Մարգար Սեդրակյանի անվան հետ կապված լեգենդներն անթիվ, անհամար են, թեև հայկական կոնյակի լեգենդն արարած մարդն ինքն էլ է պարուրվում առասպելներով, ինչ արած։ Դրանք թե Ստալինի մասին պատմություններն են, որը սըր Ուինսթոն Չերչիլին այն աստիճան է կախվածության մեջ գցել «Դվին» կոնյակից, որ Չերչիլն արդեն ուտել չի կարողացել առանց մեկ բաժակ այդ խմիչքի և նման շատ այլ պատմություններ։ Հնարավոր է՝ այդ ամենը ճիշտ է, դրա մեջ ոչ մի զարմանալի բան չկա։
Կան նաև անվիճելի փաստեր. օրինակ` ֆրանսիացիները Սեդրակյանին շնորհել են «Համտեսի արքա» տիտղոսը Camus ֆիրմայի կողմից, որի վկայությունը համապատասխան մեծ շքանշանն է։ Դե, իհարկե, անթիվ ոսկե մեդալները բոլոր հնարավոր ցուցահանդեսներում, տոնավաճառներում, մրցություններում և համտես անելու միջոցառումներում ամբողջ աշխարհում։
Մարգար Սեդրակի Սեդրակյանն ապրել է 66 տարի՝ կես դարը ստեղծելով կոնյակներ, որոնցով հիրավի հպարտանում է Հայաստանը, և բոլոր շանսերն ունի շարունակել հպարտանալու, եթե նոր ժամանակները չթելադրեն իրենց պայմանները, ու այդ գանձերը չմոռացվեն և ցրիվ չգան։ Յուրաքանչյուր լեգենդ ունի ճշմարտության իր բաժինը՝ մեծ կամ փոքր, բայց դրանք դատարկ տեղը չեն ծնվում։
Բանն այն է, որ պապիկս ժամանակին կարգին պաշտոն է զբաղեցրել «Արարատ» տրեստում։ Իհարկե, իմ հիշողությունից շատ բաներ ջնջվել են, շատ բաներ չէի կարող իմանալ տարիքի բերումով, բայց ինչ-որ պատառիկներ, հատվածներ պահպանվել են։ Սեդրակյանին չեմ հիշում, թեև, հավանաբար, հանդիպել եմ նրա հետ, իսկ նա, հնարավոր է, առաջին դասարանցուն հյուրասիրել է խաղողի ընտիր ճտով։
Պապս պատմում էր, որ այդ տարիներին, երբ ամբողջ հսկա երկիրն հմայված էր հայկական կոնյակով, Երևանի կոնյակի գործարան են ժամանել պրոֆեսիոնալ համտես անողներ բոլոր շրջաններից, որպեսզի սովորեն նույնպիսի կոնյակ պատրաստել։ Ժամանել են ամենալուրջ արտադրողներ, բայց, միևնույն է, կոնյակը նույն կերպ չի ստացվել։
Նրանք ինչ ասես տարել են Հայաստանից՝ տակառների համար փայտ, տակառներ, նույնիսկ մի անգամ Սեդրակյանի սիրելի աղբյուրից՝ Կաթնաղբյուրից, ջուր են տարել Վրաստան։ Ոչինչ չի օգնել, ստացել են լավ կոնյակներ, նույնիսկ գերազանց, բայց ինչ-որ բան պակասել է։ Անկասկած, Սեդրակյանն ունեցել է իր մասնագիտական գաղտնիքները, դրանք չէին կարող չլինել, նա թաքցրել է դրանք՝ միգուցե հայտնելով միայն իր ամենանվիրված և մտերիմ աշակերտներին։
Հավանաբար, մրցակիցների մոտ պակասել է այդ գաղտնիքների իմացությունը։ Բայց հարցը միայն վարպետի գաղտնիքների մեջ չի եղել։ Պապս ասում էր, որ երբ հայկական կոնյակի տեխնոլոգիայի հետևից եկած հյուրերը մեկնում էին՝ բեռնված տակառներով և ջրով ցիստեռներով, Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս Մարգար Սեդրակյանը նայում էր նրանց հետևից, ժպտում և ասում․ «Տարեք, տարեք, միևնույն է, հայկական արևը չեք տանի»։
«Գաղտնիքներից» մեկը հենց Հայաստանի արևն էր, որի շողերի տակ յուրահատուկ խաղող է աճել, հենց դա էլ օգտագործվել է տեղի արտադրությունում։ Այլ վայրերում աճել է նույն տեսակը՝ նույն հիանալի որակի, դրանից շատ լավ գինիներ են ստացել, որպիսիք չեն ստացել Հայաստանում, բայց կոնյակի համար, կարծել է վարպետը, անհրաժեշտ է հայկական խաղողի այգիների բերքը, որն աճել է հատուկ «կոնյակային» արևի տակ, ջրվել այդ արևից էներգիա կուտակած ջրով։
Կարելի է տանել կոնյակի համար ջուրը, դժվար թե հաջողվի ոռոգման ջրի առաքում կազմակերպել, իսկ արևի հարցում ոչինչ անել չէին կարող։
Սեդրակյանը ծնունդով Վանից էր, երբեք չէր մոռանում հարազատ վայրերը, աղջկան անվանել էր Վանուհի։ 1915թ-ին 8 տարեկան Մարգարին կազակները գտել են հենց իր ծնողների դիակների մոտ և որբանոց հանձնել։ Սեդրակյան ազգանունը տվել են հոր անունից, իրականում ազգանունը, ամենայն հավանականությամբ, Հովհաննիսյան է եղել։
Ասում են՝ վանեցիները մի քիչ ժլատ են և ծածկամիտ։ Մարգարը չի կիսվել իր գաղտնիքներով, բայց գաղտնիքներից մեկն ամեն առավոտ ծագել է իր սիրելի Հայաստանի երկնքում։ Հայկական կոնյակի 12 տեսակները (առնվազն)՝ «Հոբելյանականից» մինչև «Վասպուրական», Մարգար Սեդրակյանի կողմից շշալցված հայկական արև են։
