Ամերիկա-Կուբա դիվանագիտական հարաբերությունների վերականգնումից հետո. 5 տարվա արդյունքները

Ուղիղ 5 տարի առաջ՝ 2014 թվականի դեկտեմբերին Բարաք Օբաման արմատապես բարելավեց հարաբերությունները Կուբայի հետ. հայտարարեց այդ երկրի հետ դիվանագիտական հարաբերությունները վերականգնելու մասին, հետո էլ ընդհանրապես անպատկերացնելի բան կատարվեց՝ ամերիկացի նախագահը այցելեց Հավանա։

Դոնալդ Թրամփը ամեն ինչ արեց կոմունիստական այդ երկրի հետ հարաբերությունները զրոյին հավասարեցնելու համար։ Եվ ասում է՝ իսկ ինչու պիտի ավելի լավ վերաբերվենք, եթե այդ երկրում ոչինչ չի փոխվում։

Այո, առաջին հայացքից կարող է թվալ, թե վերջին հինգ տարում Կուբայում շատ բան է փոխվել՝ ավարտվել է Կաստրոների գերդաստանի մենիշխանությունը, նոր նախագահ է ընտրվել, նաև նոր սահմանադրություն է ընդունվել, որով ամրագրվել է, որ նախագահի պաշտոնավարման ժամկետը 5 տարի է։

Իրականում էապես ոչինչ էլ չի փոխվել։ Ֆիդել Կաստրոյի երբայրը՝ Ռաուլ Կաստրոն, թեև արդեն նախագահ չէ, բայց կշարունակի ղեկավարել Կոմունիստական կուսակցությունը մինչև 2021 թվականը, իսկ մենք Խորհրդային Հայաստանի օրինակով հրաշալի գիտենք՝ միակուսակցական համակարգ ունեցող երկրում ամեն ինչ որոշում է հենց այդ կուսակցությունը, օրենսդիր և գործադիր իշխանությունները երկրորդական դեր են կատարում։
Սոցիալիզմն, իհարկե, ունի իր առավելությունները։ Տեսեք.

Միջին աշխատավարձը Կուբայում կազմում է ընդամենը 12-ից 15 դոլար ամսական: Համաձայն եմ՝ ծիծաղելի գումար է: Իսկ հիմա հիշեք, թե մի քանի օր առաջ որքան եք մուծել նոյեմբերին ծախսած գազի, էլեկտրականության, ջրի և հեռախոսի համար: Պետք չի կոնկրետ թիվ ասել՝ ես էլ եմ գնացել բանկ և մուծել մի քանի տասնյակ հազար դրամ: Կուբայում բոլոր այդ ծախսերը կազմում են գիտե՞ք որքան՝ ամսական երկու դոլար: 1000 դրամից պակաս:

Բացի այդ Կուբայի իշխանությունները ամեն ամիս յուրաքանչյուր քաղաքացու անվճար տալիս են 5 ձու, կես կիլոգրամ բրինձ, 200 գրամ լոբի և 1 կիլոգրամ հավի միս։ Կասեք՝ դա ի՞նչ է որ։ Բայց եթե ընտանիքը 4 հոգուց է բաղկացած, դա արդեն անում է 20 ձու և 4 կիլոգրամ հավի միս։ Համաձայնեք՝ էլի բան է։ Եվ հետո՝ երբ ասում ենք, որ միջին կուբացին ամսական ստանում է մոտ 15 դոլար, պետք է հաշվի առնենք, որ այդ 15 դոլարով նա կարող է գնել նվազագույն անհրաժեշտը, քանզի գները ֆանտաստիկ ցածր են։ 

Դոնալդ Թրամփն արգելեց ամերիկյան տուրիստական զբոսանավերի մուտքը Կուբայի նավահանգիստներ։ Բայց երբ այդ արգելքը դեռ չէր գործում, մեկ այլ արգելք կար՝ ամերիկացին Կուբայից կարող էր իր հետ բերել ընդամենը 400 դոլարի ապրանք, այդ թվում 100 դոլարի սիգար և ալկոհոլ։ Եթե այդ սահմանափակումը չլիներ, ամերիկացիները վաղուց դատարկած կլինեին Կուբայի ծխախոտի և խմիչքների խանութները։

Կուբայում կրթությունը, այդ թվում բարձրագույն կրթությունը, անվճար է:

Առողջապահությունն անվճար է ու բարձր որակի: Պլյուս Կուբան նաև բժիշկներ է ուղարկում այլ երկրներ՝ այնքան շատ են: Եվ այնպես էլ չի, որ այդ երկրում ոչինչ չի փոխվում։ Սահմանադրորեն ամրագրվել է մասնավոր սեփականության իրավունքը։ Ինտերնետի մատչելիությունը դյուրացել է. առաջ բջջային կապ չկար, հիմա կա։ Բանկային քարտերն սկսել են գործել: Բայց մյուս կողմից՝ առաջ նավթառատ Վենեսուելան աներևակայելի ցածր գնով նավթ էր վաճառում կուբացիներին, հիմա այլևս չի անում, որովհետև ինքն է հայտնվել ծանր կացության մեջ։

Եվ վերջապես՝ Բարաք Օբամայի օրոք մարդաշատ էր Հավանայի այն հրապարակը, որտեղ գտնվում էր ամերիկյան հյուպատոսությունը։ Այնտեղ կուբացիները կարող էին ամերիկյան վիզա ստանալ։ Հիմա այդ հրապարակում գրեթե մարդ չկա՝ հյուպատոսությունը պարզապես չի գործում։

Ահա այսպիսին են դիվանագիտական հարաբերությունների վերականգնումից հետո անցած հինգ տարիների ոչ միանշանակ արդյունքները։