Այդպես եղավ գրեթե 45 տարի առաջ՝ 1976 թվականի ամռանը, երբ «էյր Ֆրանս» ավիաընկերության ինքնաթիռը, որը Թել Ավիվից թռչում էր Փարիզ, պաղեստինցիներն առևանգեցին, իջեցրին աֆրիկյան հեռավոր մի երկրի՝ Ուգանդայի Էնտեբե օդակայանում, առանձնացրեցին Իսրայելի քաղաքացիներին և պահանջեցին ազատ արձակել Իսրայելի բանտերում գտնվող 40 պաղեստինցիներին:
Արդյո՞ք Իսրայելի իշխանությունները պատրաստ էին բանակցել։ Վարչապետ Իցհակ Ռաբինը, ըստ մի քանի տարի առաջ հրապարակված տեղեկությունների, հարցրել էր պաշտպանության նախարար Շիմոն Պերեսին, թե պատանդներին ազատելու ինչ շանսեր կան: Պերեսն ամենայն անկեղծությամբ պատասխանել էր. «Բոլորն այն կարծիքին են, որ նման գործողությունն ընդհանրապես անհնար է»:
Հետագայում Շիմոն Պերեսը պատմել է. «Երբ ես առաջարկեցի հատուկ ջոկատայիններ ուղարկել Ուգանդա, շատերը համարեցին ինձ անպատասխանատու նախարար: Ինքս էլ շատ լավ գիտակցում էի, որ կարող են սպանվել ոչ միայն պատանդները, այլև մեր ամենալավ պատրաստված մոտ 100 հատուկ ջոկատայինները»։ Իրադրությունն այսպիսին էր: Իսրայելի 106 քաղաքացիներին ահաբեկիչները պահում էին օդակայանի հին տերմինալում: Նրանց հետ էին նաև ֆրանսիացի օդաչուները: Ահաբեկիչներն ի սկզբանե առաջարկել էին օդաչուներին հեռանալ, որովհետև պաղեստինցիները ֆրանսիացիների դեմ ոչինչ չունեին: Բայց ֆրանսիական ողջ անձնակազմը որոշեց մնալ պատանդների հետ:
Ու մի դրվագ էլ: Երբ հրեա պատանդներից մեկը հարցրեց ահաբեկիչներին՝ ինչի համար եք սա անում, ահաբեկիչներից մեկը պատասխանեց. «Որովհետև դուք նացիստների պես եք վարվում պաղեստինցիների հետ»: Այդ ժամանակ տարեց հրեան վեր քաշեց վերնաշապիկի թևքը, ցույց տվեց ձեռքին դաջված համարը, որը մնացել էր համակենտրոնացման ճամբարից ու կամաց ասաց. «Ե՞ս եմ նացիստը»։
Ամենահին անունն ունեցող երկիրը, կամ Լիբանանի վարչապետի անկեղծ և տարօրինակ հայտարարությունը
Հուլիսի 4-ին չորս տրանսպոտային ինքնաթիռներ օդ բարձրացան Իսրայելի տարածքից և կտրելով 4 հազար կիլոմետր` հասան Ուգանդայի մայրաքաղաք Կամպալա: Ամեն ինչ մանրամասն հաշվարկված էր՝ ինքնաթիռներից մեկը հոսպիտալի դեր էր կատարելու, որովհետեւ կանխատեսվում էր, որ կլինեն շատ վիրավորներ: Օդանավերից մեկն էլ վայրէջք չէր կատարելու՝ պտտվելու էր օդում և այնտեղից համակարգվելու էին հատուկ ջոկատայինների բոլոր գործողությունները: Նաև այսպիսի բարենպաստ հանգամանք կար: Այն ժամանակ Ուգանդայի նախագահ Իդի Ամինը մեկնել էր աֆրիկյան մեկ այլ երկիր և ուր որ է պետք է վերադառնար: Իսրայելցիները որոշեցին օգտագործել նաև այդ հանգամանքը: Երբ հատուկ ջոկատայինների ինքնաթիռներից մեկը վայրէջք կատարեց Էնտեբե օդակայանում, այնտեղից դուրս եկավ շքեղ մի Մերսեդես՝ Ուգանդայի պետական դրոշներով: Այսինքն` իսրայելցիները ուզում էին պատրանք ստեղծել, թե նախագահն է վերադարձել:
Հետո ամեն ինչ շատ արագ կատարվեց: Հատուկ ջոկատայինները՝ մոտ 30 հոգի, ներս խուժեցին այն տերմինալը, որտեղ պահվում էին պատանդները: Ոչնչացրեցին բոլոր ահաբեկիչներին: Փոխհրաձգության ժամանակ սպանվեց նաև 3 պատանդ: Հատուկ ջոկատայիններն էլ կորուստ ունեցան՝ զոհվեց նրանց հրամանատարը՝ Յոնաթան Նեթանյահուն: Այո, նա Իսրայելի այժմվա առաջնորդի՝ Բենյամին Նեթանյահուի հարազատ եղբայրն էր: 106 պատանդներից 103-ը փրկվեցին և անմիջապես տեղափոխվեցին Իսրայել: Օդակայանում պատանդներին ու հատուկ ջոկատայիններին դիմավորեց պաշտպանության նախարար Շիմոն Պերեսը:
Այս օպերացիան այն ժամանակ էլ միանշանակ չընդունվեց։ Շատերն էին ասում. «Ինչպես թե, ուրեմն մի պետություն իրեն իրավունք է վերապահում առանց հարցնելու միջազգային հանրության կարծիքը գործողություն իրականացնում իրենից 4 հազար կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող օտար երկրում՝ նույնիսկ չտեղեկացնելով այդ երկրի ղեկավարությանը»: Ի պատասխան իսրայելցիները հարց էին տալիս. «Բայց մենք որևէ վատ բան ենք արե՞լ: Մենք մարդկային կյանքեր ենք փրկել՝ ավելի քան 100 մարդու կյանք: Արդյո՞ք աշխարհում կա ավելի կարևոր բան, քան մարդկային կյանքը»։ Համաձայնեք՝ այս փաստարկը հերքելը բավական դժվար է։
