Հիշենք թեկուզ, թե Ղարաբաղյան շարժման սկզբին ինչպես էինք ջանադրաբար փորձում համոզել բոլորին, որ էքստրեմիստներ չենք և Արցախը միշտ էլ հայկական է եղել։
Հիմա էլ դժգոհ ենք, երբ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը ոչինչ չասող բանաձեւ է ընդունել, որտեղ փաստորեն հավասարության նշան է դրել և կոնկրետ չի ասել՝ բա լավ, այս ռազմական գործողությունները ով է նախաձեռնել։ Կարծես թե, եթե ասեր, ինչ-որ բան կփոխվեր և հրահրողը գետինը կմտներ։
Եվ այնուամենայնիվ, այո, միշտ էլ հետաքրքիր է, թե ինչպես է մեզ հետ կատարվողը ընկալվում դրսում, թեկուզ ոչ թե միջազգային կազմակերպությունների, այլ պարզապես, այսպես ասեմ, զուտ մարդկային, անձնական մակարդակով, մանավանդ եթե այդ անձը բավական հայտնի է։ Խոսքն իհարկե արտերկրում ապրող հայազգի գործիչների մասին չէ՝ նրանք, բնականաբար, գիտեն, թե իրականում ինչ է կատարվում և ամեն կերպ փորձում են ճշմարտությունը հասցնել նաև նրանց, ովքեր այնքան էլ լավ պատկերացում չունեն հայ-ադրբեջանական հակամարտության և առճակատման այսօրվա սրման պատճառների մասին։
Այսօր թույլ տվեք անդրադառնալ ռուսաստանցի հայտնի գրող և երգիծաբան Վիկտոր Շենդերովիչի դիրքորոշմանը։ Մի քանի օր առաջ, երբ սկսվեցին ռազմական գործողությունները մեր տարածաշրջանում, Շենդերովիչը արտահայտեց իր կարծիքը, որը, բնականաբար, միանշանակ չընդունվեց, մանավանդ ադրբեջանցիների կողմից։ Ինչ ասես ասացին՝ դու ոչ մի բան չես հասկանում, քիթդ մի խոթիր, պատմությունը մի աղավաղիր և այլն։
«Նույնիսկ գրել ես՝ Ադրբեջանը հարձակվել է Հայաստանի վրա, երբ է Ադրբեջանը հարձակվել Հայաստանի վրա, խոսքը Լեռնային Ղարաբաղի մասին է, որը ճանաչված չէ Հայաստանի կողմից», ասել էին Շենդերովիչին մեղադրողները։
Զոհվածների ցուցակում հայտնված ևս երեք զինծառայողներ ողջ են
Ճիշտն ասած, բոլորովին մտադիր չեմ փաստարկներ բերել Շենդերովիչի օգտին և փաստել, որ հենց երեկ ադրբեջանցիները, այո, հարձակվել էին Հայաստանի վրա, հարվածել Գեղարքունիքի մարզի բնակավայրերին և խոցել մի ավտոբուս։ Պարզապես լսենք Շենդերովիչի մեկնաբանությունը. «Ես գրել էի՝ Ադրբեջանը հարձակվել է Հայաստանի վրա, ինչից հետո մի հինգ տասնյակ մեկնաբաններ սկսեցին ուրախությամբ ինձ երեսով տալ, վկայակոչելով աշխարհի քաղաքական քարտեզը։ Այո, ֆորմալ տեսակետից ավելի ճշգրիտ կլիներ գրել՝ ադրբեջանցիները հարձակվել են հայերի վրա։ Բայց չէ որ Ղարաբաղում կռվող թե ադրբեջանցիների, թե հայերի թիկունքում շատ կոնկրետ պետություններ են, և ես առաջարկեցի իրերը կոչել իրենց անուններով, և կոչեցի՝ մենք հո ՄԱԿ-ում չենք, որ կաշկանդված լինենք պաշտոնական ձևակերպումներով։
Շենդերովիչը շարունակում է. «Ինձ ուղղված մյուս մեղադրանքը՝ ռուսաստանցի մտավորականներն ավանդաբար Հայաստանի կողմից են, մի շարք հանգամանքներով է պայմանավորված։ Կարծում եմ՝ հանգամանքներ ասելով, ինձ մեղադրողները նկատի ունեն այն իրողությունը, որ հայերին և ռուսաստանցի մտավորականների մի մասին միավորում է քրիստոնեությունը։ Եթե այդպես է, ես չէ, որ պիտի դատեմ՝ ես նույնքան քրիստոնյա եմ, որքան մահմեդական»: Շենդերովիչն ակնարկել է, որ ինքը հրեա է։
Խոսելով Ղարաբաղյան հակամարտության մասին, Շենդերովիչը խոստովանել է՝ այդ արճակատման իմ ընկալման վրա ազդում է հայերի ցեղասպանության մասին հիշողությունը։ Ղարաբաղը հին հայկական հող է, բայց ադրբեջանցու համար, որին անցած դարի 90-ականներին տեղահանեցին իր տնից, դա իր հողն էր, իր հոր և պապու հողը։ Նույն կերպ էլ հայն է այդ հողն իրենը համարում։ Եվ միակ բանը, որը կարելի է այսօր անել՝ հին վերքերի վրա աղ չցանելն է։ Ալիևը և Էրդողանը հենց դրանով են զբաղված՝ նրանք նոր պատերազմ են սանձազերծել և այդ պատերազմում յուրաքանչյուր զոհվածը, որ կողմից էլ լինի՝ նրանց խղճին է։
«Զինկոմիսարիատում չընդունեցին` եկա այստեղ». Հայաստանում կանանց գումարտակ է ստեղծվում
