«Нелюбовь» ֆիլմը սոցիալական դրամա է ժամանակակից կինեմատոգրաֆի ամենահաջողված տանդեմներից մեկի` ռեժիսոր Սերգեյ Զվյագինցևի և օպերատորՄիխայիլ Կրիչմանի կողմից: Նրանց հեղինակային «նրբագեղություններին» հերթական անգամ աջակցեց պրոդյուսեր Ալեքսանդր Ռոդնյանսկին, որը կարծես, իրոք, հավատում է «երեք» թվի սրբազան նշանակությանը։ Եվ դա կարող է լիովին հիմնավորված լինել։ Սա եռյակի երրորդ համատեղ ստեղծագործությունն է՝ երեք տարի ընդմիջումից հետո։
Ամեն ինչ սկսվեց «Հատուկ հայացք» մրցանակային ծրագրում ժյուրիի հատուկ մրցանակից «Ելենա» ֆիլմի համար, հենց նույն Կաննում 2011 թվականին։
Երեք տարի անց ծնվեց «Լևիաֆան» ֆիլմը, որը Կաննում մրցանակ բերեց Զվյագինցևին՝ լավագույն սցենարի համար։
Անցավ ևս երեք տարի և ստեղծվեց «Нелюбовь» ֆիլմը` սոցիալական դրմա, որի անվանման իմաստային ճշգրտությունը դժվար է փոխանցել օտար լեզուներով։ Բայց անվանումից շատ ավելի կարևոր է ֆիլմի բուն իմաստային արժեքը, իսկ դա Զվյագինցևի մոտ բավականին էական դեր է խաղում։
Ֆիմլի սյուժեի հիմքում ընկած է սովորական ընտանեկան դրամա։
Ժենյայի և Բորիսի համատեղ կյանքում անդառնալի ճգնաժամ է: Ամուսնույթունը տապալվել է, բայց ամուսիններից ոչ մեկին դա չի հուզում. կիննլ էլ, ամուսինն էլ արդեն սիրեկաններ ունեն, որոնց հետ պլանավորում են իրենց ապագան։
Բայց ամուսինները որդի ունեն` տասներկու տարեկան Լյոշան, որը հանկարծ անհետանում է տնից։
Այդ պահից ընտանեկան անհամերաշխության մասին ֆիլմը սկսում է վերածվել խորը սոցիալական դրամայի, իսկ հետո` լիարժեք թրիլլերի։ Հանդիսատեսը սկսում է խորասուզվել սրտաճմլիկ հոգևոր փնտրտուքների մեջ, քանի որ Լյոշայի հետ, ավելի ճիշտ կլինի ասել` նրանից ավելի վաղ, կորել էին բաորյական սկզբունքները, կորել էր հոգատարությունը, պատասխանատվությունը, խիղճը։
Լյոշան մարդկության կորցրած դեմքն է, ինչը փնրտրում է հանդիսատեսը` Դիոգենեսի նման, ցերեկով` լապտերը ձեռքին։
Բայց հենց ինքը` հանդիսատեսն էլ պետք է զգոն լինի, որ չկորչի, քանի որ կույր հասարակության համար անտեսանելի թունելի վերջում, Լյոշան, կարծես, արդեն մարել է լույսը։
Ինչպես և «Լևիաֆան» ֆիլմում Զվյագինցևն անգութ է հանդիսատեսի նկատմամբ, չի խղճում նրան նաև փայլուն օպերատոր Կրիչմանը, որի խստաշունչ էսթետիկան իսկապես սարսափեցնում է։ Հարավային Տուշևոն «Լևիաֆանի» Բարենցի ծովից ամենևին էլ լավը չէ։ Եվգենի Գալպերինի մինիմալիստական ձայները Ֆիլիպ Գլասից ավելի ուժեղ են հուզում` փորձելով հասցնել մեզ Զվյագինցևին բնորոշ ասելիքը` ամենավտանգավոր հասարակական դևը, հասարակությունը քայքայող «Լևիաֆանը» ոչ թե ատելությունն է, այլ սիրո բացակայությունը, որից դեպի սեր, ցավոք սրտի, քայլ չկա։
