Լաուրա Սարգսյան, Sputnik.
Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնում երեկոն խոստանում է փոքր-ինչ տխուր և, միևնույն ժամանակ, տոնական լինել։ Հանդիսատեսին թատրոնի նախասրահում կդիմավորի ռազմական նվագախումբը, որը բխում է «Թռչնաբույն» ներկայացման թեմատիկայից։
Պիեսում նկարագրված պատմությունը մոտ է յուրաքանչյուր հայի, քանի որ այնտեղ պատմվում է 90-ականների սկզբին տեղի ունեցած ղարաբաղյան պատերազմի մասին։ Սակայն, ինչպես ռեժիսորները, այնպես էլ բեմադրության մեջ ներգրավված դերասանները պնդում են, որ ադրբեջանցիները պիեսում գազանի պես չեն ներկայացված։
«Պիեսը դժվար բեմադրվեց, քանի որ մենք գիտակցում էինք, որ գործ ունենք մարդկային ճակատագրերի հետ։ Այն կարող է դիտել նրանք, ում վերքերը դեռ չեն սպիացել»,- Sputnik Արմենիայի թղթակցի հետ զրույցում պատմեց Հարությունյանը։
Հարությունյանը չի բացահայտում բոլոր գաղտնիքները, սակայն պատմում է, որ գործողությունները տեղի են ունենում պարբերաբար ռմբակոծության ենթարկվող սահմանամերձ գյուղերից մեկում։ Լքված գյուղում ոչ ոք չի մնացել, բացի մի կնոջից։ Պատերազմը զրկել է նրան բոլոր հարազատներից ու բարեկամներից, սակայն լքել այն վերջին բանը, ինչ մնացել է իր մոտ` հարազատ տունը, նա չի պատրաստվում։
Ռեժիսորի մտահղացման համաձայն` սև զգեստ հագած տարեց կինը խորհրդանշում է հայ մորը, որը, անկախ կորստի ցավից, դեռ ուժ է գտնում իր մեջ առաջնագծում կանգնած տղաներին ոգեշնչելու համար, նրանց կերակրում ու տաքանալու հնարավորություն է տալիս։ Գիշերը, մենության մեջ, նա մնում է իր վշտի հետ միայնակ ու սգում։
«Թռչնաբույն» ներկայացման մեջ մոր դերը խաղում է Հայաստանի վաստակավոր արտիստ Ջուլիետա Ստեփանյանը։ Նա խոստովանում է, որ այդ դերը փոխեց նրա կյանքը և իրականության զգացողությունը։ Այսօր իր մարմնավորած հերոսուհու զգացողություններն ու կյանքը, որի մեջ շատ հայ կանայք կարող են տեսնել իրենց, նրա համար հարազատ ու մոտ դարձան։
«Այնպիսի տպավորություն ունեմ, կարծես առաջնագծում իմ երեխաներն են կանգնած, և յուրաքանչյուր կորուստ իմ անձնական վիշտն է դառնում»,- ասաց Ստեփանյանը։
Հայ մայր լինելը առանձնահատուկ առաքելություն է, կարծում է դերասանուհին։ Նա այնքան զգացմունքային է, այնքան ուժեղ, որ անկախ կորստի ցավից, «նրա արցունքները քարանում են սրտում»։
Սունդուկյանի անվան թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Արմեն Էլբակյանը պիեսում հայ ժողովրդի՝ շատ վաղեմի ազգ լինելու մասին ակնարկ է տեսնում։ Ամենադժվար իրավիճակներում ելք գտնելու կարողությունը նա կապում է հենց պատմական հիշողության հետ։
«Այս պիեսը նաև հայ ժամանակակից գրողի աշխատանքն ու մեր օրերի դրամատուրգիան ներկայացնելու փորձ է», — ասաց Էլբակյանը։
Նա կարծում է, որ նման պիեսները պետք է ավելի շուտ բեմադրվեին, սակայն լավ է ուշ, քան երբեք։ Հանդիսատեսին «Թռչնբույնն» այսօր չցուցադրելը սխալ կլիներ։
«Թռչնաբույն» պիեսի վրա աշխատել սկսել են դեռ 2015 թվականի հոկտեմբերից, 2016 թվականի մարտին պիեսը պատրաստ էր ցուցադրության, սակայն այն հանդիսատեսին ներկայացնել խանգարեց քառօրյա պատերազմը։
