Այսինքն՝ ադրբեջանցիները, շարունակ հավաստիացնելով միջազգային հանրությանը, թե միշտ պատրաստ են բանակցությունների, իրականում պարզապես ակնհայտորեն անտեսում են երկխոսություն սկսելու բոլոր հնարավորությունները։ Սա երևի արդեն ապացուցելու կարիք չունի՝ հրադադար հաստատելու վերջին երեք փորձերը՝ Մոսկվայում, Փարիզում և Վաշինգտոնում ձախողվեցին ադրբեջանական կողմի ոչ կառուցողական, ագրեսիվ դիրքորոշման պատճառով, որի էությունը սա է՝ դե բանակցությունների սեղանի շուրջ, իհարկե, նստում ենք, բայց իրականում դրան զուգահեռ բոլոր հնարավոր զինատեսակներից հարվածում ենք հայկական դիրքերին և բնակավայրերին։
Բոլորը շատ լավ հասկանում են, որ սովորաբար նման տարածաշրջանային հակամարտությունների կարգավորման գործում վճռորոշ դերակատարություն են ունենում, այսպես ասենք, աշխարհի հզորները։ Բայց տվյալ դեպքում երևի թե ամենամեծ ազդեցությունն ունի այն պետությունը, որը ցանկանում է դառնալ աշխարհի հզորների ակումբի լիիրավ անդամ։ Այո, շատ ճիշտ եք, խոսքը Թուրքիայի մասին է։ Այդ երկիրը վերջին տարիներին զգացել է, որ կարող է էական դերակատարություն ունենալ աշխարհում՝ ընդ որում առանց մեծ զոհողությունների, պարզապես ֆինանսավորելով տարբեր երկրներում գործող զինյալներին։ Այդպես է Լիբիայում, այդպես է Սիրիայում։ Եվ ի վերջո փող ծախսելու կարիք էլ չկա։
Ի՞նչ են քննարկել Պուտինն ու Էրդողանը. Կրեմլը հերքում է, Թուրքիայի նախագահը` պնդում
Եթե հիշում եք, մի քանի տարի առաջ, երբ Եվրամիությունը հասկացրեց Անկարային, որ եվրոպական ընտանիքին անդամակցելու շանսերը այնքան էլ իրական չեն, Թուրքիայի իշխանությունները պատասխանեցին՝ «Շատ լավ, դե հիմա կտեսնեք, թե ինչ կլինի, եթե մենք բացենք մեր սահմանները և ասենք մեր երկրում ապաստան գտած մի քանի միլիոն փախստականներին՝ հանգիստ գնացեք Եվրոպա»։ Այդպես էլ եղավ ու փախստականները ողողեցին Եվրոպան, որտեղ տարբեր պետություններ, խախտելով տարիներ շարունակ գործող Շենգենյան պայմանավորվածությունները, ստիպված եղան փակել անցակետերը և այլ սահմանափակումներ մտցնել, որոնք գործում են մինչ օրս։
Ավելին, Թուրքիան հավակնում է դառնալ Միավորված ազգերի կազմակերպության Անվտանգության խորհրդի անդամ։ Երևի տեղյակ եք, որ տարիներ, նույնիսկ տասնամյակներ շարունակ նույն ցանկությունն են հայտնել աշխարհի մի շարք պետություններ՝ Հնդկաստանը, Բրազիլիան և նույնիսկ Ինդոնեզիան, պատճառաբանելով, թե Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո աշխարհը լիովին փոխվել է, և 21-րդ դարում անհրաժեշտ է հաշվի առնել նոր իրողությունները։
Թուրքիան այս հարցում որդեգրել է շատ ավելի նուրբ, իսկ որոշ վերլուծաբանների կարծիքով՝ շատ ավելի խորամանկ քաղաքականություն, որի էությունը մոտավորապես սա է՝ չէ, չենք ուզում դառնալ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի լիիրավ անդամ, բայց լավ կլիներ, որ ՄԱԿ-ը մի շարք պետությունների դեպքում սահմանի, այսպես ասած, միջանկյալ անդամության կարգավիճակ, այսինքն՝ տվյալ պետությունը վետոյի իրավունք կունենա իրեն անմիջականորեն վերաբերող հարցի դեպքում։ Պատկերացնո՞ւմ եք, թե սա ինչ է նշանակում՝ Լիբիայում շահեր ունեմ, վետո եմ դնում, Սիրիայում շահեր ունեմ՝ վետո եմ դնում և վերջապես Լեռնային Ղարաբաղի հարցում շահեր ունեմ և վետո եմ դնում Ադրբեջանի քիմքին ոչ հարմար ցանկացած հարցի քննարկման ժամանակ։
Բոլոր դեպքերում արդեն պարզ է, որ երկու երկրների՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հանդիպումը, նույնիսկ եթե նման հանդիպում ի սկզբանե ծրագրվում էր, տեղի կունենա ոչ թե այսօր, այլ վաղը։ Ինչ կարող են տալ այդ բանակցությունները։ Տարիներ շարունակ բանակցությունների ընթացքում հակամարտության կարգավորման բազմաթիվ տարբերակներ էին քննարկվում, որոնց նպատակը մեկն էր՝ գտնել Արցախի հարցի բոլոր կողմերի համար ընդունելի մի լուծում։ Այժմ գլխավոր խնդիրը այլ է՝ դադարեցնել պատերազմը, կանխել մարդկային հետագա կորուստները և կրկին վերադառնալ բանակցային սեղանի շուրջ։ Համաձայնեք, եթե սա հաջողվի, կարելի է ասել, որ Ժնևում հաջողություն է գրանցվել։
