Կիրակին` փետրվարի 24-ը, իսկական ժամանակն է, որ Ալեն Պրոստը երգի բիթլզների հայտնի When I'm Sixty-Four-ը. լրանում է նրա 64 տարեկանը։
«Ֆորմուլայի» մրցարշավորդի հիասքանչ կարիերան ավարտված է, ինչ կա` կա. իսկ ձեռքբերումները քիչ չեն։
«Ֆորմուլա-1»-ից առաջ Պրոստը մի քանի անգամ հաղթանակ է տարել ֆրանսիական և եվրոպական առաջնություններում, նա մրցում էր Renault–ով, գործող պայմանագիր ուներ ընկերության և նրա թիմի հետ, երբ հնարավորություն եղավ դեբյուտային ելույթով հանդես գալ Արգենտինայում կայանալիք «Ֆորմուլա-1»–ի գրան պրիի ժամանակ։ Ստիպված էր պայմանագիր կնքել McLaren–ի հետ, սակայն, քանի որ այդ մեքենաներն այդքան էլ արագ (համենայն դեպս այն ժամանակ) չէին, մրցարշավորդը շատ արագ վերադարձավ՝ իր դեպքում հայրենական մոդելին։
Իսկ Պրոստը աշխարհի չեմպիոն դարձավ 4 անգամ։ Նա բազմաթիվ ռեկորդներ է սահմանել, որոնք, ճիշտ է, մեծամասամբ 2000-ականներին գերազանցեց Շումախերը, սակայն ավտոմրցարշավների պատմության մեջ Պրոստն այժմ երկրորդն է։ Նույնիսկ լեգենդար բրազիլացի Այրթոն Սեննան Պրոստի արդյունքներին չի հասել:
Ի դեպ, այս երկուսը նախընտրում էին միևնույն տարածքում միաժամանակ երկուսով չլինել, սակայն մրցարշավների ժամանակ առանց միմյանց չէին կարողանում. ո՛չ մեկի մոտ էր որևէ բան ստացվում առանց ոխերիմ թշնամու, ո՛չ մյուսի։
1986 թվականը նշանավորվեց նրանով, որ Պրոստը միանգամից երկու մականուն ձեռք բերեց։ Սկզբում` Սան Մարինոյի Գրան պրիից հետո նա դարձավ «Կալկուլյատոր», քանի որ այդ ժամանակ նա որոշել էր մեկնարկից առաջ մինչև վերջին կաթիլը հաշվարկել վառելիքի ծավալը։
Ընդ որում՝ նրա մեքենան կանգ առավ եզրափակիչ գծի վրա, այն հատելով միայն մի փոքր։
Նույն տարին Ավստրալիայում նա արդեն «Պրոֆեսոր» դարձավ։ Այս անգամ Պրոստը առաջ անցավ մրցակցից երկաթյա համբերության և ընտրած ռազմավարությանն անդավաճան մնալու շնորհիվ. հակառակորդներն անիվները չէին խնայում, փորձելով առաջ անցնել միմյանցից, մրցարշավն անդադար փոխում էր առաջատարին, և բոլորի անիվները պարզապես սկսեցին պայթել։
Բոլորինը, բացի Ալեն Պրոստից. ամբողջ այս ընթացքում նա հանգիստ հետևում էր «հաղթողներին»` թույլ չտալով իրենից առաջ անցնել նրանց, ովքեր արդեն հետևում էին, սակայն ինքն էլ առաջատարների հրմշտոցի մեջ չէր մտնում։ Եվ պարզապես հանգիստ, առանց ավելորդ նյարդեր մաշելու, հերթով առաջ անցավ բոլոր նրանց, ովքեր մնացել էին առանց անիվների։ Պրոֆեսոր է, ինչ կարող ես ասել...
... Իսկ ինչ վերաբերում է ծագմանը, ապա Պրոստը միշտ իր հայ լինելուն մեծ նշանակություն էր տալիս. չէ՞ որ նրանով, որ հայրդ ֆրանսիացի է, Ֆրանսիայում որևէ մեկին զարմացնել չես կարող։
«Մայրս հայ է, գրեթե ամբողջ մանկությունս նրա հետ անցկացրել եմ պապիս մոտ, նա մեզ տարբեր պատմություններ էր պատմում Հայաստանի մասին։
Երբ դու ընդամենը 10 տարեկան ես. դրանք պարզապես հետաքրքիր պատմություններ են, դրանց իմաստն ավելի ուշ ես գիտակցում։ Այսօր այդ պատմությունները իմ կյանքի անբաժանելի մասն են։ Հայերեն ես չեմ խոսում, սակայն ես հայ եմ, և դա է ամենից կարևոր»։
Ալեն Պրոստն այս խոսքերն ասել է 2007 թվականին, երբ Մարսելի փոխքաղաքապետ Դիդյե Փարաքյանը «Հայկական Սեզար» էր հանձնում նրան, դա Ֆրանսիայի հայ համայնքի ներկայացուցիչների բարձրագույն պարգևն է։ Բացի այդ, նա Պատվավոր Լեգիոնի շքանշանի ասպետ է, որը նրան անձամբ հանձնել է նախագահ Ֆրանսուա Միտերանը։
