ԵՐԵՎԱՆ, 16 նոյեմբերի – Sputnik, Նանա Մարտիրոսյան. Արցախցի Լյուսիյա Սեյրանի Բաղմանյանը գարնանը Երևան է եկել սուր լիմֆոբլաստային լեյկոզը բուժելու։ Աղջնակը ներկայանալիս պարտադիր նշում է հայրանունը ու չի սիրում, երբ իր անունը սխալ են գրում` առանց երկու «յ»–ի։ Նաև չի սիրում, երբ իր ներկայությամբ սկսում են իր մասին խոսել։ Ասում է` մի տեսակ «նիլովկի ա» (անհարմար)։
Նա կենսուրախ է ու շատախոս, բայց միայն այն դեպքում, երբ լավ տրամադրություն է ունենում։ Իսկ դա լինում է այն օրերին, երբ բժիշկները չեն արգելում ուտել իր սիրելի նարնջագույնիկները` մանդարին ու նարինջ, իսկ մայրիկը թույլատրում է կրունկներով կոշիկներ ու սիրուն շորեր հագնել։ Ի դեպ, հատուկ օրերին կեղծամ էլ է դնում։
«Այս մազիկները սիրուն են, բայց իմն ավելի լավն էին։ Դրանք կարճ–երկար էին ու խուճուճ։ Երբ նորից աճեն` լիքը մազակալ կառնեմ ու պոչիկ կկապեմ»,-պատմում է աղջնակը։
Դու մենակ չես. ինչպես ծանր հիվանդությունը Հրանտին երազանք ու մեծական ցանկություն նվիրեց
Լյուսիյան գունավոր հագուստ է սիրում, բայց նկարելիս կանաչ գույնն է ընտրում, որովհետև այն ամառն է խորհրդանշում։ Սիրելի չարաճճիություն ունի` մամային ջղայնացնելն է։ Բայց մեկ–մեկ փոշմանում է արած կամակորությունների համար, որովհետև հասկանում է, որ հենց մայրիկն ու հայրիկն են իրեն ուժեղ դարձնում։
«Իրենք ասում են, որ խելոք մնամ, երբ կատետոր են տեղադրում, ու ես մնում եմ։ Եթե խելոք չմնամ` երակս կփախնի ու էլի պետք է ծակեն։ Դա ցավոտ է։ Իսկ ես էլ երակ չունեմ։ Համ էլ, երբ կատետորից ասեղը հանում են, պրիշյուպներ (խմբ.–приступ) եմ ունենում ու կատետորի տակ սկսում է ցավել»,–ասում է նա ու ցույց տալիս ձեռքի վիրակապը։
Աղջնակը որոշել է բժիշկ դառնալ ու երազում է հիվանդանոց կառուցել, որտեղ երեխաներին չեն ցավեցնի։ Այդ հիվանդանոցում, ի դեպ, նրա սիրելի բժիշկն էլ է աշխատելու, բայց թե ով է նա` Լյուսիյան գաղտնի է պահում, որ մյուսները չնեղանան։ Համ էլ, երբ իր հիվանդանոցն ունենա` կկարողանա ավելի հաճախ տեսնել ընկերուհուն` Թամուշին, որը արդեն առողջացել է ու մեկ–մեկ գալիս է հետազոտության։ Լյուսիյան վստահ է, որ ընդամենը մի քանի օրից ինքն էլ կառողջանա ու կգնա Ղարաբաղ։
«Գնալու եմ իմ երկիրը` տեսնեմ պապիկիս, տատիկիս, շունիկին` Ջիմիին։ Ինքը մեծ ա ու բարի։ Սիրում եմ իրեն։ Իսկ ինձ ամենաշատը պապիկն է սիրում։ Դա զգում եմ, երբ «խտտում» (Արցախի բարբառով` գրկել,–խմբ.) է ինձ։ Մեկ էլ, երբ մերոնք գալիս են ու ասում «քեզ նհենց ենք կարոտել»»,–ասում է փոքրիկը։
Նա խոստովանում է, որ հիմա ամենաշատը կուզենար տանը լինել։ Պատմում է, որ իրենց տանը միշտ աղմուկ է, որովհետև ինքը, երկու քույրիկներն ու եղբայրը միշտ կռվում են։ Երբ տխուր է լինում, հենց նրանց մասին է մտածում ու մտաբերում` ինչպես են քույրիկներն իր հետ խաղում, ու ինչպես է եղբայրը միշտ պաշտպանում իրեն։ Մի փոքր մտածում է, հետո խոստովանում, որ իրեն պաշտպանել պետք չէ, ինքը ում ուզես` կպաշտպանի էլ, կնեղացնի էլ։
«Բան չմնաց, ընդամենը մի դեղ` 4 բլոկ։ Դա էլ կընդունեմ ու տուն կգնամ»,–ասում է Լյուսիյան։
Դու մենակ չես. 7-ամյա Էրիկը գտել է երկրորդ «ես»-ն ու Նարեկի օգնությամբ հաղթահարել քաղցկեղը
Ի դեպ, բուժումն ավարտելուց հետո անպայման Ռուսաստան է գնալու. վաղուց հորաքրոջն ու նրա դստերը չի տեսել։ Զարմուհին` Մոնիկան, ըստ Լյուսիյայի` շատ խելացի աղջիկ է, որովհետև «համ ռուսերեն գիտի, համ էլ գիմնաստիկայի է գնում»։ Լյուսիյան վստահ է` միասին ժամանակ կգտնեն ու խանութներ կգնան, որ կարողանա հարսի շոր փորձել։
«Շատ եմ սիրում հարսի շորը, որովհետև սպիտակ է ու պիշնիյ (Пышный-ճոխ)։ Սիրած տղա չունեմ, բայց որ մեծանամ, կունենամ։ Դեռ փոքր եմ, շուտ է դրա մասին մտածել։ Ես դեռ երեխա եմ»,-ասում է նա ու բարձր քրքջում։
Նշենք, որ Sputnik Արմենիան «Դու մենակ չես» նախագծի շրջանակում ներկայացնում է քաղցկեղը հաղթահարած ու հաղթահարող երեխաների պատմություններ։
Նախագծի հերոսները City of Smile բարեգործական հիմնադրամի շահառուներն են։ Այն օգնում է երեխաներին հաղթահարել քաղցկեղն ու արյան հիվանդությունները՝ տրամադրելով անվճար բուժում, դեղորայք և սնունդ։
