Մենք հպարտանում ենք ամբողջ աշխարհով սփռված մեր հայրենակիցներով, այն հայերով, որոնք մեծ բարձունքներ են նվաճել իրենց ասպարեզում` լինի դա գիտություն, արվեստ, սպորտ, թե բիզնես։ Օվսաննա երգող երգչախմբում առաջին ձայները պետք է մերոնք լինեն։
Սակայն կան նաև բազմաթիվ հայեր, որոնք համաշխարհային ճանաչման չեն հասել, բայց մոլեռանդ ձևով սեփական գործը կատարողներ են եղել, նրանք իրենց կյանքի իմաստն են համարել դա։ Եվ եթե ֆուտբոլային մարզիչ Ալեքսանդր Գրիգորյանը չի աշխատել ռուսական և համաշխարհային լավագույն ակումբներում, այլ միայն բազմաթիվ տնտեսական, կադրային և հոգեբանական խնդիրներ ունեցող թիմերի է մարզել, չի նշանակում է, որ թեման հետաքրքիր չէ։
Խոշոր ակումբների մասով մեծ հաշվով ամեն ինչ պարզ է. կա՛մ քո թիմը հաղթում է հնարավոր և պահանջվող ամեն բան, կա՛մ հաջորդ խաղաշրջանում դրանով կզբաղվի մեկ ուրիշը։ Բայց փորձիր «Տամբովի» նման ակումբին ոտքի կանգնեցնել, որի համար 5 հազար հոգանոց մարզադաշտն անգամ ոչ մի կերպ չեն կարողանում վերանորոգել, և թիմը սեփական հարկի տակ անցկացվող խաղերը Մորդովիայում է (Սարանսկ) անցկացնում։
Կամ փորձիր Գրիգորյանի նման 10 տարի կանանց թիմ մարզել. հավանաբար, զուտ մասնագիտական, ֆուտբոլային դժվարություններն այստեղ առաջնային չեն։ Բայց չէ՞ որ Ալեքսանդրը դիմացել է, ռուսական գավաթներ և առաջնություն է հաղթել, 2009 թվականին մինչև ՈւԵՖԱ գավաթի եզրափակիչ է հասել, ինչն ընդհանրապես ֆանտաստիկայի ժանրից է։
Հեռավոր արևելյան, մերձմոսկովյան, գավառական ակումբներ. հիմնականում դրանց հետ է աշխատել Գրիգորյանը։ Նրա աշխատացանկում գրանդ ակումբներ չկան, «Զենիթի» կամ «Սպարտակի» նման միլիոնատերեր չկան, սակայն դրանում հետաքրքրություն ու իսկական մարզական ազարտ կա, որը ազատ է հզոր ֆինանսական հոսքերի նկատմամբ ունեցած պարտավորություններից։
Հայաստանը «12-րդ խաղացող» ուներ. ում և ինչպես կրկին պետք է հաղթի ազգային հավաքականը
Իսկ այժմ ահա դեբյուտ պրեմիեր լիգայում, թող որ բոլորին անծանոթ «Տամբովի» հետ, բայց ինչևէ։ «Տամբովի» դեբյուտ, ոչ թե Գրիգորյանի. նա կարճ ժամանակ Ռուսաստանի պրեմիեր լիգայում մարզել է Մախաչկալայի «Անժիին», հենց Խաբարովսկից հետո։ Անմիջապես խոսակցություններ սկսեցին, թե իբր ցածր լիգաներից է եկել, փորձ չունի, առանձնահատկությունները չգիտի. կարծես թե պրեմիեր լիգաների ակումբների բոլոր մարզիչները միանգամից վերևներից են սկսել։
Գրիգորյանն այդ խոսակցություններին թեթև էր վերաբերվում, ասում էր, որ երբ կանանց ֆուտբոլ եկավ, նույնն էր, էլի սպիտակ ագռավի տեղ էին դնում։ Այնուհետև թողեց կանանց թիմն ու առաջին լիգա գնաց. դարձյալ խոսակցություններ։ Միշտ ժամանակ է պետք ճանաչում ձեռք բերելու համար։
Իսկ «Տամբովի» հետ դեբյուտը բարդ էր. վերջին տեղ, ընդամենը 2 հաղթանակ 11 խաղում, թեև ուժեղագույն «Ռոստովի» և «Սպարտակի» նկատմամբ։ Գրիգորյանին քննադատում են, իբր, նրա թիմերը չեն հաղթում, քանի որ կազմում միայն պաշտպաններ են խաղում։
Մարզիչն ինքը «Կռիլյա Սովետով»–ին պարտվելուց հետո ասաց, որ 11-մետրանոց այդ խաղում չի եղել, և ինչ իմաստ ուներ այդ ամենից հետո որևէ բան վերլուծել։ Հաղթած երկու խաղերում էլ նորմալ մրցավարություն էր ապահովված, այդ պատճառով էլ հաղթեցին, կարծում է մարզիչը։
Մրցավարությունը` մրցավարություն, սակայն քիչ քաջություն պետք չէ` գլխավորելու մի ակումբ, որն առաջին անգամ է պրեմիեր լիգա դուրս եկել և որը սեփական հարկի տակ խաղերի համար ստիպված է ավելի հեռու մեկնել, քան արտագնա խաղերի ժամանակ։ Քաջություն ու սեփական ուժերի նկատմամբ վստահություն. իսկ Գրիգորյանը, ինչպես ասում են, վարժվել է քիչ հայտնի, սակայն փայլուն խաղ ցուցադրելու պատրաստ թիմերի համար։
... Եվ ամեն դեպքում թվում է, որ Ալեքսանդր Գրիգորյանը շուտով Հայաստան կգա։ Նա անձամբ էր այդ մասին գրել Sputnik Արմենիայի իր հոդվածում, որ յուրաքանչյուր հայի կյանքում մի շրջան է գալիս, երբ անհրաժեշտ է դառնում սեփական երկրի համար որևէ բան անելը։ Այսինքն` նա էլ զգում է, որ գնալով ուժերի գործադրման նոր ոլորտ է հստակ ուրվագծվում։
Սենտիմենտալ հայերը գալիս են տուն. Եվրոպայում շուտով կխոսե՞ն հայկական ֆուտբոլի մասին
Իրադարձություններից առաջ չընկնենք և, առավել ևս, գուշակություններ չանենք. մարզիչն այսօր շատ անելիք ունի իր թիմում։ Սակայն «Արարատ–Մոսկվա» անվանումով էքսպերիմենտի ռուսական մասում դեր ունենալը կարող է (և պետք է, եթե անկեղծ լինենք) զարգացում ունենալ. թող ոչ նույն ակումբի երևանյան շարունակության մեջ` ոչ «Արարատ–Արմենիայում», այլ մեկ ուրիշ տեղ։
Համարձակ, միջին մակարդակի ֆուտբոլի ահռելի մրցակցության ծանր ճանապարհներում կոփված, թարմ գաղափարներից չվախեցող մասնագետը կարող է իսկական գտածո լինել. ճիշտ ժամանակին և ճիշտ թիմում։
