ԵՐԵՎԱՆ, 13 նոյեմբերի — Sputnik, Անի Լիպարիտյան. Հայաստանում առաջին հետախուզա-դիվերսիոն ջոկատի հիմնադիր Վովա Վարդանովը Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում պատմեց, որ տարիներ առաջ հայկական բանակում կանանց այլ կերպ էին ընկալում, իսկ այսօր նրանց մարտական պատրաստակամությունը ողջունելի է:
Վարդանովի խոսքով` 80-90-ականներին նա խիստ բացասական էր վերաբերվում կանանց ներկայությանը բանակում:
«Ես մերժել եմ «անտեսանելի» ճակատի (այդպես են անվանում հետախույզներին) բոլոր զինվոր-կանանց: Ես չէի ուզում, որ նրանք մարտի դաշտ դուրս գան: Ոչ թշնամական երկրի թիկունքում նրանք պարզապես մի քանի տարի կմնային, եթե ինչ-որ բան պատահեր: Եվ պարզ չէ, թե ինչ կլիներ նրանց հետ, եթե ընկնեին թշնամի պետության թիկունք», — ասաց Վարդանովը:
Նա նշեց, որ հենց այդ պատճառով էլ չէր ցանկանում կանանց բանակում տեսնել: Երբ հետախույզին այդ մասին հարցնում էին, նա պատասխանում էր. «Ես ամբողջովին անօգուտ դի պետք է լինեմ, որ կինը ճակատային գիծ դուրս գա»:
Վարդանովի խոսքով` այդպես էր մտածում ոչ միայն ինքը, այլ ամբողջ այն սերունդը, որը կռվում էր 90-ականներին` ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ:
Այսօր հատուկ նշանակության խմբի վետերանները ստեղծել են «Ողջ մնալու արվեստ» կազմակերպությունը, որտեղ ընդունում են ինչպես տղաների, այնպես էլ աղջիկների:
«Այս տարվա ապրիլին, երբ անցկացվում էին արագացված դասընթացներ, իսկ այնուհետև սկսեցին կամավորական գումարտակ ստեղծել, համալրում էին այն` անկախ թեկնածուի սեռից», — ասաց Վարդանովը:
Նրա խոսքով` այն սերունդը, որը կռվում էր 90-ականներին, արդեն ֆունկցիոնալ չէ… Իսկ նոր սերունդը փոքրաթիվ է ծնվում:
«Երբ ես խոսում եմ ծնված տղաների քանակի մասին, հասկանում եմ, որ ինքս էլ եմ մեղավոր, որ այսօր երիտասարդ սերնդի շարքում տղաների քանակը բավարար չէ: Ես ընդհամենը երկու որդի ունեմ: Յուրաքանչյուր հայ ընտանիք պետք է չորս արու զավակ ունենա և, հնարավորության դեպքում, յոթ-ութ աղջիկ: Սա անհրաժեշտ է, որպեսզի կանայք ռազմաճակատ չգնան և ձեռքները զենք չվերցնեն», — ասաց Sputnik Արմենիայի զրուցակիցը:
Նա նշեց, որ հայերը ծուլացել են, վերածվել սպառող հասարակության, հաճախ խոսում են այն մասին, որ պետք է իրենց համար ապրեն:
«Կարելի է կարծել, թե դու երեխա ունենում ես ոչ թե քո, այլ օտարների համար: Ընդհանրապես, մենք շատ զարմանալի մարդիկ ենք: Մեզ մոտ շունն ու կատուն` մերն են, իսկ երեխան, ստացվում է` ուրիշինը: Եվ խոսքը գնում է մի ժողովրդի մասին, որը սիրում է երեխաներին, ժողովրդի, որը ցեղասպանությունից հետո թուրքական և քրդական գերությունից երեխաներ էր հետ գնում: Եվ այդ նույն ժողովուրդն այսօր ասում է. «Ուզում եմ ինձ համար ապրել», և ունենում մեկ կամ, առավելագույնը՝ երկու երեխա», — ափսոսանք է հայտնում Վարդանովը:
Նա կարծում է, որ բացասական ծնելիությունը ցանկացած պետության համար սարսափելի պատիժ է: Պետք է շատ երեխաներ ունենալ, սիրել նրանց, դաստիարակել, թույլ տալ նրանց ավելի հասուն և գիտակից դառնալ, այլ ոչ թե հոգ տանել նրանց մասին մինչև «80 տարեկան»:
«Երբ վրացիներին հարցնում են Վրաստանում ադրբեջանցիների գլխավոր զենքի մասին, նրանք պատասխանում են. «Մառնեուլի քաղաքի ծննդատունը»: Վերջին 25 տարվա ընթացքում ադրբեջանցիների քանակը Վրաստանում կրկնակի ավելացել է: Իսկ մեզ մոտ՝ Հայաստանում շուտով մեր փոքրիկ պետության սահմանները պաշտպանող մարդկանց պակաս է զգացվելու», — ասաց Հայաստանում առաջին հետախուզա-դիվերսիոն ջոկատի հիմնադիրը:
Հենց այդ պատճառով էլ, նրա խոսքով, մենք պարզապես ստիպված կլինենք աղջիկների ձեռքը զենք տալ:
«Ես և իմ գործընկերներն արդեն մոտ երեք տարի է՝ զբաղվում ենք դրանով: Աղջիկները կրակում են, թռչում, մարտիկ դառնում: Նրանք անում են դա հաճույքով և ինքնակամ: Պրոֆեսիոնալ կարելի է դառնալ միայն առավոտից երեկո պարապելով», — նշեց նա:
Վարդանովն ավելացրեց, որ «Ողջ մնալու արվեստ» կազմակերպությունում աղջիկներին ընդունում են 18 տարեկանից, տղաներին, բացառության կարգով՝ 17-ից, որպեսզի նրանք նախապատրաստվեն զինվորական ծառայությանը:
