Անի Լիպարիտյան, Sputnik
Հայ առաքելական եկեղեցին առանձնանում է յուրօրինակ ծեսերով ու ավանդույթներով։ Օրինակ` հունվարի 13-ին մեր եկեղեցին նշում է Քրիստոսի Անվանակոչության տոնը։ Այն խորհրդանշում է Հին և Նոր Կտակարանների հանդիպումը:
Ծնվելուց հետո ութերորդ օրը, Հին Կտակարանի համաձայն, Հիսուսին թլպատել են ու միայն դրանից հետո անուն են տվել։
Սակայն այդ օրը հայերը չեն մոռանում նաև Հին Նոր տարվա մասին։ Հունվարի 13-ի լույս 14-ի գիշերը Հայաստանում, ինչպես և մի շարք այլ երկրներում (մեծ մասամբ՝ խորհրդային) Հին Նոր տարին են նշում։ Իհարկե, այդ տոնն առանձնապես նշանակություն չունի ու ավելի շատ խորհրդանշական բնույթ է կրում, բայց այդ օրն ընդունված է շնորհավորել միմյանց ու տոնական փոքր սեղան գցել։
Ինչո՞ւ չտոնել, եթե առիթ կա
Ուղիղ հարյուր տարի առաջ՝ 1918 թվականին, օրացույցից գրեթե մեկ ամիսը կորավ, ու հունվարի 31-ից հետո միանգամից եկավ փետրվարի 14-ը։
Ժողկոմիսարների խորհրդի որոշման մեջ նշվեց․ «Հունվարի 31-ին հաջորդող օրը համարել ոչ թե փետրվարի 1-ը, այլ փետրվարի 14-ը, երկրորդ օրը՝ փետրվարի 15-ը, և այդպես շարունակ»։
Արդյունքում օրերը 13-ով հետ ընկան, ու հայերը ԽՍՀՄ այլ հանրապետությունների պես սկսեցին Նոր տարին նշել դեկտեմբերի 31-ին, իսկ Հին Նոր տարին «բաժին հասավ» հունվարի 13-ին ու միայն հիշողության մեջ մնաց։
