Արման Վանեսքեհյան, Sputnik Արմենիայի քաղաքական վերլուծաբան
Հանրապետության հրապարակ դուրս եկած ժողովուրդը կարողացավ մի քանի օրում քաղաքական Օլիմպոսից գահընկեց անել իշխող Հանրապետական կուսակցությանն ու վարչապետի աթոռին նստեցնել իրենց թեկնածուին։
Թվում էր` այսպիսի փայլուն հաղթանակից հետո կրքերը երկրի ներքաղաքական ասպարեզում պետք է հանդարտվեին։ Բայց ոչ։
Փողոցներ փակելու, հանրահավաքների ու ցույցերի միջոցով իրենց ուզածին հասած մարդիկ շատ արագ սովորեցին, որ այս ճանապարհով կարելի է ցանկացած խնդիր լուծել։ Պետք չէ ծանրաբեռնել ուղեղը` հարցերն ըստ օրենքի լուծելու համար, պետք չէ մտածել, որ խնդիրներով պետք է զբաղվեն համապատասխան վարչական կառույցները, որոնք հենց դրա համար են ստեղծված։
Իսկ փողոցներն ու կառավարական շենքերի դռները փակելը արտակարգ իրավիճակներում է կիրառվում։ Ինչպես եղավ, օրինակ, ապրիլի վերջին մայիսի սկզբին Երևանում ու Հայաստանի այլ քաղաքներում և գյուղերում։ Սակայն այդպես ավելի հեշտ էր ու նախընտրելի, քան իշխանական կառույցների որոշումներին սպասելը։
Եվ ահա ստացանք Երևանում տիրող ներկայիս իրավիճակը. փակ են միանգամից մի քանի կենտրոնական փողոցներ ու պողոտաներ, բազմաթիվ ցույցերի ու հանրահավաքների տեսքով կրքեր են բորբոքվում։ Մարդիկ փորձում են հեղափոխական ոգևորության ազդեցության տակ «սղացնել» այն հարցերը, որոնց պատճառով նրանք ՀՀ ներկայիս վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի համար փողոց էին դուրս եկել ու աջակցում էին «թավշյա հեղափոխությանը»։ Ու մերժում էին «ատելի ռեժիմը»։
Սակայն, հավանաբար, ո՛չ երևանյան տաքսիստները, ո՛չ զինկոմատի աշխատակիցները, ո՛չ Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանին մերժողները, ո՛չ «Նաիրիտի» նախկին աշխատակիցները…բոլոր այն մարդիկ, որոնք այսօր փողոց էին դուրս եկել, մտադիր չեն սպասել, որ նախարարության նոր աշխատակիցները գոնե հարմարվեն իրենց աշխատասենյակներում, փողոցային կրքերի ու հեղափոխական հույզերից հետո շունչ քաշեն ու սկսեն հստակ բաներով զբաղվել։
Էլ չենք խոսում «Սասնա Ծռերի» կողմնակիցների մասին, որոնց ի սկզբանե խոստացել էին, որ Հայաստանում քաղբանտարկյալ չի լինելու։ Իսկ հետո պարզվում է, որ ՊՊԾ–ի վրա զինված հարձակում կատարած մարդիկ ամենևին էլ քաղբանտարկյալ չեն։ Ամեն դեպքում, պետք է դրանից գլուխ հանել, քանի որ այնտեղ քրեական գործողությունների մի ամբողջ փունջ է` սկսած անօրինական զենք կրելուց մինչև ոստիկանի սպանություն։
Սակայն «Սասնա ծռերի» կողմնակիցները մտադիր չեն դրա մասին խոսել. դա երկար է ու ձանձրալի, իսկ հաջողությունն էլ երաշխավորված չէ։ Շատ ավելի հեշտ է իշխանության վրա ճնշում գործադրելը։
Տաքսիստներն իրենց հերթին ուզում են, որ նրանց խախտումների տուգանքները չեղարկվեն. դրա համար պետք էր փակել Բաղրամյան պողոտան։
Երևանի քաղաքապետի հրաժարականը պահանջող ու քաղաքապետարանի դիմաց հավաքված ցուցարարները ներխուժել են վարչական շենք, ինչ-որ պահի փակել փողոցն ու բախման մեջ մտել քաղաքապետի կողմնակիցների հետ (որոնք նույնպես քիչ չէին)։
«Նաիրիտի» նախկին աշխատակիցներն ուզում են «ներկայիս» աշխատակից դառնան, ծայրահեղ դեպքում պատրաստ են բավարարվել իրենց ֆինանսական խնդիրների արագ լուծմամբ, իսկ այդ խնդիրները քիչ չեն։
«Սասնա ծռերի» կողմնակիցները, որոնք պահանջում են, որ «քաջերին» քաղաքից չհեռանալու ստորագրության դիմաց ազատ արձակեն, իրենց ուզածին չհասնելով, փակեցին մայրաքաղաքի ամենալայն ճանապարհներից մեկը` Արշակունյաց պողոտան։
Իսկ մայրաքաղաքի զինկոմիսարիատներում աշխատող բանակի սպաները հավաքվել էին Բաղրամյանի պողոտայում` վարչապետի նստավայրի դիմաց, ու պահանջում էին, որ զինկոմատների թվի կրճատման մասին որոշումը չեղարկվի։ Այդ որոշման համաձայն` զինծառայողների հավաքի 45 կետերից մնալու է 31–ը։
Նոր կառավարությունը պետք է վայրկենական լուծի բոլոր այս հարցերը, հենց հիմա, քանի որ մարդիկ չեն կարող ու չեն ուզում սպասել։ Այդ պատճառով էլ փակում են փողոցները` իշխանությունների վրա ճնշում գործադրելու նպատակով. կյանքը ցույց տվեց, որ այդպես ավելի հեշտ ու ճիշտ է, քան բանավիճել, սպասել, խնդրի արագ ու իրական լուծման։
