Նիկիտա Սիմոնյանը «Արարատը»` թիմի պատմության համար անհավանական հաջողության հասցրեց` ոսկե դուբլի, և հոկտեմբերը երջանիկ ամիս դարձավ. սկզբում Գավաթ, իսկ ուղիղ երկու շաբաթ անց նաև չեմպիոնների մեդալներ։
Նիկիտա Պավլովիչը, որը բավականին երկար էր մտածում, թե արդյոք արժե, որ ինքը գլխավորի երևանյան ակումբը, ի վերջո դրական որոշում կայացրեց։
Լինելով հայտնի ֆուտբոլիստ և մարզիչ՝ նա բարձր գնահատեց աշխատանքը և հաշվի առավ «Արարատի» նախկին մարզիչներ` Պոնոմարյովի, Ֆալյանի և Գլեբովի փորձը։ Նրանք իրեն հրաշալի թիմ էին թողել, որն ի զորու էր լուծելու ամենաամբիցիոզ խնդիրները։ Սիմոնյանը երբեք չէր մոռանում նրանց, ովքեր հոգի ու գիտելիք էին ներդրել «Արարատի» համար, ինքն էլ ոչինչ չքանդեց, այլ ամուր հիմնաքարի վրա սկսեց կառուցել իրենը։
Ավելի ուշ Նիկիտա Պավլովիչը իր ֆուտբոլային հուշերի մասին գիրք կգրի, որոնցում կլինեն հետևյալ տողերը. «Երկար եմ տատանվում. գնա՞լ «Արարատ», թե՞ չգնալ։ Վախեցնում է այն, որ թիմն անծանոթ է։ Ոչինչ չես անի, առանց «Սպարտակի» դեռ ինձ չեմ պատկերացնում։ «Արարատի» հետ ևս նախկինում հանդիպում էի դաշտում որպես «Սպարտակի» ներկայացուցիչ, որպես հակառակորդ։
Թիմի հետ առաջին իսկ հանդիպման ժամանակ, երբ ինձ ներկայացնում էին, ասացի. «Դուք հասունացել եք այնքան, որ պայքարեք ամենաբարձր տիտղոսները նվաճելու համար։ Երկար տարիներ խաղացող էի, այնուհետև սկսեցի մարզել մի թիմ, որը հաղթում էր առաջնություններում, նվաճում երկրի գավաթը, ինձ բախտ վիճակվեց զգալու մեծ և դժվար հաղթանակների համը, և շատ եմ ցանկանում, որ նույնպիսի զգացում ապրեք նաև դուք»։
Մեկընդմիշտ պայմանավորվեցինք, որ յուրաքանչյուր ֆուտբոլիստ ինձնից լսելու է այն, ինչ ես իր մասին կարծում եմ, առանց «մեղմացուցիչ» հանգամանքները ու հավանական նեղսրտվածությունը հաշվի առնելու։ Եվ սկսվեց աշխատանքը»։
Այն ժամանակ թվում էր, որ «Արարատի» հաջողությունները կշարունակվեն և վերջապես խորհրդային ֆուտբոլի վերնախավում տեղ զբաղեցրած թիմը այն կպահպանի։ ԽՍՀՄ երկրորդ գավաթն ու թիմի հաղթանակը մոլորակի ուժեղագույն թիմերից մեկի` Մյունխենի «Բավարիայի» նկատմամբ կամրապնդեր այդ հույսերը։ Սակայն դրանք շատ շուտով հօդս ցնդեցին։
Դադարեց գոյություն ունենալ ԽՍՀՄ–ը, պատմություն դարձավ այդ երկրի ֆուտբոլի առաջնությունը, մեկնարկեց ազգային առաջնությունը, և ակումբային հայկական ֆուտբոլն անկում ապրեց ու համալրեց եվրոպական վարկանիշների ամենացածր հորիզոնականները։ Զարմանալի ոչինչ. ավանդույթները կորսվել էին վերջնականապես, հին ենթակառուցվածքը մոռացվել, իսկ նորը ստեղծելու համար չկար մեկը։
Բանը հասավ այնտեղ, որ Հայաստանի առաջնությունն անցկացվում էր ձևի համար. ի՞նչ կարելի էր ակնկալել մի մրցաշարից, որում ընդամենը 6 թույլ թիմ է խաղում։ Միայն ընթացիկ խաղաշրջանում անհույս վիճակը սկսեց մի փոքր շտկվել. հայկական ֆուտբոլի բարձրագույն լիգայի ակումբների քանակը 50%–ով ավելացավ` հասնելով 9-ի։
Դա պետք է ուժեղացնի մրցակցությունը, սակայն դեռևս ոչ ակումբների մակարդակը։ Հատկապես հաշվի առնելով այնպիսի թիմերի առկայությունը, որտեղ լեգիոներներն ավելի շատ են, քան տեղի խաղացողները։ Դա իհարկե, ակումբի սեփականատերերի խնդիրն է, սակայն նման հարցերը կարգավորելու համար էլ հենց ստեղծվել են ազգային ֆեդերացիաները։
Հայկական ֆուտբոլի ղեկավար կազմում վերջերս փոփոխություններ են տեղի ունեցել, և սա այն դեպքն է, երբ ժամանակը ցույց կտա, թե որքանով արդարացված էին դրանք։ Ընդ որում` ցույց կտան ոչ թե հանկարծակի բարելավված արդյունքները, որ հայկական ակումբն ու ազգային հավաքականը ցուցադրում են միջազգային ասպարեզում, պետք է հաշիվ տալ, որ որակական փոփոխություններին դեռ շատ ժամանակ կա։
Դա ճանապարհ է, որը ժամանակ է պահանջում, իսկ թե արդյոք այդ ժամանակը հնարավոր կլինի արագ անցնել, ցույց կտան ֆեդերացիայի առաջիկա որոշումները և նրա գործադրած ջանքերի առաջնահերթ ուղղությունները։ Մեծ հաղթանակներից մոտ կես դար անց պետք է գա հայկական ֆուտբոլի վերածնման ժամանակը։
