Սերոբ Խաչատրյանի դիտարկմամբ` առաջին հերթին պետք է ընդունել, որ դա պարտադրված գործընթաց էր, այսինքն` այլ տարբերակ չկար, քան անցնել հեռավար կրթության։ Այդ իմաստով մեր համակարգն ի սկզբանե պատրաստ չէր հեռավար ուսուցման մեթոդին, որովհետև դրան անցնելու համար անհրաժեշտ է ունենալ կատարյալ տեխնոլոգիաներ, համակարգչային ապահովվածություն, բարձր որակի ինտերնետ, վերապատրաստված ուսուցիչներ, էլեկտրոնային նյութեր, սակայն այդ ամենը չկար կամ շատ քիչ կար։
«Խոսել այն մասին, որ այս երեք ամիսների ընթացքում ապահովվեց որակյալ կրթություն, ճիշտ չի լինի, բայցևայնպես նշեմ, որ դրական կողմեր կային։ Օրինակ` ուսուցիչներն ու դասախոսները հասկացան, որ պետք է տիրապետել թվային գործիքներին, իմանալ հեռավար աշխատելու ձևեր, քանզի կարող են լինել իրավիճակներ, երբ ստիպված ես ապավինել հեռավար ուսուցմանը։ Այդ իմաստով վերջին երեք ամիսներին նկատվեց մեծ հետաքրքրություն նոր բաներ սովորելու, փորձելու և կիրառելու առումով»,– նշում է կրթական հարցերով փորձագետը։
Խաչատրյանի գնահատմամբ` սա լավ հնարավորություն է տալիս համակարգում առաջընթաց ապահովել, սակայն ընթացքում տեսանելի էին նաև որոշ խնդիրներ։ Օրինակ` աշակերտների մի զգալի մասը չմասնակցեց դասընթացներին, մի մասն էլ գուցե ֆիզիկապես մասնակցեց, սակայն մատների արանքով նայեց այդ գործընթացին, հատկապես որոշ առարկաների պարագայում։ Ըստ փորձագետի` ուսուցիչներից շատերն օգտագործում էին այնպիսի հարթակներ, որոնք այդքան էլ հարմար չեն կրթության համար, հետևաբար կիրառված հեռավար ուսուցման ընդհանուր մակարդակը ցածր էր։
Ընդունելության հեռավար քննության դեպքում օբյեկտիվորեն գնահատելու աստիճանը կնվազի. ռեկտոր
Սերոբ Խաչատրյանի համոզմամբ` հեռավար ուսուցումը կարող է լինել այլընտրանքային, բայց ոչ փոխարինող, այսինքն`մտածել, որ հեռավար ուսուցումը կարող է փոխարինել դեմ առ դեմ ուսուցմանը, անընդունելի է, նման բան չի կարող լինել։ Ըստ փորձագետի` հեռավար ուսուցումը կարող է լրացնել, որոշ դեպքերում լինել այլընտրանք, օրինակ` ԲՈՒՀ–ական համակարգում, սակայն հեռավարը չի կարող փոխարինել ֆիզիկականին, որովհետև կրթության մեջ շատ կարևոր է անմիջական շփումը, ներկայությունը։
