Թադևոս Ավետիսյանը երկու գործոն է առանձնացնում` ուղղակի և անուղղակի ազդեցություններ: Առաջինը կապված է տնտեսության մեջ իրական ներդրումների հետ, իսկ երկրորդն առնչվում է բազմապատկիչ էֆեկտին:
Նրա գնահատմամբ՝ թվային ցուցանիշների իմաստով դրական միտումն ակնհայտ է, բայց մենք ի՞նչ երաշխիք ունենանք, որ 2020թ.-ին իրականում չի կրկնվի կապիտալ ծախսերի թերակատարման պատմությունը, ինչն իշխանափոխությունից հետո էր, քանի որ 2018-19 թթ. պետբյուջեի կապիտալ ծախսերն աննախադեպ թերակատարվել են:
«Տարօրինակ է, որ նախորդ երկու տարիներին մի կողմից կապիտալ ծախսերը չեն իրականացվել կամ թերակատարվել են, մյուս կողմից՝ բյուջե ավելի շատ հարկեր են մուտք եղել, քան նախատեսված էր։ Այսինքն՝ փողը դուրս են հարկերի տեսքով դուրս են հանել տնտեսությունից, բայց, գոնե, կապիտալ ծախսերի մասով չեն վերադարձրել տնտեսությանն այնքան, որքան ծրագրել էին»,- տարակուսանքով նշեց տնտեսագետը։
Լինել թափանցիկ ու վստահելի. իշխանությունը որոշել է` ինչպես ծախսել բյուջեն մինչև 2023թ.–ը
Նման վիճակից խուսափելու հիմնական երաշխիքն, ըստ Թադևոսյանի, գործող կառավարությունը քաղաքական կամք պետք է դրսևորի: Այսինքն՝ նախանշված ծրագրերը պետք է իրականացվեն հետևողականորեն: Կապիտալ-ներդրումային ծրագրեր իրականացնելը պահանջում է մասնագիտական կարողություններ և այդ գործընթացները կառավարելու, համակարգելու, ռիսկերը չեզոքացնելու կամ նվազեցնելու հմտություն:
Ըստ վիճակագրական տվյալների՝ 2020 թվականին ընդհանուր առմամբ նախատեսված է 287.7 միլիարդ դրամի կապիտալ ծախս: 2020-ին Հայաստանի պատմության մեջ առաջին անգամ կառավարությունը չի նախատեսում վերցնել բյուջետային աջակցության վարկեր:
