Արմենուհի Մխոյան, Sputnik Արմենիա
Արաքսի տատն Աստծո հետ պայման ունի: Որքան էլ տարօրինակ հնչի, նրա երազանքի կատարողը հարևան Թուրքիան է: Բայց ամեն ինչի մասին սկզբից:
Արաքսի Դեմիրճյանը 83 տարեկան է: Ասում է՝ առաջին հայրենադարձներից է եղել: 1946 թվականին Սիրիայից են եկել: «9 տարեկան էի, երբ եկանք Հայաստան: Ես այստեղ եմ մեծացել: Ծնողներս մեզ՝ 3 քույրիկներիս, բերեցին Հայաստան: Հայաստանը հայի տունն է, հայի օջախն է, հայն այստեղ պետք է ապրի,-պատմում է Արաքսի տատը։ – Դպրոցում հատուկ ձևով էին մեզ ներկայացնում Հայաստանը, անընդհատ խոսում ու պատմում էին մեր հայրենիքի մասին: Երբ մի օր պապաս եկավ ու ասաց՝ մենք պետք է Հայաստան գնանք, ուրախությանս չափ չկար: Փոքր էինք, ամենափոքրը ես էի: Մենք բոլորս սիրով եկանք, թեև այն ժամանակ «սովետ» էր, հավատ ու կրոն չկար, շատ դժվար էր, բայց եկանք ու ապրեցինք: Պապաս ասում էր՝ մենք հայրենիքում պետք է ապրենք, թեկուզ նեղության մեջ»:
Ընտանիքը տեղափողվում է Գյումրի, ապա տիկին Արաքսյան ամուսնանում, գալիս է Երևան: Երկար տարիներ է ապրում Երևանում, ամուսնու մահից հետո որոշում և տեղափոխվում է Գյումրի, որտեղ ապրում էր միակ հարազատը՝ քույրը: Արաքսի տատը Գյումրիում բնակվում է վարձով. նրա խոսքով` թոշակը բավարարում է: Տատը «Հայկական Կարիտաս» բարեսիրական հասարակական կազմակերպության, Գյումրու տարեցների ցերեկային հոգածության կենտրոնի շահառու է, հիմնականում նրա սննդի ու ջեռուցման ծախսերը հոգում է կազմակերպությունը: Տատը չի դժգոհում իր վիճակից:
Արաքսի տատը 13 տարեկանից աշխատել է.45 տարի՝ տեքստիլ մանվածքային ֆաբրիկայում, հիմա թոշակի է անցել: Ճիշտ է, Գյումրիում վարձով է բնակվում, բայց չի դժգում,գոհ է:
Տարիներ անց էլ տատը չի մեղադրում ծնողներին՝ իրեն ու քույրերին Սիրիայից Հայաստան բերելու համար, բայց ասում է՝ հիմա էլ աչքերը փակ տանեն, ինքն իր ծննդավայրի տունը կգտնի:
Տարիների ընթացքում եղել է նաև ԱՄՆ-ում, բայց չի կարողացել օտար ափում մնալ, շտապել է Հայաստան:
Երբեք էլ չի զղջացել Հայաստան վերադառնալու համար, միակ բանը, որին երկար տարիներ սպասում է՝ թուրքերից իր մոր կտակում գրվածը վերադարձնելն է: «Ես կտակ ունեմ՝ մամայիս կտակը: Մամաս՝ Մարիամ Խաչիկյան-Դեմիրճյանը, Թուրքիայից էր ՝ Խարբերդից: Կտակը տարել եմ Ցեղասպանության թանգարան: Ես չպետք է մեռնեմ այնքան ժամանակ, մինչև Թուրքիան ընդունի Ցեղասպանությունը և վերադարձնեմ մորս փողերը: Այդ ժամանակ նոր հանգիստ կմեռնեմ»,-պատմում է Արաքսի տատը՝ վստահեցնելով վերադարձված փողերը մանկատներին ու ծերանոցներին է ուզում տալ: «Ինձ ոչ մի բան այս տարիքիս պետք չէ, միայն ոչ մի բան թուրքերին չմնա: Ես նամակ եմ ուղարկել Հայ դատի գրասենյակ ու սպասում եմ պատասխանին»:
Իսկ մինչ այդ երազանքի իրականցումը տիկին Արասքյան մանկատան երեխաների համար գոլպաներ ու հաստ ժակետներ է գործում:
