Երգչուհին Sputnik Արմենիային պատմել է իր ստեղծագործական ուղու, երաժշտական նախընտրությունների և Հայաստանից ստացած տպավորությունների մասին։ Երգչուհու հետ զրուցել է Լաուրա Սարգսյանը։
-Հասցրե՞լ եք ծանոթանալ Հայաստանին երևանյան համերգից առաջ։
— Հայաստանում եմ երկրորդ անգամ, ինձ շատ է դուր գալիս ձեր երկիրը։ Այն ամենը, ինչ լսել էի հայկական ջերմության և հյուրընկալության մասին, համապատասխանում է իրականությանը։ Այստեղ ուտելիքը շատ համեղ է, երկիրը լի էլ ժպիտով ու արևով։ Ինձ դուր է գալիս մարդկանց յուրօրինակությունը, անկեղծությունը, ջերմությունը։ Գաբրիել ազգանվան պատճառով ինձ հաճախ հայի տեղ են դնում, և դա հաճելի է։ Մենք հասցրել ենք այցելել Կոմիտասի թանգարան, Հայոց ցեղասպանության զոհերի հուշահամալիր` «Ծիծեռնակաբերդ», շրջել ենք քաղաքի կենտրոնով։
-Տալանա Գաբրիելը Ձեր կեղծանունն է։ Ինչպե՞ս եք այն ընտրել։
— Երկար չէի կարողանում բեմական անուն ընտրել, ի վերջո այնպես ստացվեց, որ ես 1998թ-ից Տալանա դարձա։ Մեծ հաշվով, այսօր դա է իմ անունը։ Նույնիսկ ծանոթներս ու մտերիմներս չգիտեն իմ իսկական անունը։ Այն հայտնի է միայն ծնողներիս ու համադասարանցիներիս։
-Նոր անվան հետ կապված դժվարություններ չե՞ն եղել։
— Ես արտիստ եմ, իսկ արտիստը օտար անվան պատճառով չի կարող տարօրինակ զգացողություններ չունենալ։ Եթե այսօր ինձ առաջարկեն ևս մեկ անգամ փոխել անունս, ես կհամաձայնեմ։
-Քանի՞ տարեկանում գիտակցեցիք, որ բեմն ու երաժշտությունը Ձերն են։
— Ես շատ ուշ եմ խոսել։ Կարելի է ասել` ավելի շուտ սկսել եմ երգել, քան խոսել։ Երկու-երեք տարեկան էի, երբ սկսեցի անգլերեն երգել` չիմանալով լեզուն։ Ծնողներս միշտ աշխատել են, ես մանուկ հասակից ստիպված եմ եղել տանը մենակ մնալ։ Այդ պահերի իմ «դայակը» Ալլա Պուգաչովան էր։ Գաղտնիք չէ, որ ԽՍՀՄ-ում ապրող մարդկանց մեծ մասը մեծացել է Պուգաչովայի երգերի ներքո։ Նա միակն է, ով միշտ կողքիս է եղել, որովհետև կարելի էր շրջել ձայնասկավառակը և կրկին հայտնվել Պուգաչովայի երաժշտության, պատմությունների աշխարհում։ Երբ նա երգում էր, երևակայությանս մեջ միշտ վառ պատկերներ էին գծվում։ Ուստի իմ ընտրությունը կատարվել է դեռ մանուկ հասակում։
Այս հարցում երջանիկ եմ, որովհետև շատերը նույնիսկ 25 տարեկանում դեռ չեն կողմնորոշվում մասնագիտության ընտրության հարցում։ Հպարտ եմ, որ իմ առջև երկընտրանք չի դրվել։
-Ձեր ընտանիքում ուրիշ արտիստ կա՞։
— Ծնողներս արտիստ չեն։ Մեր ընտանիքից միայն մորաքույրս` Կամիլա Կալչինսկայան, դիրիժոր է եղել։ Նա գործունեությունը սկսել է Ռուսաստանում այն ժամանակ, երբ կին դիրիժորների համար շատ դժվար էր, բայց 70-ականներին լքել է ԽՍՀՄ-ը։ Երկար ժամանակ եղել է դանիական թագուհու պալատի նվագախմբի դիրիժորը, հետո տեղափոխվել է ԱՄՆ։
-Եղե՞լ են պահեր, երբ ցանկացել եք ամեն ինչ թողնել և զբաղվել ուրիշ բանով։
— Ցանկացած առավոտ սկսվում է այդ զգացողությամբ, որը տևում է այնքան ժամանակ, քանի դեռ չես մտել երաժշտության աշխարհ, չես զբաղվել գործով, որը տրված է քեզ։ Երբ սկսում ես երգել, միանում են տեսախցիկները, լուսարձակների լույսերը, դու ասում ես քեզ` ինչպե՞ս կարող էի առավոտյան մտածել այս ամենը թողնելու մասին, որովհետև սա միակ վայրն է, որտեղ դու իսկապես ապրում ես։ Ինչ-որ առումով արտիստի համար իր մասնագիտությունը շնչառություն է։ Ինձ համար երգելը և շնչելը հավասարազոր են, բայց որպես կին` ես ամեն օր ուզում եմ թողնել երգելը (ծիծաղում է)։
-Ի՞նչն է ամենաբարդը Ձեր աշխատանքում։
— Ոգեշնչումը։ Յուրաքանչյուր մասնագիտության համար ոգեշնչում է պետք։ Հատկապես ստեղծագործող մարդկանց մշտապես անհրաժեշտ է ոգեշնչման որոշակի, շատ կարևոր չափաբաժին։ Մենք անընդհատ ուզում ենք ինչ-որ բան ստանալ, ինչ-որ բանով ներշնչվել, որպեսզի արթնանան միայն մեզ` արտիստներիս հասկանալի զգացմունքներ, որոնք հետո պատմենք ուրիշներին։ Դա ամենաբարդն է։
-Ո՞րն է ոգեշնչման բաղադրատոմսը, և պատահու՞մ են արդյոք ճգնաժամեր։
— Իզուր չէ, որ մեզ ծանոթ է մուսա հասկացությունը։ Արտիստի համար մուսան երջանկություն է։ Պատահում է, որ ոգեշնչումը որոշ ժամանակով հեռանում է, և չգիտես, թե ինչպես վերադարձնես։ Դրա դեմ դարման չկա։ Երբեմն կյանքում հանդիպում են ոգեշնչման անսպասելի աղբյուրներ։
