Ըստ Պիպոյանի` հաշվի առնելով, որ ժամանակակից աշխարհում սուպերմարկետները հեգեմոնիկ դեր ունեն սննդի իրացման շղթայում, ակնհայտ է, որ եթե իրացման ցանցում սուպերմարկետը որակի սերտիֆիկատ է պահանջում տվյալ արտադրողից, ապա դա այցեքարտ է, որպեսզի կարողանա իր սուպերմարկետում իրացնել միայն որակյալ և անվտանգ արտադրանք, իսկ տնտեսվարողը չունենա վարկանիշի հետ կապված խնդիրներ։
«Եկեք անկեղծ խոսենք` անկախ նրանից, թե դու որ արտադրողի արտադրանքն ես գնում, միևնույն է` ասում ես, որ գնել ես կոնկրետ խանութից։ Եվ մեր ժողովդրի մեջ էլ է ընդունված, ասում են` այս սուպերմարկետը բորբոսնած ապրանք է իրացնում։ Երբ համապատասխան և իրազեկման աշխատանքներ են իրականացվում, ի՞նչ պարտադիր է որ բոլորս լինենք նոր կատեգորիայի մթերք արտադրող»,– ասում է Պիպոյանը։
Նրա խոսքով` թող լինի էքստրա կատեգորիայի, առաջին և երկրորդ կատեգորիայի մթերք։
«Բայց երբ մենք` սպառողներս, մոտենանք տաղավարին, հասկանանք, որ կա պատշաճ մակնշում։ Բոլորս հասկանում ենք, որ եթե գնանք միս առնելու, տեղական միսը պիտի առնենք ավելի թանկ, քան դրսից ներկրված սառեցված միսը»,– նշում է փորձագետը։
Պիպոյանն անդրադառնում է վերամշակված սննդի ոլորտին։ Նա համարում է, որ սպառողը պետք է ունենա համապատասխան գործիքակազմ` որոշելու համար, թե ինչ մթերք է ուզում գնել։
«Թող ես որոշեմ` գնում եմ սոյայով երշիկ առնելու, որը, օրինակ, արժի 2500 դրամ, թե՞ թարմ մսից պատրաստված նրբերշիկ, որի մեկ կիլոգրամն արժի 7000 դրամ։ Թվում է, թե դա հիմա էլ կա։ Բայց ոչ։ Հիմա խնդիրն այն է, որ հաշվի առնելով համապատասխան մակնշումների բացակայությունը` լավ արտադրողը նույն շուկայում ստիպված է մրցակցել այն արտադրողի հետ, որն անբարեխիղճ պայմաններում է արտադրում և իրացնում իր արտադրանքը»,– ասում է նա։
Պիպոյանը նշում է, որ ժողովուրդը դեռ չունի այն իրավագիտակցության մակարդակը, որպեսզի հասկանա` ինչով է տարբերվում թթվասերը թթվասերային արտադրանքից, կաթնաշոռը` կաթնաշոռային արտադրանքից։
