Ռուբեն Աղուզումցյանի դիտարկմամբ` մարդկանց ու նրանց զգացմունքների հանդեպ այս շրջանում պետք է լինել առավել ուշադիր, որպեսզի նրանք զգան, որ պետք են, որ իրենց գոյությունը կարևոր է։ Սակայն, ցավոք սրտի, այդ ուշադրությունն այնքան էլ չի նկատվում։
«Մյուս հանգամանքն այն է, որ եթե կան խնդիրներ, ապա այդ առթիվ անհրաժեշտության դեպքում պետք է անպայման դիմել հոգեբանի։ Մենք սովոր չենք այդ քայլին դիմել, մյուս կողմից էլ պրակտիկ հոգեբանությունը Հայաստանում դեռ զարգացած չէ, առավել ևս բնակչության կողմից էլ այնքան ընդունված չէ»,– նշեց հոգեբանը։
Աղուզումցյանի կարծիքով`շատ դեպքերում հոգեբանի և հոգեբույժի միջև տարբերություն չի դրվում, նրանք նույնականացվում են, ինչը միանշանակ սխալ է։ Ըստ նրա` այժմ կան բավականին զարգացած հոգեբանական ծառայություններ, ուստի ոչ միայն անհարմար չէ, այլև անհրաժեշտ է դիմել մասնագետին, և բոլորովին այլ հարց է, որ յուրաքանչյուր բնագավառում պետք է գտնել այն մասնագետին, ով առավելագույն չափով կարող է օգտակար լինել։
«Պատերազմի հետ կապված մի քանի անգամ տեղի են ունեցել հոգեբանների հավաքներ, նրանք մեծ աջակցություն են ցույց տվել հոսպիտալներում գտնվող զինծառայողներին, ինչպես նաև Արցախից Հայաստան ժամանած մարդկանց ու նրանց հարազատներին։
Հոգեբանները կարևորում են հատկապես այն, թե ինչպես պետք է աշխատել երեխաների հետ։ Օրինակ, չի կարելի երեխային տալ միայն բացասական հույզերի առաջացման հիմքեր, որովհետև ծայրահեղական գնահատականները լավ չեն ազդում երեխային հոգեբանության վրա»,– նշեց հոգեբանը։
Աղուզումցյանի գնահատմամբ` յուրաքանչյուր մարդ ունի սեփական սխալները գնահատելու անլիարժեքություն, այստեղ որպես պատճառաբանություն բերվող «բայց»–երն ավելի շատ են, քան անդրադարձը բուն սխալին։ Ըստ հոգեբանի` հայերն առանձնահատուկ կերպով անհատականացված են ու նրանց բնորոշ է թերահավատությունը։
Մարդկանց ընդունելու, հանդուրժելու համար անհրաժեշտ է փոխել վերաբերմունքը մեկմեկու հանդեպ, խորհուրդ է տալիս հոգեբանը։
Համբերել և զգույշ լինել. հոգեբանը` պատերազմական իրավիճակում հայտնվածների խնդիրների մասին
