշեցնում են 1988թ-ի երկրաշարժին հաջորդած մթնոլորտը․ անսպասելիությունից ցնցված մարդիկ այն ժամանակ սկզբում թևաթափ եղան, բայց հետո հավաքվեցին (ինչպես հոգեպես, այնպես էլ թվաքանակով) և, հաշվելով ավերակները, սկսեցին քանդված տեղերում վերականգնել ու կառուցել։ Կամաց-կամաց սկսեց ստացվել։ Բայց պետք է գործի անցնել առանց հետաձգելու, այսօր ևեթ։
Իմ բազմակողմանի զարգացած զրուցակիցը՝ Յուրի Նազարեթյանը, այդ առիթով հիշում է Երկրորդ Համաշխարհայինի ընթացքում Անգլիայի Քովենտրի քաղաքի ավերման հետ կապված պատմությունը։
Մի ծեր լեդիի տունը հիմնահատակ քանդվում է։ Ավերակների միջով քայլող փրկարարները հրաշքով չփշրված մի շիշ կոնյակ են գտնում, որը տանտիկինը պահում էր աստիճանների տակ։ Փրկարարներից մեկը բացում է շիշն ու մոտեցնում տիկնոջ շուրթերին, որպեսզի ուշքի բերի նրան։ Ծեր լեդին անմիջապես ուշքի է գալիս ու գոռում․ «Տեղը դի՛ր շիշը։ Դա ծայրահեղ դեպքի համար է»։
Թե որ դեպքն է մեզ մոտ, ինքներս ենք որոշում։
