Տոկիոյում Օլիմպիական խաղերը կկայանան անկախ կորոնավիրուսի հետ կապված իրավիճակից։ Այդպես է որոշել Միջազգային օլիմպիական կոմիտեն (ՄՕԿ)։ Մեր մարզիկն այդ նորության համար միայն ուրախ է և պատրաստվում է Տոկիո մեկնել` իրագործելու իր երազանքը։
Բռնցքամարտիկ Միխայիլ Ալոյանը երազում է ոչ միայն մասնակցել Օլիմպիական խաղերին, որոնք նրա համար թվով երրորդն են, այլ Տոկիոյում ոսկի նվաճել․ բրոնզե և արծաթե մեդալներ նա արդեն ունի։ Բայց սա դեռ ամենը չէ, ամեն ինչ առջևում է` չէ՞ որ Ալոյանն ընդամենը 32 տարեկան է։
Հետագա մեր շարադրանքն ավելի շատ կլինի ոչ այնքան բռնցքամարտի, որքան ուժեղ բնավորության տեր տղամարդ ձևավորելու մասին, և որ ամենակարևորն է՝ ոչ միայն ռինգում։ Դրանից էլ ավելի կարևոր է այն, որ նա ինքնուրույն է իրենից իսկական տղամարդ կերտել։
Ինչպե՞ս իջևանցի Միշան հայտնվեց Ռուսաստանում և ինչո՞ւ դարձավ Միխայիլ։ Պատասխանը շատ պարզ է․«Որովհետև մրցումներին անդադար հարցնում էին՝ ինչպես Ձեզ ներկայացնենք` անձնագրո՞վ, թե՞ օնոմաստիկայի նորմերով» ։
Արդյունքում՝ իր անվան գրությունը նա փոխեց նաև անձնագրում, դարձավ Միխայիլ, սակայն ընկերների համար այդպես էլ մնաց Միշա։ Եվս մեկ պատճառ, որը նրան դրդեց փոփոխություն կատարել անվան մեջ. Ալոյանի կարծիքով՝ երեխաները պետք է «ճիշտ» հայրանուն ունենան։
... Իջևանից «հեռավոր երկրներ» տեղափոխվելու մասին․ նրանց տանն ամեն ինչ այնպես էր, ինչպես այն ժամանակվա հայկական ընտանիքների մեծ մասում։ Հայրը մեկնում էր արտագնա աշխատանքի, այնուհետև որոշեց ընտանյոք Ռուսաստան տեղափոխվել։ Ընտրեցին Նովոկուզնեցկը, որտեղ ածուխ են արդյունահանում և մետաղ հալեցնում։ Հասունացման շրջանում գտնվող տղայի ձևավորման համար ճիշտ ընտրություն էր։ Ճիշտ չի լինի ասել, որ եթե Ալոյաններն ընտրեին բոլորին քաջ հայտնի հարսների քաղաքը, Միշան ավելի հանգիստ բնավորություն կունենար, սակայն...
Ով է բռնցքամարտիկ Ալոյանի հիմնական հակառակորդը օլիմպիական ուղեգրի համար պայքարում
Ռինգում հաղթանակներ տոնելուց առաջ, տղան ստիպված էր պաշտպանել ինքն իրեն և բնավորություն ձևավորել Նովոկուզնեցկի փողոցներում։ Եկվոր տղայի ոչ հռոմեական քիթը բազմաթիվ հարցեր էր առաջացնում, և չի կարելի ասել, թե դրանք բացառապես քաղաքակիրթ ձևով էին հնչում։ Որոշ ժամանակ անց քթի հետ կապված հարցեր ուղղելու ցանկությունն անհետացավ, փոխարենը քաղաքի բնակիչները սկսեցին հետաքրքրվել բռնցքամարտում նրա հաջողություններով, հետո սկսեցին հպարտանալ դրանցով և վերջապես ասել, որ «Միշա–նովոկուզնեցկին» աշխարհի լավագույն բռնցքամարտիկն է։ Իրավունք ունեին, նա դարձել էր այդպիսին, սակայն արդեն հասունանում էր Նովոսիբիրսկ տեղափոխվելու գործընթացը։
Շատերը կարող են մեզ նախանձել. բռնցքամարտիկ Միխայիլ Ալոյանը` Տետեի հետ առաջիկա մարտի մասին
... 2011 թվականին Ալոյանը մեկնեց Բաքու`մասնակցելու աշխարհի առաջնությանը։ Այնտեղ Միխայիլ Ալոյանը ռինգում հանդիպեց ադրբեջանցի Էլվին Մամիշզադեին, դահլիճը վանկարկում էր նրա անունը և սպասում հայրենակցի հաղթանակին և «յան» ազգանունը կրողի պարտությանը։ Ալոյանը, որը մինչ այդ ոչ միայն մարզել էր մկանները, այլև իր մեջ տղամարդու բնավորություն և երկաթե կամք դաստիարակել (շնորհակալություն Նովոկուզնեցկին), հաղթեց՝ դառնալով ռուսաստանյան միակ բռնցքամարտիկը, որը հասավ եզրափակիչ և այդ մրցումներում ոսկե մեդալ նվաճեց։
Ալոյանին հաղթանակի առթիվ շնորհավորեց ՌԴ այն ժամանակվա նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևը։ Բաքվում գտնվելու ժամանակ բռնցքամարտիկի անվտանգությունն ուժեղացրել էին։
Չեմպիոն, մեդալներ, գավաթներ, գովասանագրեր... Բայց ամեն ինչ այդքան էլ հարթ չէր և միշտ չէ, որ հաջողվում էր հեշտ դուրս գալ իրավիճակից։ Ռիո դե Ժանեյրոյում կայացած Օլիմպիական խաղերին Ալոյանը պարգևատրվեց արծաթե մեդալով, ապա դոպինգ ընդունելու կասկածով, այն հետ վերցրին։
«Ինձ մեղադրում էին ոչ թե դոպինգ ընդունելու, այլ հակադոպինգային կանոնները խախտելու մեջ։ Սփրեյը դոպինգ չէ։ Քննությունը կես տարի տևեց, ես մարզվում էի, բայց ելույթ չէի ունենում»,– պարզաբանում է բռնցքամարտիկը և հավելում, որ ամեն մարզիչը ոչ մի բանում մեղավոր չէ։
«Այստեղ պետք է պատասխանատվության կանչել բժշկին և բռնցքամարտիկին։ Ինձ համար, որպես ինքնաքննադատող և բացառապես սեփական ուժերի վրա հույս դնող մարդու, ավելի հեշտ է մեղադրել ինքս ինձ, քան մարզիչին»,- վստահեցնում է մարզիկը։
Միշա Ալոյանը նվաճեց WBA International գոտին թեթևագույն քաշային կարգում
Ընտանիքի վերաբերյալ մարզիկի պատկերացումները ներկայացնում ենք առանց մեկնաբանությունների։ «Ունեմ մայր, հայր, եղբայր, որը մեկ տարի ինձնից մեծ է, իր ընտանիքի հետ միասին, իհարկե։ Կին, որդի։ Եվ պատահական չէ, որ սկսեցի մայրիկից, քանի որ կյանքը սկսվում է մայրիկից» ։
Հայաստանի մասին ևս Ալոյանը շատ հակիրճ է խոսում․ «Իմ հայրենիքն է, առաջին հայրենիքս։ Այնտեղ եմ ծնվել, մեծացել։ Այստեղ կարելի է երկար խոսել ընկերների և ծանոթների մասին, բայց, եթե անկեղծ, չէի ցանկանա որևէ մեկին առանձնացնել»։
Ալոյանը Հայաստանում
18 տարի անց ընկերոջ` Դավիթ Հայրապետյանի հետ, որը ևս բռնցքամարտիկ է և կրկին ճանաչված, այցելեց Հայաստան։ Զբոսնեցին, ընկերներին տեսակցեցին, համադասարանցուն հանդիպեցին։
«Այստեղ շուրջբոլորը յուրային են, բոլորը քեզ նման են։ Քեզ զգում ես, ինչպես տանը։ Երևանը շատ գեղեցիկ քաղաք է։ Շատ են գեղեցիկ հուշարձանները։ Նախկինում ես դա չէի նկատում։ Գիշերային Երևանը նույնպես շատ գեղեցիկ է։ Ես հիացած եմ», – ասում է Հայրապետյանը։
Ալոյանի խոսքով՝ իրենց ուղևորության պարտադիր մաս էր կազմում Հայոց ցեղասպանության զոհերի հուշարձան այցելելը։
«Մենք պետք է իմանանք մեր պատմությունը»,- եզրափակում է նա։
Միշան ճիշտ է մտածում։ Առավել ևս, որ նա Հայաստանի մարզային պատմության մի մասն է։ Սպասենք օլիմպիական ոսկուն, իսկ Օլիմպիադան ինչպես հայտարարեց ՄՕԿ–ը, պետք է կայանա՝ ի հեճուկս կովիդի։
