Արդեն 5-րդ օրն է`Երևանում Սերժ Սարգսյանի վարչապետության դեմ ցույցեր են անցկացվում։ Կենտրոնական փողոցները փակ են, ոստիկանությունը սկսել է բերման ենթարկել ցուցարարներին։
Նախ մի հարց. ի՞նչ է ուզում Նիկոլը: Մեջբերում լրագրող Հովիկ Աֆյանի հոդվածից: 16 Ապրիլ 2018
Ես հասկանում եմ, որ մարդիկ պայքարում են ռեժիմի դեմ, այդ թվում՝ Նիկոլը: Նա մարդկանց պայքարի է հանել՝ հանուն մեր երազանքների Հայաստանի, որտեղ մետրոները չեն խցանվում, ճանապարհները չեն փակվում, աղքատներ ու կոռուպցիա չկա, ոստիկաններն էլ բոլորը ժպտում են, ու այս համապատկերում դավաճանաբար է հնչում հարցս, բայց ամեն դեպքում կրկնեմ՝ ի՞նչ է ուզում Նիկոլը:
Եթե ճիշտ եմ հասկանում, նա ուզում է, որ Հայաստանի վարչապետը Սերժ Սարգսյանը չլինի: Այդ դեպքում մեկ այլ հարց է ծագում` բա ո՞վ լինի: Օրինակ` Նիկոլ Փաշինյանը կուզենա՞, որ ՀՀ վարչապետը դառնա Շարմազանովը կամ Աշոտյանը, գուցե նա Գալուստ Սահակյանի՞ն է ուզում, կամ էլ օրինակ՝ Հերմինե Նաղդալյանին:
Չէ, ես չեմ ուզում մտածել, թե Նիկոլն ուզում է, որ ՀՀ վարչապետը լինի Առաքել Մովսիսյանը կամ Սամվել Ալեքսանյանը կամ գեներալ Մանվելը…
Մի խոսքով, եթե ոչ Սերժ Սարգսյանը, ապա ո՞վ: ՀՀԿ-ն փոխել է Սահմանադրությունը, ըստ որի երկրի գերագույն գլխավորն այսուհետ դառնում է վարչապետը, որի թեկնածությունը կարող է առաջադրել միայն խորհրդարանական մեծամասնությունը։ Պետք է նշել, որ խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքներն ընդունել է «Ելք» դաշինքը, այդ թվում Նիկոլ Փաշինյանը, որը հենց այդ ընտրությունների արդյունքում էլ այսօր ԱԺ պատգամավոր է:
Հիմա, եթե ԱԺ-ն լեգիտիմ է, ուրեմն ՀՀԿ-ն ու միայն նա իրավունք ունի առաջադրելու ՀՀ վարչապետի թեկնածու, ընդ որում՝ նրան, ում ինքն է ուզում: Եթե ԱԺ-ն լեգիտիմ չէ, ապա «Ելքի» ամբողջ կազմը՝ Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ, լեգիտիմ պատգամավորներ չեն, այդ թվում` Փաշինյանը: Եվ ուրեմն, եթե նա չի ուզում, որ Սերժ Սարգսյանը դառնա վարչապետ, ապա պետք է դեմ լիներ սահմանադրական փոփոխություններին, հենց այդ ժամանակ փողոցներ փակեր, հենց այդ ժամանակ Գյումրի-Երեւան քայլերթ աներ, հենց այդ ժամանակ քաղաքացիներին փողոց հաներ եւ վերջապես հենց այդ ժամանակ մորուք պահեր: Չի արել: Նիկոլ Փաշինյանը կարող էր նաեւ չընդունել ԱԺ ընտրությունների արդյունքները, չվերցներ պատգամավորի մանդատը, չնստեր միեւնույն դահլիճում այն մեծամասնության հետ, որոնք երկիրն ու իրենց չեն պատկերացնում առանց Սերժ Սարգսյանի ու հանգիստ գնար երկրի քաղաքներում քայլելու եւ քայլեցնելու։ Դա էլ չի արել: Հիմա Նիկոլ Փաշինյանը եկել է ու ասում է` ժողովո՛ւրդ, Սերժ Սարգսյանը չի հանձնում իշխանությունը, եկեք չթողնենք: Ազնի՞վ է…
Ո՞վ է Նիկոլը… մեջբերում Verelk-ի 24.07.2016 վերլուծական բաժնից:
Պետք է հիշել, որ Փաշինյանը 2008 թվականի մարտին կանգնած էր բարիկադներին և ջանք չէր խնայում Լևոն Տեր-Պետրոսյանի՝ քաղաքականություն վերադառնալու համար: Փաշինյանի ձայնային տվյալներն ու ԱՄՆ-ի դեսպանատան ֆինանսական աջակցությունը թույլ տվեցին այդ ժամանակ երևանյան փողոցներ դուրս բերել ժողովրդի կրիտիկական զանգված, իսկ այնուհետև ընդդիմության առաջնորդները հեռացան, իսկ ժողովուրդը դաժանորեն ճնշվեց ոստիկանության, բանակի և օլիգարխների պահակազորի կողմից:
Հարց է ծագում` մի՞թե փորձառու լրագրող Փաշինյանը 2008թ.-ին չգիտեր Տեր-Պետրոսյանի՝ ղարաբաղյան հարցում պարտվողական դիրքորոշման մասին: Դրա մասին բոլորը գիտեին: Իսկ եթե գիտեր, ապա ինչո՞ւ էր այդպես ջանասիրաբար փորձում ապահովել Տեր-Պետրոսյանի վերադարձը:
Կարծես թե խաղաքարտերը բացվում են: Նիկոլը իր վերջին ճանապարհորդության ընթացքում ահագին ազատ ժամանակ է ունեցել և լավ ուսումնասիրել ու յուրացրել է ամերիկացի փիլիսոփա Ջին Շարպի «Դիկտատուրայից դեպի Դեմոկրատիա աշխատությունը»: Թե ովքեր են հովանավորները, ապա պետք է նայել Երևանյան խճուղի-Ֆրանսիայի հրապարակ քարտեզը:
Կասեք` զրպարտում եմ և ինչ-որ պատվեր եմ կատարում: Բայց ամեն ինչ շատ պարզ է և ապացուցելի: Նայենք փողոցները փակելու տրամաբանական պլանը: Ամսի 15-ի Ազատության հրապարակի միտինգից հետո վրաներով ու պարենամթերքով դեսանտի ակնթարթորեն հայտնվելը Ֆրանսիայի հրապարակում: Նոր կարգախոսներ և հին, փորձած կարգախոսների անընդմեջ կրկնումներ: Նիկոլի նոր, քրիստոնեական, հանդուրժողական վերաբերմունքը ոստիկանների նկատմամբ: Եվ ի վերջո համբուրվող սիրահարները` փշալարերի և ոստիկանության ֆոնին, որը հայտնի միզանսցեն է դեռ Կիևի մայդանից: Չգիտեմ` ի՞նչ լուծում կա այս ամենին…
