Լաչինի միջանցքը Արցախը Հայաստանի հետ կապող միակ ցամաքային ուղին էր։ Արցախի հնագույն մայրաքաղաքը՝ Շուշին, 1992թ-ի գարնանը գրոհով վերցնելուց հետո Լաչին շրջանային կենտրոնի նկատմամբ վերահսկողություն հաստատելն ակնհայտ անհրաժեշտություն էր։ Մինչ այդ Արցախի հետ կապն իրականացվում էր միայն օդով։ Հակառակորդի տարածքում ուղղաթիռներն ամեն անգամ վտանգի էին ենթարկվում։
Ավտոմոբիլային հաղորդակցությունը բացելու առաջին տարիներին Լաչինի ճանապարհն ամբողջովին խորդուբորդ էր։ Մեքենաները ստիպված էին անցնել ոչ մեծ արագությամբ, ինչը երկարացնում էր ճանապարհն անցնելու ժամանակը։ 1997թ-ին սկսվեց ժամանակակից մայրուղու շինարարությունը, որը ֆինանսավորեցին արտերկրի հայ մեկենասները։
Շինարարությունը համընկավ ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման բանակցային գործընթացում միջնորդների նոր նախաձեռնության հետ։ Կողմերին առաջարկվեց Լաչինի միջանցքում տեղակայել բազմազգ խաղաղապահական համակազմ և ապառազմականացնել այդ գոտին։ Ի պատասխան՝ Ստեփանակերտն Ադրբեջանին առաջարկեց երկար ժամանակով վարձակալել այդ հատվածը։
Դիպուկահարների պատերազմն Արցախում. ինչպես է դա եղել
Sputnik Արմենիայի ղեկավար Դմիտրի Պիսարենկոն 1993–2001 թվականներին եղել է Երևանում ՆՏՎ-ի թղթակիցը և պահպանել է այդ ժամանակաշրջանի ամենավառ իրադարձությունների վերաբերյալ ռեպորտաժները, ինչի հիման վրա ՆՏՎ-ի հետ համատեղ իրականացվում է «Ժամանակի մեքենա» նախագիծը։
Sputnik Արմենիա կայքում հրապարակվող և անցյալին վերաբերող տեսանյութերի միջոցով մեր ընթերցողներն էլ կարող են դառնալ 1996–2001 թվականներին տեղի ունեցած ուշագրավ իրադարձությունների ականատեսը։
