Չնայած ծանր ու զզվելի բնավորությանը, Գոդարը կինոսերների համար ինչ-որ առումով սրբազան կերպար է։ Սխալված չենք լինի, եթե նրան ոչ թե «ինչ-որ ռեժիսոր» անվանենք, այլ համարձակորեն ասենք, որ այսօրվա ամենանշանավոր ռեժիսորներից մեկն է (Ժան Լյուկ Գոդար. ֆրանսիացի կինոռեժիսոր —խմբ.)։ Գոդարի «ներկայությունը» Կաննում հոբելյանական «կինոյի տոնակատարության» շրջանակում այս ձևաչափով իսկապես տեղին է։ Միաժամանակ, փորձարարությունների սիրահար Խազանավիչուսն անկասկած ռիսկի է դիմել` Գոդարի մասին կենսագրական ֆիլմ նկարահանելով ռեժիսորի կենդանության օրոք։
Ֆրանսիական «նոր ալիք» ուղղության վարպետի դերը բաժին է ընկել երիտասարդ սրտերի տիրակալ Լուի Գարրելին։ Ֆիլմը ներկայացնում է 60-ականների վերջը, երբ Գոդարն իր «Չինուհին» ֆիլմը նկարահանելուց հետո ապրում էր դերասանուհի Աննա Վյազեմսկիի` Ֆրանսուա Մորիակի թոռնուհու հետ։
Խազանավիչուսի ֆիլմը թեթև է, գրեթե կատակերգական, հակառակ դեպքում ռեժիսորը հազիվ թե ուժերից վեր բեռ վերցներ իր ուսերին։ Թեև պետք է նշել, որ Խազանավիչուսը հազիվ է գլուխ հանել իր բռնած գործից։ Խազանավիչուսի Գոդարն առանձնապես արտահայտիչ չէ, ոչ էլ խարիզմատիկ, թեև էկրանին առանձնահատուկ ջանքերով է ներկայացվում նրա ծանր բնավորությունը։ Եվ մեղավորն ամենևին էլ Գարրելը չէ։ Գոդարի կենսագրության հեգնական պատկերումը գեղարվեստական կամ սցենարական շքեղության չի հասնում, և ֆիլմը կարելի է մի կերպ տեղավորել «միջին» մակարդակում, ինչպիսին հենց ինքը Խազանավիչուսն է, թեև չմոռանանք, որ նա իր գանձատուփում «Օսկար» ունի։
Ռեժիսորն այս տարի «Ոսկե արմավենի» չի ստանա, ինչպես Գոդարը չստացավ իր գործունեության ընթացքում։ Բայց, ի տարբերություն վերջինի, մակերեսային փորձարարի չստանալը լիովին հասկանալի կլինի։
