Սահմանադրական դատարանի նորընտիր դատավոր Վահե Գրիգորյանը միանգամից մեծ աղմուկ հարուցեց՝ ԱԺ-ում ՍԴ դատավորի երդման արարողության ժամանակ ունեցած ելույթում ի մասնավորի հայտարարելով, որ նախ, ինքը ՍԴ կազմում դարձավ երկրորդ դատավորը: Եվ քանի որ, ըստ նրա հայտարարության առաջինը բացակայում է, ապա ինքը ստանձնում է Սահմանադրական դատարանի… նախագահի պարտականությունները:
Անձի պահվածքի, ինչպես նաև՝ իրավական, պետական կառույցի, նաև խորհրդարանի ամբիոնից նման բան հայտարարելու առումներով Վահե Գրիգորյանի ասածն այնքան արտառոց էր, որ ինքնին հասկանալի է, անարձագանք չէր մնա: Ավելի ճիշտ՝ արձագանքների առատությունը երաշխավորված էր: Է՛լ ավելին, դեռ երկար նրան կհիշեցնեն այդ հայտարարության մասին, եթե նույնիսկ կատարվի իր և իրեն ընտրած քաղաքական մեծամասնության ցանկությունը, և նրան շուտով դնեն կամ նշանակեն նաև ՍԴ նախագահ:
Միանգամայն կանխատեսելի էր, որ Վահե Գրիգորյանի՝ ՍԴ նախագահ ինքնահռչակվելու մասին հայտարարությունը, առաջին հերթին սոցցանցերում բուռն արձագանքների կարժանանա: Հիմնականում նկատելի էին հումորային և ծաղրական, այդ հայտարարության նմանակմամբ՝ գրոտեսկային դրսևորումները: Կարճ ասած և պատկերավոր ասած՝ սոցցանցերի ոչ իշխանամետ հատվածը քրքջում էր:
Սարկազմով կամ թեկուզ կատակով արձագանքների նման առատությունը, սակայն մի տեսակ մեղմեց հնչեցված «հռչակավոր» հայտարարության նշանակությունն ու տեղի ունեցածի արտառոց բնույթը: Կատակը՝ կատակ, բայց մի տեսակ տպավորություն ստեղծվեց, թե առանձնապես մի էական բան չէր եղել, ասացինք-խոսեցին, անցավ-գնաց:
Սոցցանցերում ակտիվ օգտատերերի մեկնաբանություններից դատելով, անլրջության չափաբաժինը մի քանի անգամ ավելացավ, հատկապես այն բանից հետո, երբ իր «փերֆորմանսներով» հայտնի Վարդգես Գասպարին նորից ՊԱՌԿԵՑ, ինքներդ եք հասկանում՝ Սահմանադրական դատարանի դիմաց:
Մինչդեռ ինքը՝ Վահե Գրիգորյանն, իհարկե, ոչ մի միլիգրամ չէր կատակում: Հակառակը, ամենայն լրջությամբ, ասվածի բոլոր հետևանքներն ու պատասխանատվությունը գիտակցելով արված հայտարարություն է: Դրանում կարելի է չկասկածել:
Ըստ այնմ, կարելի է բխեցնել, որ Վահե Գրիգորյանի առաջնահերթ խնդիրը գործող իշխանության համար Սահմանադրական դատարանը «գրավելն» է: Ենթադրելի է, որ այդ պատճառով էր Նիկոլ Փաշինյանը, իր «Իմ քայլով» ձգտում ամեն կերպ հենց ա՛յդ թեկնածուին դարձնել ՍԴ անդամ: Ենթադրությունների նման շղթան շարունակելու դեպքում, կարելի է ասել, որ բուն առաքելությունն, իհարկե, ՍԴ-ն «գրավելը» չէ: Դա խնդրի տեխնիկական կամ մարտավարական կողմն է: Իսկ թե որն է ռազմավարականը, թերևս ավելի որոշակի կուրվագծվի արդեն այն բանից հետո, երբ կամ եթե Վահե Գրիգորյանը, իսկապես էլ դառնա ՍԴ նախագահ:
Մինչ այդ, արդեն նույնպես առանց կատակի ու ամենայն լրջությամբ, բավականին սուր գնահատականներ հնչեցին արդարադատության նախկին նախարարների, նախկին իշխանության ներկայացուցիչների, նաև, որ ոչ պակաս կարևոր է, իշխանությունից կախում չունեցող իրավաբանների կողմից:
Հետաքրքիր է նաև, որ իշխանական «Իմ քայլը» խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցը լրագրողների հետ հարցուպատասխանի ընթացքում ասաց. «Վահե Գրիգորյանի հայտարարությունը՝ ՍԴ նախագահի պարտականությունները ստանձնելու հատվածով ինձ համար անակնկալ էր»:
Գուցե իսկապես էլ, անգամ, խորհրդարանական մեծամասնության համար է այդ հայտարարությունն անակնկալ եղել: Չնայած, ավելի շուտ հավանական է թվում այն, որ «Իմ քայլի» ներկայացուցիչը հնարամտորեն խուսանավել է՝ շրջանցելով «օրվա տաք» թեմայի հարցն ու դրա հետ կապված արձագանքների տարափն իր վրա վերցնելու տարբերակը: Կամ էլ՝ Վահեր Գրիգորյանի հայտարարության վերաբերյալ պայմանավորվածությունը ձեռք է բերվել ԱԺ խմբակցության ղեկավարի դիրքից շատ ավելի վերև գտնվող իշխանական աստիճանի վրա: Անուղղակիորեն այդ է վկայում և այն, որ Նիկոլ Փաշինյանը կամ, օրինակ, արդարադատության նորանշանակ նախարարը սեփական նախաձեռնությամբ ու աղմկահարույց հայտարարությունից անմիջապես հետո վերաբերմունք չեն դրսևորել: Այլ կերպ ասած, դեռ հարց է, ՍԴ նախագահ ինքնահռչակվելը սյուպրի՞զ է, թե՞ պրիզ, այն է՝ մրցանակ:
Ինչ վերաբերում է արդարադատության նախկին նախարարներին, ապա Դավիթ Հարությունյանն, օրինակ, News.am-ին ասել է. «Այս պահին, բացի քաղաքական չեզոքությունը խախտելուց, Վահե Գրիգորյանն ընդամենը մի անհեթեթ միտք է ասել, և եթե այդ ուղղությամբ քայլեր անի՝ արդեն կհայտնվի քրեական տիրույթում»:
Գրեթե նույն տոնայնությամբ էր արտահայտվել նաև Արփինե Հովհաննիսյանը:
Շատ ավելի խիստ գնահատականներ էին հնչում. օրինակ փաստաբան Վահագն Գրիգորյանը «իրավական անարխիզմ» բնորոշումն էր գործածել:
Սակայն բուն հարցը ոչ այնքան բնորոշումներն են, սուր կամ խիստ, և նույնիսկ, որքան էլ տարօրինակ թվա՝ արդարացնող:
Բուն հարցն այն է, թե ինչ արագությամբ ու ինչի գնով իշխանությունը կիրականացնի իր ներկայացուցչին ՍԴ նախագահ դարձնելու նախագիծը: Հարց է նաև, թե առհասարակ, կարիք կա՞ Սահմանադրական դատարան կամ թեկուզ՝ սահմանադրություն ունենալ:
Ով ինչ ուզում է, թող ինքնահռչակվի, ու վրա կհասնի համընդհանուր երջանկությունը:
