Հիմա արդեն իմաստ չունի հիշեցնելու, թե տարբեր երկրներ ինչպես արձագանքեցին և ինչպիսի միջոցներ ձեռնարկեցին հիվանդության տարածումը կանխելու համար, որովհետև մոտեցումները մինչև այժմ էլ տարբեր են։ Տարբեր են նաև մասնագետների կարծիքները առնվազն երեք ամենակարևոր հարցերի վերաբերյալ։ Առաջին՝ ինչպե՞ս իմանամ՝ ես վարակվե՞լ եմ, թե՞ ոչ։ Համաձայնեք` սա երևի թե ամենակարևոր հարցն է, որովհետև հասկանալի է՝ որևէ երկրում գոնե առայժմ հնարավոր չէ թեստավորել բնակչության 100 տոկոսին։
Երկրորդ հարցը՝ ի՞նչ պետք է անեմ, որ հիվանդությունը չտարածվի։ Լավ, ամեն օր նույն բանը լսում ենք՝ դիմակ կրեք, ձեռքերդ լվացեք և պահպանեք տարածությունը։ Բայց է՞լ ինչ։ Եվ երրորդ հարցը, երևի թե ամենածանր հարցը՝ որքա՞ն է մահացության տոկոսը, այսինքն` եթե հիվանդացել եմ, որքա՞ն է հավանականությունը, որ պարզապես կբուժվեմ և նույնիսկ իմունիտետ ձեռք կբերեմ՝ երկրորդ անգամ չեմ հիվանդանա։
Սկսենք առաջին հարցից՝ ինչպե՞ս իմանամ, որ վարակվել եմ կորոնավիրուսով, այլ ոչ թե սովորական գրիպ կամ հարբուխ ունեմ։ Միանգամից ասեմ՝ լիովին կիսում եմ այն կարծիքը, որ առողջության հետ կապված ցանկացած, նույնիսկ ամենափոքր կասկածի դեպքում անհրաժեշտ է անմիջապես դիմել բժիշկներին և չփորձել զբաղվել ինքնաբուժությամբ։ Մանավանդ այս կորոնավիրուսային պայմաններում։ Եվ, այնուամենայնիվ, տարբեր բժշկական նենտրոններ շարունակում են հրապարակել այս հիվանդության հետ կապված իրենց հետազոտությունների արդյունքները։ Ներկայացնեմ Արևելյան Անգլիայի համալսարանի պրոֆեսոր Կարլ Փիլփոթի նախաձեռնած գիտափորձը։
Ինքներդ ձեզ այդքան լուրջ մի ընդունեք. էլ ինչ խորհուրդ են տվել բրիտանացիները
Բրիտանացի այս գիտնականը ընտրել է 30 հոգու՝ 10-ը հաստատ վարակված են եղել կորոնավիրուսով, մյուս 10-ը պարզապես մրսածություն ունեին, և վերջին 10 –ը լիովին առողջ էին։ Պրոֆեսորը փաստել է՝ կորոնավիրուսով վարակվածների մոտ հոտառության բացակայությունը շատ ակներև էր, բացի այդ` նրանք բոլորովին չէին կարողանում տարբերել ուտելիքի համը, չէին կարողանում զգալ, թե ինչն է քաղցր և ինչն է դառը։ Պրոֆեսորը պնդում է՝ սա չափազանց կարևոր է, որովհետև մարդիկ հենց տնային պայմաններում կարող են ստուգել՝ արդյո՞ք զատում են սխտորի, սուրճի, կիտրոնի և շաքարի համը, և եթե չեն զատում՝ անմիջապես պետք է դիմեն բժշկին։
Անցնենք երկրորդ հարցին։ Նյու Մեքսիկոյի ամերիկյան համալսարանը, ըստ ՏԱՍՍ լրատվական գործակալության, պարզել է, որ օդում աէրոզոլային մասնիկների և միկրոկաթիլների քանակը էապես նվազեցնելու համար բավական է պարզապես բացել պատուհանը և այդ մասնիկների քանակը միանգամից կպակասի գրեթե երկու անգամ։ Ինչու եմ սա հիմա ասում, որովհետև գոնե Երևանում, որտեղ ապրում է հայաստանցիների երևի թե ավելի քան մեկ երրորդը, առայժմ տաք է և հանգիստ կարելի է բացել պատուհանը։
Ինչու է սա կարևոր։ Տեսեք։ Ամերիկյան այդ համալսարանը ուսումնասիրել է միկրոմասնիկների շարժը դասասենյակում և եկել այն եզրակացության, որ միկրոմասնիկները կարող են հեշտությամբ հաղթահարել 2-ից 2,5 մետր տարածություն և մի աշակերտից փոխանցվել մեկ այլ աշակերտի։ Ավելին, որոշ մասնիկներ կարող են ընկնել հարթ մակերևույթների վրա և հետո կրկին օդ բարձրանալ։ Իսկ երբ բացում եք պատուհանը, միկրոնի չափս ունեցող այդ մասնակիների մի զգալի մասը փակ տարածքից անհետանում է։ Հիշեցնեմ, որ միկրոնը մեկ մետրի մեկ միլիոներորդ մասն է։
Եվ վերջապես՝ երրորդ հարցը` որքա՞ն է մահացության հավանականությունը։ Սա երևի թե կորոնավիրուսի հետ կապված ամենաբարդ հարցն է։
Ի՞նչն է ավելի կարևոր՝ մարդկային կյա՞նքը, թե՞ տնտեսության զարգացումը
«Դեր Շպիգել» գերմանական պարբերականը փաստում է, որ երբ կորոնավիրուսը առաջին անգամ հայտնաբերվեց Չինաստանում, այդ երկրից տեղեկություններ էին ստացվում, որ հիվանդությունից մահանում է վարակվածների մոտ 3,5 տոկոսը, սակայն օրերս Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության պաշտոնական տեղեկագրում հրապարակվեցին Սթենֆորդի համալսարանի հեղինակավոր մասնագետներից մեկի՝ Ջոն Իոանիդիսի տարբեր երկրներում կատարված հետազոտությունների արդյունքներն, ըստ որոնց` մահացության դեպքերը շատ ավելի քիչ են և կազմում են ընդամենը 0,23 տոկոս։ Այսինքն՝ 10 հազար վարակվածներից մահանում է մոտ 25 մարդ։ Վիճաբանություններն այս հարցի շուրջ շարունակվում են ողջ աշխարհում։
Բոլոր դեպքերում՝ առողջ եղեք։
