Թուրքիայի նախագահը շարունակում է վարվել այնպես, ինչպես «գողականը» մութ բակում։ Ընդ որում` ամենուր ու բոլորի հետ։ «Երկուշաբթի լույս երեքշաբթի գիշերը Էգեյան ծովում թուրքական պարեկանավը վտանգավոր մանևրներ էր կատարել` խախտելով նավերի բախումը կանխող միջազգային կանոնները, և բախվել է առափնյա անվտանգության ծառայության հունական նավի ձախ մասին», — նշված է Հունաստանի առափնյա անվտանգության ծառայության կենտրոնակայանի հայտարարության մեջ։
Դեպքը տեղի է ունեցել Իմիա կղզու հատվածում, որը Թուրքիան, խախտելով իր իսկ ստորագրած պայմանագրերը, հանկարծ սկսել է իրենը համարել։ Փաստորեն, Էրդողանի վարչակազմը եզրահանգել է, որ լկտիությունը երկրորդ երջանկությունն է` մոռանալով, որ լկտին վաղ թե ուշ համարժեք պատասխան է ստանում։
Հունաստանը դեռ զերծ է մնում կտրուկ գործողություններից, սակայն Հունաստանի պաշտպանության նախարար Պանոս Կամենոսը Բելգիայում կայացած ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրների պաշտպանության նախարարների համաժողովում հայտնել է, որ այլևս չի հանդուրժի Թուրքիայի սադրիչ պահվածքն ու այն, որ Թուրքիան կասկածի տակ է դնում Իմիա կղզու պատկանելությունը։
Կամենոսն ասել է նաև, որ Թուրքիան խախտում է ոչ միայն Հունաստանի, այլ նաև եվրոպական տարածքային ջրերի սահմանները, խախտում է ծովային իրավունքը, Էգեյան ծովում «դժբախտ պատահարի» հավանականությունն աճում է։
«Թուրքիան է կրում պատասխանատվության մեծ մասը։ Ոչ ոք դաշինքում, ՆԱՏՕ-ում չի կարող կասկածի տակ դնել այլ պետության տարածքը։ Իմիան հունական կղզի է, ինչը գրված է բոլոր պայմանագրերում, որոնք ստորագրել է հենց ինքը` Թուրքիան», — հայտնել է հույն նախարարը։
Ընդհանրապես Թուրքիայում տեղի է ունենում մի բան, որը գնալով ավելի անտրամաբանական է դառնում։ Գործը հասել է նրան, որ այնտեղ տարածաշրջանում ԱՄՆ քաղաքականության դեմ ուղղված բողոքի զանգվածային ակցիաներ են անցել։ Պատճառ էր հանդիսացել ԱՄՆ պետքարտուղար Ռեքս Թիլերսոնի այցը Անկարա։ Նա Թուրքիա էր գնացել` հավանաբար հասկանալու` Էրդողանի ուզածն ինչ է։ Ահա այսպես է լինում. տարիներով, տասնամյակներով զինում ես մեկին, գյուղատնտեսական երկրում հզոր բանակ ես ստեղծում, ինչպես արեց ԱՄՆ-ն Թուրքիայի հետ, նույնիսկ ՆԱՏՕ ես խցկում նրան, ու մի գեղեցիկ օր կամաց-կամաց այդ ամենը քո գլխին է ջարդվում։
Իսկ ինչ վերաբերում է տարածքային հավակնություններին, այդ երկիրը չունի ոչ մի հարևան, որի նկատմամբ հավակնություններ չունենա։ Էրդողանը մեկուկես տարի առաջ Ռիզայի համալսարանում ելույթ ունենալիս հայտնել էր, որ «Թուրքիայի սահմաններում պետք է լինեն Կիպրոսը, Հալեպը, Մոսուլը, Էրբիլը, Քիրքուքը, Բաթումը, Սալոնիկը, Վառնան, Արևմտյան Թրակիան ու Էգեյան ծովի կղզիները»։ Սակայն պարզվում է, որ Էրդողանին պետք է ինչ-որ բան տան ոչ միայն անմիջական հարևանները, քանի որ վերջերս, ճիշտ է, զգուշորեն, բայց բարձրացվել է այն հարցը, որ Թուրքիային է պատկանում նաև Ղրիմը։
Հետաքրքիր է` ինչպես է Թուրքիայի նախագահը պատկերացնում, որ հիշատակված երկրները, տարածքներն ու քաղաքները մտնեն Թուրքիայի կազմ։ Նա պատրաստվում է գրավե՞լ դրանք։ Նման անհեթեթության իրականացման այլ հնարավորություն չկա, իսկ եթե մարդ կա, որ մոռացել է, հիշեցնենք` մենք XXI դարում ենք ապրում։
Այսօր Թուրքիան չի կարող գրեթե ոչ ոքի դեմ այնպիսի բանակ հավաքել, որ տասն անգամ գերազանցի կենդանի ուժով, իսկ պատմությունը ցույց է տալիս, որ թուրքերը համարձակվում են ռազմական գործողությունների գնալ միայն բացարձակ քանակային առավելության դեպքում։ Ինչ վերաբերում է տեխնիկային, ապա արևելագետ, Պետդումայի 5-րդ գումարման պատգամավոր Սեմյոն Բաղդասարովը նշում է, որ Թուրքիայի ունեցած «Լեոպարդ» տանկերի դեմ արդյունավետ են դեռևս խորհրդային արտադրության հակատանկային հրթիռային «Ֆագոտ» համալիրները։
Ամեն դեպքում Էրդողանը, որն այժմ Սիրիայի տարածքում պատերազմում է քրդերի դեմ, հայտնել է, որ «Ձիթենու ճյուղ» գործողությանը 6,5 հազար մարդ է մասնակցում։ Սեմյոն Բաղդասարովն ասում է, որ այդ թիվն իրականում ավելի մեծ է։ Պետք չէ նաև մոռանալ տարատեսակ ավազակներին ու ահաբեկիչներին, որոնք միացել են թուրքական բանակին։ Փորձագետը գնահատմամբ` թուրքամետ ուժերը մոտ 25 հազար մարդ ունեն։
Նրանց դիմադրում են քրդական ինքնապաշտանության 8-9 հազար մարտիկները, իսկ Սիրիայում թուրքերը երկար ժամանակ են մնալու, դա արդեն վաղուց է ակնհայտ։ Պարզապես պետք չէ մոռանալ կողմերի տեխնիկական զինվածության մասին։
