Լաուրա Սարգսյան, Sputnik Արմենիա. Հայաստանում տեղի ունեցած իրադարձությունները կարելի է համեմատել 2003 թվականին Վրաստանում սկսած իրադարձությունների հետ, երբ հեղափոխության ճանապարհով իշխանության եկավ երրորդ նախագահ Միխեիլ Սահակաշվիլին։ Սակայն անիմաստ է նմանություններ փնտրել այն իրադարձությունների մեջ, որոնք տեղի ունեցան 2003-ին Թբիլիսիում և 2018-ին Հայաստանում։ Նման համոզմունք ունեն փորձագետները Երևանում ու Վրաստանում։
Վերջին երկու ամսում, Հայաստանում Նիկոլ Փաշինյանի ու նոր կառավարության իշխանության գալուն պես, վրացական լրատվամիջոցները ավելի ակտիվ են սկսել զուգահեռներ անցկացնել Երևանում ու Թբիլիսիում տեղին ունեցած իրադարձությունների միջև։
Օրերս «Բիզնես Մեդիա Գրուզիա» կայքում նյութ է հրապարակվել, որն ամփոփում էր Փաշինյանի եռամսյա գործունեությունը։ Հեղինակը Վրաստանում տեղի ունեցած իրադարձությունների հետ զուգահեռներ է անցկացրել։
«Ես իրար նման շատ բաներ եմ հայտնաբերել Փաշինյանի արածի ու Վրաստանում նախկինում տեղի ունեցած իրադարձությունների միջև», – գրել է հեղինակը։
Ավելի վաղ, «Տաբուլա» կայքում էր այս թեմայով հոդված հրապարակվել։ Այնտեղ, հայկական ԶԼՄ–ներին հղում անելով, համեմատել էին Հայաստանում տեղի ունեցած իրադարձություններն ու 2003 թվականի «վարդերի հեղափոխությունը» ու 2012 թվականին ներկայումս իշխող «Վրացական երազանք` Ժողովրդավարական Վրաստան» կուսակցության իշխանության գալը։
Քաղաքական գիտությունների դոկտոր, ռազմական փորձագետ Վախթանգ Մայիսայան նմանություն է գտել ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ու Վրաստանի նախկին վարչապետ Իվանիշվիլիի գործողությունների սխեմաներում։
«Իրավիճակները «վարդերի հեղափոխությունից» ու «թավշյա հեղափոխությունից» հետո համեմատելի չեն։ ԱՆհրաժեշտ է հաշվի առնել, որ 2018 թվականի Հայաստանը Շևարդնաձեի ժամանակների Վրաստանը չէ», – Sputnik Արմենիայի թղթակցի հետ զրույցում ասա Վրաստանի հարցերով փորձագետ Ջոնի Մելիքյանը։
Այսօր Հայաստանի օրենսդրական ինստիտուտներն ավելի կայացած են, քան 2003 թվականին՝ Վրաստանում։ Ընդ որում` ի տարբերություն Փաշինյանի, Սահակաշվիլին ստիպված էր նոր ինստիտուտներ ստեղծել, բարեփոխել արդեն ունեցածները, շատ բաներ զրոյից սկսել, կարծում է փորձագետը։
Մյուս կողմից` «վարդերի հեղափոխությունը» ստիպեց հեռանալ Վրաստանի նախագահին, իսկ Հայաստանում պաշտոնը լքեց արդեն վարչապետը։ Վրաստանի հեղափոխությունը նաև արտաքին դոնորներ ուներ։
«Դա թույլ տվեց իշխանություններին դիմել ժողովրդականության չարժանացած, կտրուկ քայլերի, ընդհուպ՝ մինչև աշխատանքից զանգվածային ազատումների։ Զուգահեռաբար զգալի ավելացան պետական սեկտորի աշխատավարձները, ինչը Հայաստանում առայժմ չկա», –ասաց Մելիքյանը։
Նա նաև սխալ է համարում Հայաստանի իրավիճակի համեմատությունը 2012 թվականի հետ, երբ իշխանության եկավ «Վրացական երազանք` Ժողովրդավարական Վրաստան» կոալիցիան` նախկին վարչապետ Իվանիշվիլիի գլխավորությամբ։
Վրաստանի նախագահի աշխատակազմի նախկին ղեկավար Պետրե Մամրաձեն իր հերթին հույս ունի Հայաստանում իսկապես նորարարացում տեսնել, այլ ոչ թե գոյություն ունեցող վերնախավերի վերակառուցում, ինչպես դա եղավ Սահակաշվիլի օրոք։ Նա համոզված է, որ Սահակվիլու Վրաստանը Փաշինյանի Հայաստանը չէ։
Սահակաշվիլին իշխանության էր եկել վրացական հակավերնախավերի` գործարարների, հարուստ մարդկանց աջակցությամբ։
Վրաստանի դեպքում, Սահակշվիլուն ու իր համախոհներին հաջողվեց հասնել ոստիկանության, մաքսային կոռուպցիայի հետխորհրդային տարածքում հազվադեպ հանդիպող ոչնչացմանը։ Սակայն զուգահեռաբար աճեց վերնախավային կոռուպցիան` Սահակաշվիլու հսկողության տակ։
«Հույս ունենանք, որ Հայաստանում այդպես չի լինի», – ասաց Մամրաձեն։
Ի տարեբրություն Փաշինյանի` Վրաստանը Արևմուտքով էր կողմնորոշվում։ Դա ավարտվեց 2008 թվականի օգոստոսին տեղի ունեցած ռազմաքաղաքական ընդհարումով։
Նա համոզված է, որ Հայաստանի դեպքում ով էլ իշխանության գա, այդպիսի բան չի լինի, քանի որ Երևանի քայլերն, ի տարբերություն Թբիլիսիի, սահմանափակված է Արցախի գործոնով։ Հենց դրանով է պայմանավորված Փաշինյանի առաջին այցը Ռուսաստան։
