Երբ ԲՀԿ խմբակցությունը կողմ քվեարկեց օրինագծին, որն առաջացրեց վարչապետի և ժողովրդական ցասումի հերթական ալիքը, ինչ–որ պահի թվաց, որ ձևավորվում է ընդդիմադիր ճակատ, որում ԲՀԿ–ն կարող է նույնիսկ մրցել առաջնորդության համար։ Սակայն տպավորությունը խաբուսիկ էր, և ԲՀԿ–ն, սպասելով իր առաջնորդին, հետ է քաշվել` տարակուսանքի մեջ թողնելով ժողովրդին. ինչո՞ւ էին ջուր ծեծում։
Առավել ևս, որ կառավարությունից ազատել են «բարգավաճներին», և հիմա ԲՀԿ–ն արդեն կորցնելու բան չունի։ Թվում էր, թե հիմա հանգիստ կարող են գլխավորել ընդդիմադիր թևը` իրենց նկատմամբ չզգալով այդքան կտրուկ բացասական վերաբերմունք, ինչպես ՀՀԿ–ն և չլինելով իներտ ու սակավաթիվ, ինչպես Դաշնակցությունը։
Բայց արի ու տես, որ արտասահմանից ժամանել կամ ինչ–որ թաքուն սենյակից դուրս է եկել ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանը, և հետևել են արդեն ոչ թե արդարացումներ կամ հավաստիացումներ, թե իրենց քայլերը սխալ են մեկնաբանում, այլ բացարձակ հակադիր հայտարարություններ։
ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանը հեռուստաալիքներից մեկի եթերում ասել է, որ կուսակցությունը պատրաստ է ընտրությունների թեկուզ դեկտեմբերին, որ նրանք ամեն ինչ այնպես կանեն, ինչպես ուզում է ժողովուրդը, որ նա կապ չունի Սերժ Սարգսյանի և Ռոբերտ Քոչարյանի հետ, և որ երկու նախկին նախագահները նրա օգնությամբ չեն վերադառնա քաղաքականություն։
Միաժամանակ նախագահներին անդրադառնալը, հավանաբար, կանխիչ միջոց է եղել` այդ թեմայի արծարծումից խուսափելու համար։
Ծառուկյանը լռել է պատճառների մասին, որոնք դրդել են խմբակցությանը քվեարկել շտկումների օգտին, որ ընդունվեցին 2018թ–ի ընտրություններում հաղթելու հնարավորություն ստեղծելու համար։ Եվ հիմա մնում է միայն գուշակել. կամ ԲՀԿ–ին են մոլորության մեջ գցել կամ քվեարկությունից հետո ինչ–որ բան է փոխվել: Չէ՞ որ չեն կարող լուրջ ադեկվատ մարդիկ (իսկ մենք հենց այդպես ենք վերաբերվում կուսակցության ներկայացուցիչներին) երեկոյան մի բան անել, իսկ առավոտյան հակառակն ասել` հասցնելով մի գիշերում զրկվել բոլոր նախարարական պորտֆելներից։
Այնուհետև արդեն խորհրդարանի փոխխոսնակ, «Ծառուկյան» խմբակցության անդամ Միքայել Մելքումյանը մեկնաբանել է Ծառուկյանի հարցազրույցը և նրա խոսքերն այն մասին, որ կուսակցությունը պատրաստ է ընտրությունների թեկուզ վաղը։
«Ոչ ոք չի կարող դեմ դուրս գալ ժողովրդի ցանկությանը։ Քաղաքականությունը դինամիկ գործընթաց է, և այսօր ոչ մի գրավոր փաստաթուղթ չկա, ուստի բանակցությունները կշարունակվեն», – այդպես է ասել Մելքումյանը։
Եվ կրկին օդում կախվել է նույն հարցը. մի՞թե խորհրդարանում քվեարկության ժամանակ փոխխոսնակը չի իմացել «ժողովրդի ցանկության» մասին։ Մի՞թե նրա և կուսակցության համար այդ ցանկությունն անսպասելի էր։ Եվ եթե ԲՀԿ–ն, վճռական քայլ անելով, իսկույն վախեցել է սեփական համարձակությունից, ապա կուսակցությունը սեփական ջանքերով չի փակել արդյոք ճանապարհը դեպի իշխանամետ ճամբար կամ ընդդիմության շարքեր։
Ի դեպ, Հայաստանի քաղաքական դաշտի նորագույն պատմությունը գիտի զարմանալի վայրէջքներ և վերելքներ, ինչպես նաև անհավանական դաշինքներ և միություններ` ակնթարթային կարիքների համար։
Կրկնենք, որ մենք` ներքին խոհանոցից անտեղյակներս, կարող ենք չիմանալ կարևոր բաներ և նրբություններ։ Բայց ընտրազանգվածի առանձին միավորի տեսանկյունից այդ ամենը տարօրինակ է, ոչ համոզիչ և պարզապես տարակուսանքի մեջ է դնում մարդկանց։
Ընտրազանգվածի միավորը հազիվ թե քվեարկի քաղաքական կազմակերպության համար, որն առավոտյան մի բան է անում, իսկ երեկոյան մոռանում է արվածը և ասում հակառակը։ Միաժամանակ՝ բոլորովին կարևոր չէ, թե ինչ քաղաքական կողմնորոշում ունի այդ միավորը. ինչ նոր իշխանության համար, ինչ նրա դեմ միավորը տեսնում է սեփական աչքերով, որ նման կազմակերպությունը չի կարող քաղաքական հեռանկար ունենալ։
Հավանաբար ԲՀԿ գործողությունները հասկանալու դրդապատճառները և հետագա հայտարարություններն առանց ինսայդերական տեղեկության դատապարտված են ձախողման։ Ի դեպ, լիովին կարող է պարզվել, որ բնության մեջ այդ մասին ոչ մի ինսայդերական տեղեկություն չկա այդ մասին։
Ինչպես Ալեքսանդր Սերգեևիչի մոտ. «Ինչո՞ւ եք լռում։ Գոռացե՛ք` կեցցե ցար Դիմիտրի Իվանովիչը», «Ժողովուրդը լռում է»։
