ԵՐԵՎԱՆ, 21 մայիսի - Sputnik. Պատերազմի հետևանքով տունը կորցրած որոշ արցախցիներ, որոնք Ռուսաստանի քաղաքացիություն ունեն, պետությունից օգնություն չեն ստացել։
Հոկտեմբերի կեսից հետո Մարտունու շրջանի Սարգսաշեն գյուղի բնակիչ Ալյոշա Մելքումյանը ստիպված էր ընտանիքի հետ շտապ լքել տունը. ադրբեջանցիները մոտենում էին գյուղին։
Սարգսաշենում թողնելով ամբողջ ունեցվածքը` տունը, 4,5 հա հողն ու անասունները, նրանք Հայաստան են մեկնել։ Պատերազմի արդյունքում գյուղն Ադրբեջանի վերահսկողության տակ է մնացել, իսկ հրադադարից հետո ընտանիքը վերադարձել է Արցախ` Ստեփանակերտ։
Մելքումյանն ու նրա որդիները նաև ֆինանսական օգնություն են ստացել (անհատական), սակայն ռուսական անձնագրի պատճառով իշխանությունը հրաժարվել է օգնել նրա կնոջը։
«Նա 39 տարի ապրել է գյուղում։ 2016թ.-ին դիմում է ներկայացրել հայկական անձնագիր ստանալու համար, օրերս պետք է ստանա», – ասաց Ալյոշան Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում։
Չնայած օտարերկրյա քաղաքացիություն ունենալուն, նրան, միևնույնն է, օգնություն է հասնում։ Իշխանությունը դա ընդունում է և խոստանում են վճարել, բայց հայտնի չէ, թե երբ դա տեղի կունենա: Նման խնդրի է բախվել ոչ միայն Ալյոշայի կինը։ Նրա նման մոտ 200 մարդ կա։
Փշալարերից այս կողմ. Թաղավարդի հայաբնակ մասում անհանգիստ-սպասողական վիճակ է
Մելքումյանն այժմ կնոջ և որդիների հետ Ստեփանակերտում վարձով է ապրում։ Նրանք այնտեղ մի փոքր հողամաս ունեն, որը որդին պատերազմից առաջ էր գնել։ Իշխանությունը խոստանում է այնտեղ տուն կառուցել։ Երբ՝ հայտնի չէ։
«Ասացին, որ հարցը քննարկման են դրել։ Ոչ մի ժամկետ չկա», - ասում է Ալյոշան։
Նա վստահ է, որ Ադրբեջանի վերահսկողության տակ մնացած հողերը նախապես «ծախել» էին, իսկ պատերազմը քողարկման համար էր անհրաժեշտ։
«Ինչու՞ Շուշիի վրա եկան։ Ինչու՞ Աղդամով (Ակնա) կամ Մարտակերտով չեկան։ Նրանց նպատակը Շուշին էր, նրանք այնտեղ էին եկել։ Եթե ամեն ինչ այդպես էր, կարող էին մինգամից տարածքները տալ. առանց այդքան զոհերի», – ասում է մեր զրուցակիցը։
Նա Ղարաբաղում ապագա չի տեսնում, բայց տեղափոխվելու հնարավորություն էլ չկա։
«Ի՞նչ անենք, ու՞ր գնանք։ Ամեն օր գալիս եմ շուկա, կանգնում ու նայում (ինչպես են նարդի խաղում,– խմբ.), հետո տուն եմ գնում...», - ասում է Ալյոշա Մելքումյանը։
Կողքին կանգնած տղամարդն ավելացնում է. «Օրեր են, կմթնեն, անց կկենան․․․ անց կկենան․․․» (արտահայտությունը Հովհաննես Թումանյանի «Գիքորը» պատվածքից է)։
Ողջ, բայց անտուն․ ինչպես են սոցիալական խնդիրները «սպանում» արցախյան պատերազմի մասնակցին
