Արմենուհի Մխոյան, Sputnik.
Պատերազմի ավարտին մնացել էին հաշված օրեր: Աշխատանքային մի օր Մարտիրոս Սարյանի հեռախոսազանգն անակնկալի բերեց Ստեփան Պետրոսյանին, որն այդ տարիներին Երևանի թիվ 1 քաղմասի պետն էր: Մեծ նկարիչը հուզմունքով տեղեկացրեց, որ ցուցահանդեսներից մեկի ժամանակ հավաքածուն գողացել են ու 48 կտավ տարել:
Այս դեպքի մասին քչերը գիտեն: Ժամանակին, երբ հայտնի չեկիստին հարցնում էին, թե ինչպես է գտել կտավները, խորհրդավորությամբ պատասխանում էր` դա իր ու Սարյանի գաղտնիքն է:
Թեև այդ գաղտնիքի մասին չգիտի նաև Պետրոսյանի դուստրը՝ 86-ամյա Ֆելիկ Պետրոսյանը, սակայն հաճույքով Sputnik Արմենիային ներկայացրեց այն ամենն, ինչ իմացել է այդ գործի ու երկար տարիներ քրեագետ աշխատած հոր մասին:
«Կտավի հետ Սարյանը նաև մի զարդասեղան է նվիրել, սկզբում պապան չի վերցրել, բայց Սարյանը շատ է խնդրել: Կարմիր փայտից պատրաստված զարդասեղան էր, բայց դա հիմա մեր տանը չէ, հորս մահից հետո զարդասեղանը, նրա մեդալներն ու արծաթե կոթով դաշույնը մայրիկս նվիրեց Երևանի ոստիկանության թանգարանին։ Հիմա դրանք թանգարանի առանձին անկյունում են, որպես հիշատակ հարազատների մոտ մնաց միայն Սարյանի նվերը՝ կտավը: Նույնիսկ չգիտենք` ինչպես է ճիշտ կոչվում, բայց լեռնագնացներ են պատկերված»,- պատմում է դուստրն ու ավելացնում` հայրն ամբողջ գիտակցական կյանքում միլիցիայի շարքերում է եղել:
Երբ Արևմտյան Հայաստանից գաղթել են, յոթնամյա կրթություն է ունեցել, ապա սովորել է Թբիլիսիի միլիցիայի դպրոցում: Մինչև գնդապետի կոչումի հասնելը անցել է բոլոր աստիճաններով՝ տեղամասային տեսուչից մինչև Արթիկի, Մարալիկի, ապա նաև Լենինականի առաջին քաղմասի պետ, օկրուգային վարչության պետ և այլն:
«Միլիցիայի վարչությունում քրեական բաժնի պետի պաշտոնն է զբաղեցրել, նրա նման քրեագետներ Հայաստանում քիչ են եղել, նրա քրեական հոտառությունը ոչ մեկը չի ունեցել։ Դրա վառ ապացույցն է այն, որ 10 տարվա սպանված մարդու դիակը գտել է։ Այսպես աշխատել է մինչև 1966 թվականը՝ թոշակի անցնելը»,- պատմում է տիկին Ֆելիկը:
Պարզվում է՝ խիստ, բայց միևնույն ժամանակ անչափ բարի ոստիկանը սիրել է իր գործերի մասին միայն կնոջը պատմել:
«Երեխաների հետ չէր կիսվում, բայց մայրիկիս հետ սիրում էր խոսել: Մենք մայրիկիս անունը դրել էինք «տնային ներքին գործեր»: Մամաս շատ գաղտնապահ էր»,- ասում է վաստակաշատ մանկավարժ Ֆելիկ Պետրոսյանը:
Ասում է` երեխաներն ուզել են հոր հետքերով գնալ, բայց հանգամանքների բերումով չեն շարունակել հոր գործը, փոխարենն ընտրել են այդ ժամանակների համար շատ տարածված` բժիշկի, նկարչի ու մանկավարժի մասնագիտությունները:
