Հետաքրքրություն առաջացրած առիթը նույնն է. այնտեղ էլ է ամուսնալուծություն, այստեղ էլ։ Սակայն տարբերություն էլ կա։
Օրինակ`այսուհետ երիտասարդ աղջիկները Արմեն Ջիգարխանյանին հազիվ թե կպչեն, մինչդեռ Եվգենի Պետրոսյանի վրա «որս» կարող է սկսվել ցանկացած պահի։ Եթե դեռ չի սկսվել։
Ո՞րն է պատճառը։ Սե՞րն առաջին հայացքից, արտիստի անունն ամեն անգամ հիշատակելու պահին սրտի կա՞նգը, թե՞ տաղանդի նկատմամբ ունեցած մեծարանքը։ Սա միամիտների համար է, որոնք այսօր քիչ են։
Խելացիները կհարցնեն` ինչո՞ւ երիտասարդները գլուխները չեն կորցնում արդյունաբերական գոտում բնակվող կամ սոցիալական քարտ ունեցող տարեցների համար։ Չեն թակում նաև ծերանոցների դռները` ինքնագիր վերցնելու կամ սելֆի անելու համար։ Ինչո՞ւ։
Պատասխանը` ո՞ւմ են պետք անպետք ծերերը։ Այլ հարց են հարուստ և անվանի մարդիկ` նրանց «կպցնում» են, սիրաշահում, նրանց պատճառով պատրաստ են օրինական կանանց մեջտեղից ճղել։
Նպատակը պարզ է` բարեկեցիկ կյանք ունենալ, որպեսզի 10- 12 տարի անց (որքան շուտ, այնքան լավ)` բոլորի կողմից սիրված համաշխարհային աստղին ճանապարհ դնել այն աշխարհ և հարուստ այրի դառնալ։ Սա ավելի երիտասարդ աղջիկների մասին։
Իսկ աստղային ասպետները բացի քրոնիկ հևոցից էլ ի՞նչ ունեն։ Նրանք փորձում են փախնել ծերությունից, վերջին սերը վայելել, վերջին սեքսը և նախավերջին շանսը` վերադարձնելու լայն հանդիսատեսի ուշադրությունը։ Իսկ հետո Ռոժդեստվենսկու գրած բառերի հիման վրա Առնո Բաբաջանյանի երգի նման. «…был жених серьёзным очень, а невеста ослепительно была молодой» (…փեսացուն շատ լուրջ էր, իսկ հարսը շատ երիտասարդ)։
Հաճախ է լինում, երբ պատկառելի տարիքով փեսացուներից երեխա են ունենում բավական երիտասարդ կանայք, թեև այդ հայրերի կենսաբանական ժամացույցն արդեն չի գործում։ Սակայն, ենթադրենք…
Միևնույն ժամանակ, միայն երեխա ունենալը բավարար չէ, նրան դաստիարակել է պետք, ոտքի կանգնեցնել, ինչի համար վատ չէր լինի, եթե ինքդ կարողանայիր ոտքերիդ վրա ամուր կանգնած լինել։
Մանկության հուշերից։ Ցածր դասարանի աշակերտներին դպրոց էին բերում մայրիկներն ու հայրիկները, և ով ում բարեկամն է` բոլորը գիտեին։ Մի օր տղաներից մեկին տղամարդ էր բերել, որի մասին ասում են` «լավ տարիքով է»։ Նա գնդապետի համազգեստով էր` կիտելի վրա ափի լայնությամբ շարված շքանշաններ` հպարտ նայելու և սեփական ուժը զգալու հիմքեր կային։ Սակայն գնդապետին ինչ-որ բան խանգարում էր…
– Պա՞պդ է, – տղային հարցրին համադասարանցիները։
– Այո, – ստեց տղան։
Գնդապետը նրա հայրն էր։ Սակայն սա այն դեպքն էր, երբ տարիքային տարբերությունն ամուսիններին չխանգարեց իրենց դարն ապրել սիրո և համերաշխության մեջ։ Այդպես էլ է լինում։
Այժմ նույն բանի մասին, սակայն մի փոքր այլ կողմից։ Բացարձակ լսողություն ունենալ պետք չէ նկատելու համար, որ Մենդելսոնի «Հարսանյաց քայլերգն» այսօր ավելի հազվադեպ է հնչում։ Ինչպես աշխարհում, այնպես էլ Հայաստանում։
Սկզբում աշխարհի մասին։ Առավել հաճախ ամուսնալուծություններ գրանցվում են Հունգարիայում, Չեխիայում, Շվեդիայում և Պորտուգալիայում։ Ամենաամուր ընտանիքիները Չեռնոգորիայում են, Մակեդոնիայում, Իտալիայում և Մալթայում։ Ինչո՞ւ է այդպես` ոչ ոք չգիտի։
Հայաստանը քիչ թե շատ դիմանում է, և դա լավատեսություն կներշնչեր, եթե չիմանայինք, որ սկզբում ամուսնանում են եկեղեցով` հարաբերությունների պաշտոնական ամրապնդումը թողնելով հետո (էլ չենք խոսում այսպես կոչված քաղաքացիական ամուսնությունների մասին). եկեղեցում ամուսնանալու արարողությունը խեղաթյուրում է վիճակագրությունը։
Ամուսնալուծության պատճառները, եթե կարճ ասենք, նույնպես երկուսն են` տնտեսական և բարոյական։ Սակայն մի նրբություն կա։ «Շատացել են նուրբ տղամարդիկ», – Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում ասել էր «Եվրոպայի» վիցե-միսս Աննա Դեմիրխանյանը և նա իրավացի է։
Ամուր կնոջ ուսին ձգտող տղամարդկանց խնդիրը` այս մասին նաև երգերում են արդեն երգում. «Ах, какая женщина, какая женщина, мне б такую…» («Ա՜խ, ինչպիսի կին է, երանի իմը լիներ»)։ Դե մի նվնվա, աստծու սիրուն, տղամարդ եղիր, հասիր նրան։
Որտեղի՞ց այդ ինֆանտիլիզմը։ Ասում են այնտեղից։ Ավանդական ընտանեկան արժեքները մի կողմ հրած եվրոպական արժեքների հետ մեկտեղ, Հայաստանի վրա կասկածելի կապերի (այդ թվում ինտիմ), վարքագծի, խոսքերի և սկզբունքների տեղատարափ է ընկել, որի հետևում հայկական մտածելակերպին անհարիր, օտար մշակույթ է կանգնած։ Միայն առաջին հայացքից է այն անվնաս։
Ո՞րն է վտանգը։ Ինչպես արդարացիորեն նշեց գործընկերս, դա այն մշակույթն է, որը «սկզբում սերմանում են երկրին և ժողովրդին, այնուհետև օգտագործում որպես ազդեցության գործիք»։ Եվ ահա արդեն տղամարդը ոչ թե ընտանիքի գլուխն է, ինչպես եղել է նախկինում, այլ կնոջ կողքին անվճար լրացում։
Ամերիկացի գիտնականների ուսումնասիրություններից։
Մոտավորապես անցյալ դարի 30-ականների կեսերին էին նկատել. մարդկանց ամեն նոր սերնդի IQ–ի մակարդակը նկատելիորեն ավելի բարձր էր լինում, քան նրանց ծնողներինը, տատիկներինը և պապիկներինը։ Ամուսնությունները ևս ավելանում էին, աճում էր նաև ծնելիության թիվը։
Այսօր հակառակն է տեղի ունենում` IQ–ի մակարդակը սկսեց ընկնել, սերունդը շարունակել ցանկացող խելացի մարդկանց թիվը նվազում է։ Անկախ տնտեսության, բժշկության և գիտության զարգացումից։ Զարմանալի է…
Ռուսական տեղեկատվական գործակալությունների լրահոսից. «Ծեր զույգը` 97-ամյա Արփենիկը և 96-ամյա Արամը, որոնք միասին 77 տարի են ապրել, մահացան իրենց հարսանիքի հերթական հոբելյանի հաջորդ օրը։ Զույգը 5 երեխա ուներ, 12 թոռ, 10 ծոռ և 2 թոռան թոռ»։
Այն դեպքն է, երբ ամուսնությունը մեկ անգամ է լինում, սակայն ընդմիշտ և կյանքն իզուր չեն ապրում։ Երկար ապրեք։
Հ.Գ.
Արմեն Ջիգարխանյանի և Եվգենի Պետրոսյանի ամուսնալուծությունների պատմությունների տարբերության մասին կրկին մի փոքր։
Արմեն Ջիգարխանյանի ընտանեկան կյանքի ինտիմ մանրամասները (հաճախ դերասանի մասնակցությամբ) բոլորի աչքի առաջ էին քննարկում երկար ամիսներ։
«Մեկնաբանել չեմ կարող։ Դա իմ անձնական կյանքն է և այն չի վերաբերում իմ մասնագիտական գործունեությանը», – ասել է Եվգենի Պետրոսյանը։ Եվ ճիշտ է արել։ Անկախ նրանից, որ քննարկումները թափ են առնում։
