ԵՐԵՎԱՆ, 7 փետրվարի — Sputnik, Նելլի Դանիելյան. Հայաստանի քաղաքականացված զանգվածի հետաքրքիր ժամանցն առնվազն 2 ամսով ապահովված է։ Մեկնարկն արդեն տրված է։ ԱԺ–ն ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանի ու ՍԴ «հին» դատավորների հարցը փետրվարի 7-ին վարպետորեն փոխանցեց ՀՀ նախագահ Արմեն Սարգսյանին, և հիմա բոլորի հայացքներն ուղղված են դեպի Բաղրամյան 26։ «Կստորագրի, թե չի ստորագրի» հարցն այս պահին աշխատատեղերի, աղքատության, կոռուպցիայի խնդիրներ ունեցող, վարկերի տակ կքած ՀՀ քաղաքացիների համար դարձել է թիվ մեկ խնդիրը։
Քանի դեռ ՍԴ–ում ճգնաժամը հաղթահարված չէ, շարունակելու են քայլեր ձեռնարկվել. ԱԽ քարտուղար
Ու թեև վարչապետ Փաշինյանը երեկ ԱԺ–ում հայտարարեց, որ ՀՀ նախագահը համաձայնել է ստորագրել փաստաթուղթն ու առաջիկայում ինքն այդ մասին կհայտարարի, Արմեն Սարգսյանն առայժմ ո՛չ ստորագրել է, ո՛չ էլ հայտարարություն արել։
Նախագահի լռությունը չի կարող երկար ձգվել։ ԱԺ ընդունած նախագիծը ստորագրելու համար նա 3 օր ժամանակ ունի։
Թանկարժեք ճգնաժամ. Թովմասյանին ու ՍԴ դատավորներին որքան գումարի դիմաց կուղարկեն թոշակի
Հանրաքվեի մասին օրենքը նախատեսում է նաև այն դեպքերը, որոնք կարող են խոչընդոտել հանրաքվեի անցկացումը։
Նման բան կարող է լինել միայն նախագահի պաշտոնը թափուր մնալու դեպքում, մինչև նոր նախագահ նշանակվի ու անցնի պաշտոնեական լիազորությունների իրականացմանը, կամ եթե Հայաստանում կամ դրա 1/3 մասում ռազմական կամ արտակարգ դրություն հայտարարվի։ Այս դեպքում օրենքը թույլ է տալիս հանրաքվեի մասին հիշել միայն արտակարգ դրությունը վերացվելուց հետո:
Բայց եթե օրենքի նախատեսած այս բարդությունները մեր սահմանադրական բարեփոխումների հանրաքվեի առաջ չկանգնեն, հանրաքվեն կանցկացվի նախագահի կողմից այն նշանակելու մասին որոշումն ընդունելու օրվանից նվազագույնը 50, առավելագույնը` 65 օր հետո։ Իսկ սա նշանակում է, որ Հայաստանը շուրջ 2 ամիս ապրելու է քարոզարշավի մթնոլորտում։
Հերթական «հանդեսի» ակնկալիքով տարված հանրությունը, սակայն, կարծես թե առայժմ չի գիտակցում, որ դրա գխավոր հովանավորն ինքն է` իր գրպանից վճարած հարկերով ու իշխանությանը վստահած բյուջեով։
Հասկանալու համար, թե ՍԴ անցանկալի դատավորներից ազատվելու համար մոտավորապես ինչ գին պետք է վճարի ՀՀ քաղաքացին, Sputnik Արմենիան փորձեց վեր հանել ոչ վաղ անցյալի ընտրությունների ծախսերը։
2015թ.–ի դեկտեմբերի 6-ին կայացած սահմանադրական հանրաքվեն, օրինակ, Հայաստանի բյուջեից 1 մլրդ 786 մլն 759 հազար 900 դրամ։
Իսկ 2018 թվականի արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների համար պետական բյուջեից գրեթե կրկնակի ավելի` 2 մլրդ 567 մլն 144 հազար 200 դրամ է ծախսվել։
2020թ.–ի հանրաքվեի վերջնական ծախսը կհաշվարկի կառավարությունը, բայց արդեն իսկ պարզ է, որ այն ավելի մոտ կլինի 2018–ի ծախսերին, քանի որ ընտրատեղամասերի տեխնիկական ապահովման, ընտրական գործընթացում ներգրավված անձանց աշխատավարձի չափերով ու նույնիսկ գրասենյակային նյութերի ու կապի ծառայությունների գներով ներկա իրողություններն ավելի մոտ են 2018թ.–ի, քան 2015թ.–ի գներին։
Այնպես որ, Սահմանադրության մի հոդվածի փոփոխությունը պետության համար կարժենա մոտավորապես 2.5 մլրդ դրամ։ Համեմատության համար նշենք, որ, օրինակ, այս տարի հուլիսի 1-ից մինչև 2 տարեկան երեխայի խնամքի նպաստներն ու երեխաների ծննդյան միանվագ աջակցությունն ավելացնելու համար կառավարությունը բյուջեից ուղիղ 2.5 մլն դրամ էր հատկացրել։
Ստացվում է, որ եթե անցանկալի 7 դատավորներին «կամավոր» թոշակի ուղարկելու համար ՀՀ քաղաքացին իր գրպանից պետք է տարեկան 90 մլն 796 հազար 992 դրամ վճարեր, խաղադրույքը հիմա ավելի քան 2.5 անգամ ավելացել է։
Բայց, եթե իշխանությունը որոշել է, որ նպատակին հասնելուց հետո միջոցն արդարացվելու է, մնում է հուսալ, որ միջոցն իսկապես անտեղի չի ծախսվելու, ու ՍԴ–ի ճգնաժամը հանրաքվեով լուծելուց հետո ՀՀ քաղաքացին վերջապես կկարողանա ապրել հեղափոխությամբ խոստացած օրենքի երկրում։
Հանրաքվեն կայացած ու Սահմանադրությունը փոխված կհամարվի, եթե դրան կողմ քվեարկեն հանրաքվեի մասնակիցների կեսից ավելին, բայց ոչ պակաս, քան ընտրությանը մասնակցելու իրավունք ունեցող քաղաքացիների մեկ քառորդը:
Նշենք, որ 2018թ.–ի տվյալներով` ՀՀ–ում ընտրելու իրավունք է ունեցել 2 մլն 593 հազար 140 քաղաքացի։ Որպեսզի սահմանադրական փոփոխություններն ընդունվեն, դրանց «այո» պիտի ասեն առնվազն 648 հազար 285 քաղաքացի։
Հանրաքվեի դրվելու համար սահմանադրական փոփոխությունների նախագիծը պետք է տապալվի. ինչպե՞ս
