Հոբելյանական Կաննի հիմնական մրցույթում սա արդեն երկրորդ ֆրանսիական բայոպիկն է «Երիտասարդ Գոդարից» հետո։ Երկու դեպքում էլ ֆրանսիական են ոչ միայն ֆիլմերը, այլև գլխավոր հերոսները` կինոյի դասականը և քանդակների դասականը`յուրօրինակ հոբելյանական տուրք փառահեղ ֆրանսիական արվեստին։
Սակայն փաստ է, որ երկու ֆիլմերն էլ հեռու են փառահեղ կոչվելուց։ Եվ եթե Խազանավիչիուսի «Երիտասարդ Գադարում» նրբագեղության ցուցադրման փորձ է արվել, ապա «Ռոդենում» ավելի ձանձրալի է, պարզ, մռայլ ու տխուր։
Ռեժիսոր Ժակ Դուայոն` հեռուստատեսային և գեղարվեստական կինոյի վետերանը նկարահանել է ֆիլմ, որը կենսագրական հեռուստաֆիլմի և թատերական բեմադրության խառնուրդ է հիշեցնում։ Համընդհանուր մռայլության և դրամատուրգիական միապաղաղության ֆոնին էքսպրեսիա և խարիզմա է փորձում ներդնել մեծավաստակ դերասան Վենսան Լինդոնը։
Ֆիլմը պատմում է ժամանակի քանդակի պատրիարքի և հանդուգն նոնկոնֆորմիստի` Օգյուստ Ռոդենի կայացման պատմությունը, ով աշխատում էր ռոմանտիզմի, սիմվոլիզմի և իմպրեսիոնիզմի սահմանագծին` անհաջողության և չհասկացված լինելու երկար տարիներից հետո։ Սակայն նրա կրքոտ անձը չի սահմանափակվում արվեստով, նրա ուշադրությունը սևեռում է կանանց վրա. սիրուհիներ, բնորդուհիներ, աշակերտուհիներ։ Նրանցից ամենահայտնին, որն ակնհայտորեն մյուսներից առավել տաղանդավոր էր, Կամիլա Կլոդելն էր։
Նրա հետ Ռոդենը ծանոթացել էր XIX դարի 80-ականներին։ Այդ պահից Կլոդելը սկսել է Ռոդենի արհեստանոցում որպես օգնական աշխատել, նրա բնորդուհին էր, տասը տարիների ընթացքում` նաև նրա սիրուհին, այն դեպքում, որ էքսցենտրիկ քանդակագործը պահպանում էր կապը քաղաքացիական կնոջ և հավատարիմ կյանքի ուղեկից Ռոզայի հետ։
Կամիլայի հետ հարաբերությունների ժամանակաշրջանում Ռոդենը մի շարք քանդակներ ստեղծեց։ Ֆիլմում զուգահեռ երկու գիծ է զարգանում` գեղարվեստական ուղին և կանանց հետ հարաբերությունները։ Այս երկու վեկտորներն էլ միավորում է Ռոդենի հակասական բնավորությունը, որը արվեստում նրան տարել է դեպի ավանգարդ բարձունքների, անպարտելի վճռականության, իսկ անձնական կյանքում` մշտական փոփոխականության։
Տարօրինակ է, որ այն ժամանակվա արվեստի այդքան վառ իրադարձությունների զարգացման ֆոնին, ֆրանսիացի իմպրեսիոնիստների հետ Ռոդենի բարեկամությանն ու բազմասերությանը`ուրիշ ոչինչ չի մնում,մ քան թոթվել ուսերը և զարմանալ, թե ինչպես կարող է կրքոտ նորարարի և վառ անձնավորության մասին ֆիլմը նման ամորֆ և թոշնած լինել։
Մշտական ինտերիերային նկարահանումների ժամանակ հազվադեպ են աչքի ընկնում օրիգինալ ստողծագործական լուծումները կամ հետաքրքրաշարժ սցենարային շրջադարձները։ Մեծ վարպետի անշարժ արձաններն ավելի կենդանի և դինամիկ են թվում, քան ծանրաշարժ ֆիլմի հերոսները։
