Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականը Եվրոպայի 2022 ընտրական J խմբում այսօր անցկացնելու է վերջին հանդիպումը` մրցելով Իտալիայի թիմի հետ: Հաշվի առնելով երեք օր առաջ կայացած Հայաստան-Հունաստան մրցավեճը` ֆուտբոլասերներից ու մասնագետներից շատերը դրական արդյունք չեն սպասում նաև այսօրվա հանդիպումից։ Իսկ դրա պատճառը մեկը չէ։
Ընտրական J խմբի վիճակահանությունից հետո շատերը կարծիք հայտնեցին, որ մեր հավաքականը կարող է պայքարել երկրորդ ուղեգրի համար` առաջինը միանշանակ տալով Իտալիայի հավաքականին: Իտալացիների դեպքում չսխալվեցին: Ռոբերտո Մանչինիի թիմը ինը խաղում նույնքան հաղթանակ տարավ և այսօր էլ Հայաստանի հավաքականի հետ խաղում ֆավորիտ է համարվում: Բայց մեր թիմի հարցում սխալն ակնառու է: Մենք խմբում զբաղեցնում ենք այն տեղը, որը զբաղեցնում էինք վիճակահանությունից հետո՝ հինգերորդը:
Ֆուտբոլասերները քաջատեղյակ են մեր հավաքականի կորուստների մասին: Թիմն Իտալիա է մեկնել, այսպես ասած, առանց մարտական կազմի: Հույների հետ խաղում առաջատարների բացակայությունն արդեն տեսանք, թե ինչպես է անդրադառնում մեր թիմի խաղի վրա: Ինչ–որ բան կարո՞ղ է փոխվել այսօր: Իհարկե, ոչ: Հայաստանի հավաքականի այն ֆուտբոլիստները, որոնք դուրս են գալու խաղադաշտ, անկասկած, կանեն առավելագույնը լավ արդյունքի հասնելու համար, բայց դա տեսականորեն է հնարավոր: Գործնականում Իտալիայի ներկայիս հավաքականը, մեղմ ասած, ուժեղ է մեր թիմից:
Իտալիա-Հայաստան խաղը կողմերից ոչ մեկին էլ մարզական առումով չի հետաքրքրում: Իտալիան ապահովել է առաջին տեղը խմբում, մենք էլ դուրս ենք մնացել ուղեգրերի համար պայքարից: Բացի այդ, հավաքականը մի քանի խաղացողների բացակայության պայմաններում հայտնվել է ծանր վիճակում, իսկ հիմա խոսում են ՀՖՖ-ի նախագահ Արթուր Վանեցյանի յուրայինների ու ոչ յուրայինների մասին:
Հայկական լրատվամիջոցները գրում են, որ Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի երկու փոխնախագահները` Արմեն Մելիքբեկյանը և Արմեն Նիկողոսյանը, հրաժարվել են հավաքականի հետ մեկնել Իտալիա: Սա ի՞նչ է։ Խմբերի բաժանո՞ւմ, պառակտո՞ւմ, դեմա՞րշ ՀՖՖ նախագահի դեմ ընտրական խմբի վերջին խաղից առաջ:
Մի բան է պարզ, որ ֆուտբոլի հայաստանյան գերատեսչությունում կա՛մ փոփոխություններ են սպասվում, կա՛մ էլ շատ շուտով մենք կլսենք նոր հակամարտության մասին, որն արդեն ոչ թե խաղադաշտում է, այլ կաբինետներում:
Ներկան թողած` մենք մտածում ենք ապագայի մասին: Իսկ ներկան մի բան է վկայում, որ հավաքականին պարզապես մենակ են թողել (ճիշտ է` որպես պատվիրակության ղեկավար Իտալիա է մեկնել գործկոմի անդամ Թովմաս Գրիգորյանը): Առանց ներքին և հոգեբանական աջակցության ի՞նչ արդյունքի կարող է հասնել մեր` կորուստներով լի հավաքականը, այն էլ Իտալիայի հետ խաղում:
Դժվար է նման իրավիճակում պատկերացնել, որ հավաքականը կարող է նույնիսկ մեկ միավոր վաստակել առաջիկա խաղում: Թիմի կողքին լինելու փոխարեն մարդիկ ինտրիգներ են հորինում` անձնական պայքարի վերածելով հավաքականի արդյունքները: Չէ՞ որ այս թիմը կոչվում է ազգային հավաքական, իսկ ազգայինը մերն է, բոլորինս: Բազմիցս ենք խոսել այն մասին, որ մեր հավաքականից պետք է իրական արդյունքներ սպասել: Իսկ մենք, բացի բարձր արդյունքներ պահանջելուց, նաև խանգարում ենք այդ թիմին գոնե իր հնարավորությունների սահմաններում խաղալ:
Ամիսներ առաջ մեր հավաքականն ու նախկին գլխավոր մարզիչ Արմեն Գյուլբուդաղյանցը մեր հերոսներն էին, երբ երեք անընդմեջ հաղթանակ տոնեցին Եվրո 2020–ի ընտրական խմբում (Հունաստանի, Լիխտենշտեյնի, Բոսնիա և Հերցեգովինայի հետ հանդիպումների ժամանակ): Երկու անհաջող խաղ, ու նրանք վերածվեցին հակահերոսների, ու սա` մեղմ ասած: Ստացվում է, որ հավաքականը ոչ միայն մարզական խնդիրներ է լուծում (այն է` բարձր տեղ զբաղեցնել խմբային փուլում), այլ նաև նրա գրանցած արդյունքները խմորումներ են ստեղծում ֆեդերացիայում։ Դրա վառ օրինակն է հենց այն փաստը, որ ֆեդերացիայի փոխնախագահները հրաժարվել են մեկնել Իտալիա։
Մնում է ասել, որ հայկական ֆուտբոլում էլ արդեն միասնություն չկա, սա է ներկան, որը, բացի խաղերից, պետք է հաղթահարի ազգային հավաքականը:
