ԵՐԵՎԱՆ, 27 օգոստոսի — Sputnik, Անի Լիպարիտյան․ Սկանդինավյան երկիրը կիրառական մաթեմատիկայի ոլորտի մասնագետ Դավիթ Գևորգյանին ընդունեց Հայաստանի համար ծանր 90-ականներին։ Բառի բուն իմաստով՝ գրկաբաց։ ՏՏ-մասնագետը մի քանի տարով գնաց, իսկ հետո ստացվեց այնպես, որ 20 տարի մնաց այնտեղ:
Տեղափոխման պատմությունը
90-ականների սկզբին, երբ Հայաստանում գիտության ոլորտը դժվարին ժամանակաշրջան էր թևակոխել, Դավիթ Գևորգյանի ղեղավար Սոս Աղայանը սկսեց մտածել իր մասնագետներին Ֆինլանդիա ուղարկելու մասին, քանի որ նա սերտ կապեր ուներ այդ երկրի հետ։
«Աղայանը մի քանի անգամ դասախոսություններ էր կարդացել Ֆինլանդիայում։ Եվ երբ Հայաստանում աշխատանք գտնելու դժարություններին բախվեցինք, նա Ֆինլանդիա կատարած հերթական այցի ժամանակ պայմանավորվեց տեղի պրոֆեսորների հետ, որ նրա թիմից երկու-երեք հոգի տեղափոխվեն Ֆինլանդիա։ Մենք պետք է մեր աշխատանքները ցույց տայինք, որից հետո մեզ կարող էին գործի ընդունել, եթե մեր աշխատանքները դրական գնահատական ստանակին», — Sputnik Արմենիայի հետ հարցազրույցում պատմեց Գևորգյանը։
Առաջինը Ֆինլանդիա մեկնեց Կարեն Եղիազարյանը՝ մեր զրուցակցի լավագույն ընկերը։ Տեղացի պրոֆեսորը շատ էր հավանել հայ գիտնականի աշխատանքները և հրավիրել էր Ֆինլանդիա՝ ժամանակավոր աշխատելու։
«Արդյունքում ընկերս սկսեց համագործակցել ֆինլանադացի գործընկերների հետ։ Ֆինները որոշեցին ևս մի հայ մասնագետի հրավիրել, ու նրանք ինձ ընտրեցին։ Ես եկա, ցույց տվեցի աշխատանքներս․ երկու տարով ինձ կանչեցին, իսկ ստացվեց այնպես, որ մնացի այստեղ 20 տարի… Այն ժամանակ աշխատում էինք պատկերների թվային մշակման ոլորտում, իսկ ավելի ճիշտ՝ բազայի, որի հիման վրա հետագայում սկսեց հիմնվել ամբողջ թվային մշակումը։ Դա այն է, ինչ հիմա օգտագործվում է թվային կամերաների, թվային հեռուստատեսության ու գաջեթների արտադրության մեջ», — պարզաբացեց Գևորգյանը։
Հետագայում զբաղվեց ազդանշանների թվային մշակմամբ, որոնք օգտագործվում են հեռահաղորդակցման ցանցերում։
«Հիմա ես աշխատում եմ մի ընկերությունում, որը ցանցեր է արտադրում բջջային հեռախոսների, համակարգիչների ու ժամանակակից սարքավորումների համար», — պատմեց ՏՏ-մասնագետը։
Հայկական համայնք
Հայերը միշտ առանձնացել են աշխատասիրությամբ ու բարձր արդյունքների հասնելու ձգտումով, կարծում է Գևորգյանը։ Դրա վառ օրինակը նրա ընկեր Կարեն Եղիազարյանն է, որը Տամպերեի համալսարանի պրոֆեսոր է։ Այնտեղ նա պատկերների ու ազդանշանների թվային մշակում է դասավանդում ։
«Եղիազարյանն ապրում է ընտանիքի հետ։ Ես միայնակ էի, երբ Ֆինլանդիա տեղափոխվեցի, հետո ամուսնացա, ու սկսեցինք ընտանիքներով շփվել։ Հետզհետե հայերի թիվը շատացավ մեր քաղաքում։ Ծանոթացա Ֆինլանդիայի մյուս քաղաքներում բնակվող հայերի հետ։ Մենք գիտենք, որ Ֆինլանդիայում հայկական մեծ համայնք կա, բայց այդ համայնքի հետ առայժմ կապ չենք հաստատել։ Երբեմն շփվում ենք Հելսինկիի հայերի հետ», — խոստովանեց մեր զրուցակիցը։
Գևորգյանի խոսքով՝ ինքն աշխատում է կապ պահել հայաստանցի ընկերների ու գործընկերների հետ։ Մեր զրուցակցի գործընկերներն այսօր ապրում են ԱՄՆ-ում ու Կանադայում։
Ընկերների շարքում կան նաև մարդիկ, որոնք 25 տարի առաջ ԱՄՆ են մեկնել, բայց վերադարձել են ու այսօր Հայաստանում են աշխատում։
Հայրենիքի կարոտը
Հայտնի եվրոպական ընկերությունում աշխատելը, իհարկե, հաճելի է ու պատվաբեր, բայց Գևորգյանին չի լքում հայրենիք վերադառնալու միտքը։
«Կնոջս հետ շատ ենք ուզում Հայաստան վերադառնալ։ Ես գիտեմ, որ հիմա հայրենիքում տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտում բազում հնարավորություններ կան։ Գործարար չէի դառնա, բայց կաշխատեի խոշոր ընկերությունում, համալսարանում կդասավանդեի», — ասաց նա։
Սակայն Հայաստան տեղափոխվելու հարցում խանգարում է աղջկա ուսումը։ Այնպես որ Գևորգյանն ու կինն առայժմ փորձում են հայրենիքը շատ չկարոտել։
