Ինչպես հիշում ենք դասագրքերից, Ճապոնիան ճանաչեց իր վերջնական պարտությունը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում 1945 թվականի սեպտեմբերի 2-ին։ Ճապոնական բանակի կրտսեր լեյտենանտ Հիրո Օնոդայի համար պատերազմն ավարտվեց 1974 թվականի մարտի 9-ին։
1944 թվականի վերջին հետախույզ Օնոդան իր ենթակայության տակ գտնվող երեք զինվորների հետ գործուղվում է Ֆիլիպինների Լուբանգ կղզին՝ ամերիկյան հնարավոր ներխուժմանը դիմակայելու համար։ Նրա հրամանատար գեներալը միայն մի ցուցում է տալիս. «Երբեք, երբեք չմտածեք ինքնասպանության մասին, նույնիսկ ամենածանր պահերին հավատացեք, որ ամեն ինչ լավ է լինելու»։ Ընդամենը 10 ամսից Երկրորդ աշխարհամարտն ավարտվում է։ Ամերիկյան մի օդանավ պտտվում է կղզու երկնքում և թռուցիկներ գցում, որոնում ճապոնացի զինվորականներին ուղղված կոչ էր պարունակվում. «Պատերազմն ավարտվել է, դադարեցրեք բոլոր ռազմական գործողությունները և դուրս եկեք ջունգլիներից»։ Տեքստը բազմաթիվ ուղղագրական սխալներով էր գրված, անհասկանալի է, թե ինչու ամերիկացիները գոնե մի գրագետ ճապոնացի չէին գտել։ Եթե նորմալ գրած լիներ, միգուցե Օնոդան հավատար, որ պատերազմն արդեն ավարտվել է, ու դրանով կավարտվեին նաև նրա ու երեք ենթակաների արկածները։ Տեսնում եք, ինչ մեծ դեր կարող է խաղալ գրագիտությունը։
Բայց քանի որ կասկածի որդն արդեն սկսել էր տանջել Օնոդային, նա չհավատաց նաև այն թռուցիկներին, որոնք տարածում էր Ճապոնիայի կառավարությունը։ Ի դեպ, չունենալով կապ Օնոդայի ջոկի հետ և որեւէ հավաստում չստանալով, որ զինվորականները ողջ են` Ճապոնիայի իշխանությունները նրանց պարզապես համարեցին մահացած։ Սակայն 1950 թվականին զինվորներից մեկը հանձնվեց Ֆիլիպինների ոստիկանությանը և պատմեց, որ Օնոդան ու նրա ենթակաները ողջ են ու շարունակում են պայքարը։ Թե ում դեմ, պարզ չէ, բայց հետո պարզվեց, որ այդ ջոկը մոտ 30 մարդու է սպանել, գլխավորապես հրաձգությունների ժամանակ, երբ ֆիլիպինյան հատուկ ջոկատայինները փորձում էին բռնել ճապոնացիներին։ Այդ բախումների ընթացքում սպանվեցին Օնոդայի հրամանատարության տակ գտնվող երկու զինվորները, ու նա մնաց մենակ։
Ճապոնիայից կղզի բերվեցին Օնոդայի հարազատները, նա նրանց մոտ չթողեց ու ոչ էլ հավատաց եղբոր ու քրոջ բարձրախոսով հնչեցրած հավաստիացումներին պատերազմի ավարտի մասին, չնայած տեսնում էր, որ կղզու ափերի մոտ արդեն լողում են ոչ թե ռազմանավերը, ինչպես առաջ էր, այլ հարմարավետ տուրիստական հսկա նավերը։ Բայց շարունակում էր հավատալ, որ նույնիսկ եթե պատերազմը 100 տարի տևի, ի վերջո հաղթելու է իր հզոր հայրենիքը՝ աստվածների երկիրը։ Այլ կերպ ուղղակի չէր կարող լինել, այդպես էին սովորեցրել իրեն։
Ովքե՞ր և ինչո՞ւ էին սպասում Թրամփի վերադարձին մարտի 4-ին
Ուտելիքը Օնոդան պատրաստում էր միայն գիշերով, որպեսզի տեղացիները չտեսնեին խարույկի ծուխը։ Տարին մեկ կամ երկու անգամ Օնոդան սարերից իջնում էր գյուղ և կով սպանում։ Դա միշտ անում էր ամպրոպի ժամանակ, որպեսզի կրակոցի ձայնը չլսվի։ Հետո միսը բաժանում էր շերտերի, չորացնում ու ծխեցնում այն։ Մեր բաստուրմայի նման մի բան էր ստացվում, որը կարելի էր պահել ու օգտագործել երկար ժամանակ։
1974 թվականի փետրվարին Լուբանգ կղզի եկավ երիտասարդ ճանապարհորդ, ուսանող Նորիո Սուձուկին, որն իր առաջ խնդիր էր դրել անպայման գտնել Օնոդային և համոզել, որ վերադառնա Ճապոնիա։ Գտնելը հեշտ ստացվեց, բայց Օնոդան պայման դրեց՝ թող իմ անմիջական հրամանատարը ինձ հրամայի դադարեցնել առաքելությունս։ Պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ կլիներ, եթե մայոր Տանիգուտին այլևս ողջ չլիներ։ Օնոդան կմնար կղզում միգուցե մինչև մահը։ Բայց պաշտոնաթող մայորին գտան, նա աշխատում էր գրքի խանութում։
Շահո՞ւմ են, թե՞ կորցնում՝ երկրի ղեկավար դառնալով
Երբ Օնոդան վերադարձավ Տոկիո, համոզվեց, որ պատերազմն ավարտվել է, իսկ իր երկիրը կապիտուլյացիայի է ենթարկվել, նա արտասվեց։ Միգուցե ունեցած տեղեկատվության հիման վրա ինչ-որ տեղ կարող էր ենթադրել, որ իր երկիրը պարտություն է կրել, բայց խայտառակ կապիտուլյացիա ստորագրել… Մնում էր միայն հիշել գեներալի հորդորը. «Երբեք, երբեք մի մտածեք ինքնասպանության մասին։ Նույնիսկ ամենածանր պահերին հավատացեք, որ ամեն ինչ լավ է լինելու»։
