Ֆուտբոլի Հայաստանի ազգային հավաքականը Ազգերի լիգայի խաղարկությունում ծանրակշիռ հաղթանակով ավարտեց իր ելույթները սեփական հարկի տակ: Առջևում կան ևս երկու հանդիպում Ջիբրալթարի ու Լիխտեյնշտեյնի հետ, որոնցից հետո արդեն պարզ կդառնա`մեր թիմը կարող է հաղթել խմբում, թե ոչ:
Բնականաբար աղյուսակում մեր զբաղեցրած դիրքի ու արդյունքի վրա ազդեց Ջիբրալթարի հետ խաղում գրանցած պարտությունը, չնայած այդ խայտառակ պարտությանը (0:1) հետևեց հիասքանչ հաղթանակը Մակեդոնիայի նկատմամբ (4։0):
Չեմ ուզում նսեմացնել մեր թիմի` իսկապես շատ պետքական ու գեղեցիկ հաղթանակը: Բայց Մակեդոնիայի նկատմամբ հաղթանակը դեռևս չի նշանակում, որ մեր ընտրանին պատրաստ է նոր բարձունքներ նվաճելուն: Ավելի ճիշտ, մեր հավաքականը ունի շանսեր ավելի լավ արդյունքի հասնելու համար, սակայն ունե՞նք մենք պոտենցիալ ապագայի համար:
Ինչ ցույց տվեցին այս խաղերը: Այն, որ մեր հավաքականը կայուն ելույթներով աչքի չի ընկնում, մեր թիմը ունի նոր խաղացողների կարիք և վերջապես այն, որ շատ կարևոր է, թե իրենց ակումբներում ինչքան խաղաժամանակ են ստանում հավաքական հրավիրվող ֆուտբոլիստները:
Ազգային հավաքականի մարզիչ Արմեն Գյուլբուդաղյանցը ֆուտբոլիստներին նախապատրաստելու շատ քիչ ժամանակ ունի (խաղից առավելագույնը մեկ շաբաթ առաջ): Հետևաբար ակումբի դերը շատ է մեծանում ու դառնում ռազմավարական: Հավաքականի մարզիչն իր մարտավարություն է ուզում տեսնել խաղադաշտում և ձգտում է հոգեբանորեն նախապատրաստել իր ֆուտբոլիստներին:
Գաղտնիք չէ, որ հավաքականի խաղացողների ընտրությունն ամենաբարդ հարցն է մարզչի համար: Ավելի ճիշտ, շատ հաճախ մեր մարզիչը ընտրության սահամանափակ հնարավորություն ունի: Պետք է փնտրել ու գտնել ֆուտբոլիստների, որոնք կարող են հավաքականում խաղալ ու արդյունքի հասնել: Պետք է գտնել ու զարգացնել Հենրիխ Մխիթարյաններ, Գևորգ Ղազարյաններ, Արաս Օզբիլիսներ: Իսկ Մարկոս Պիզելլիի նման «հայը», իհարկե, երբեք չի խանգարի, այլ լրիվ հակառակը` միայն օգուտ կտա:
Կան հայ ֆուտբոլիստներ, որոնք արդեն խաղացել են հավաքականի կազմում, սակայն հիմա տարբեր պատճառներով թիմում չեն: Գաել Անդոնյանը, որի խաղային կարգը քննարկման ենթակա չէ, չունի ակումբ և հետևաբար նաև խաղային պրակտիկա, իսկ նրա ներկայությունը մեր պաշտպանության համար շատ կարևոր է: Ալեքսանդր Կարապետյանը շարունակում է Լյուքսեմբուրգում գոլեր խփել ու մնում է հավաքականի մարզիչների ուշադրության կենտրոնում, Դավիթ Մանոյանի կարիերան մասնավորապես վերջին տարիներին ճգնաժամ է ապրում, ու նա հիմա խաղում է Լեհաստանի առաջին խմբում: Արշակ Կորյան, Ռուսլան Կորյան, Մարիո Գևգևոզյան…
Այս ֆուտբոլիստների ցանկը պետք է ավելացնել ու ուսումնասիրել: Համոզված եմ, որ ՀՖՖ-ի միջազգային բաժինը նույնպես շատ լավ հասկանում է այս ամենը ու ամբողջ աշխարհով փնտրում հայկական արմատներով ֆուտբոլիստների: Բայց դրան զուգահեռ պետք է Հայաստանում կատարվի հիմնական աշխատանքը ֆուտբոլիստներ աճեցնելու ու հավաքական թիմերի համար նախապատրաստելու համար: Ու ընդ որում Հայաստանում կատարվելիք աշխատանքը պետք է դառնա ամենակարևորը: Հայերն ունեն հոգեկերտվածք, որը միայն Հայաստանում է ձևավորվում:
P.S. Մակեդոնիայի հավաքականի նկատմամբ հաղթանակը տպավորիչ էր ու կարևոր: Բայց այս մեկ խաղով դեռևս ոչինչ պարզ չէ: Հաղթողի հոգեբանություն ունենալու համար մեկ խաղում հաղթելը քիչ է: Իսկ մի քանի հաղթանակներն արդեն և հոգեբանություն և կայունություն կապահովեն:
