Անկրկնելի գեղեցկության քարեր, ոսկե բարակ ժանյակ, եզակի զարդեր, քարերի հետ աշխատելու հայկական բնածին տաղանդ. այս ամենը հիմք դարձան Պողոսյաններին վիճակված հաջողության համար:
Այսօր Ալբերտ Պողոսյանը ոսկերիչների արվեստի ավանդույթների ժառանգորդն է, ոսկերիչներ, որոնք, կարելի է ասել, տոհմ են ձևավորել: Vogue-ը նրան անվանում է վիրտուոզ, իսկ Հոնկոնգի մասնագետները (Հոնկոնգն այսօր ոսկերչական իրերի ցուցասրահների և ցուցահանդես-վաճառքների թվով համաշխարհային առաջատարների շարքում է) ասում են, որ Bogh-Art-ի ցանկացած իր ստեղծված է յուրաքանչյուր քարի անկրկնելի գեղեցկությունն առանձին փոխանցելու գաղափարի հիման վրա:
Միևնույն ժամանակ Ալբերտ Պողոսյանը, որ երրորդ սերնդի ոսկերիչ է, հայտնի է ոչ միայն որպես Bogh-Art տան հիմնադիր, այլև որպես եզակի կոլեկցիոներ. թանկարժեք հնաոճ իրերի և ինտերիերի նրա հավաքածուն իրավամբ համարվում է աշխարհի ամենահարուստ հավաքածուներից մեկը (եթե ոչ ամենահարուստը):
«Մենք ամենասկզբից մեզ համար որոշել էինք, որ անհրաժեշտ է որևէ նոր յուրահատուկ բան ներկայացնել, այնպիսի մի բան, որը հասարակ ոսկերչական դիզայնի սահմաններից վեր կլիներ: Մենք չէինք ուզում պարզապես հերթական ապրանքանիշ լինել», — ասում է Ալբերտ Պողոսյանը:
Այն շեմը, որ ոսկերչական գործում տարանջատում է բիզնեսն ու արվեստը, ընդհանրապես դժվար է որոշել, Իսկ Պողոսյանների պարագայում այդ շեմը նույնիսկ փնտրելու կարիք չկա. սա միանշանակ արվեստ է, և այն հիանալի պահանջարկ ունի` անկախ արժեքից, որը հաճախ վախենում ես արտահայտել թվերով:
Պողոսյանների ամբողջ ընտանիքը, պապից սկսած, հիմնականում թանկարժեք քարերի վաճառքով էր զբաղվում: Սկզբում գործը գլուխ էր գալիս Լիբանանում, այնուհետև պատվերներ սկսեցին տալ հարևան արաբական երկրներից և Ֆրանսիայից: Հաջողված բիզնես էր, ժամանակն էր նեղ մասնագիտական գործով զբաղվել. սկսեցին վաճառել հազվագյուտ և խոշոր քարեր, քանի որ նորաձևության միտումները նրանց վրա չեն ազդում, դրանք միշտ էլ արժեքավոր են, իսկ մեկ լավ պատվերի արժեքը կարող է ամիսների աշխատանքի գին ունենալ:
Այնուհետև, հավանաբար, խոսեց ստեղծագործ ինքնասիրությունը. Պողոսյանները սկսեցին սեփական ձեռքերով պատրաստած զարդեր վաճառել, և դրանք արագ ճանաչելի դարձան, դարձան «ֆիրմային»: Սակայն Լիբանանում 1970-ականներին քաղաքացիական պատերազմի հետ մեկտեղ հաջորդեցին նաև անհաջողությունները, և ստիպված եղան ընտանեկան բիզնեսը Եվրոպա տանել:
Առաջին կանգառը Անտվերպենն էր, այնուհետև գրասենյակ բացվեց Ժնևում: Ոսկերչական գործերը հիմնականում ցուցադրվում էին Բազելում, բայց հետո Պողոսյանն այնտեղի սրահները չափից դուրս առևտրայնացված համարեց և ընտրություն կատարեց Լոնդոնի օգտին, իսկ 2008 թվականին հայտնվեց Bogh-Art-ը:
Պողոսյանների գլուխգործոցների ոճի և տեխնիկայի բազմազանության մեջ առանձնահատուկ տեղ ունի փորագրման հնագույն տեխնիկան, կոչվում է Inlay, որը ասում են` առաջացել է Հին Եգիպտոսում և առաջնահերթ տեղ է ունի Հին Հնդկաստանի ոսկերիչների շրջանում: Առաջնորդվում են մի քարը մյուսի մեջ դնելու տեխնիկայով, որի ընթացքում շարժումները պետք է մաթեմատիկական ճշգրտություն ունենան` քարը չփչացնելու համար։ Թանկարժեք փոքր քարը տեղադրվում է ավելի մեծի մեջ, և տպավորություն է ստեղծվում, որ մի քարը մյուսի միջից է դուրս գալիս։
Այսօր շատ քիչ թվով ոսկերիչներ են կարողանում նման զարդեր ստեղծել` առանց լազերային հաստոցների և համակարգչի կիրառման։ Ձեռագործ աշխատանքին գումարվում է նուրբ գեղարվեստական ճաշակն ու վիրտուոզ կատարումը։ Ընդ որում` աշխատանքների մեծ մասի վրա ամրացումների տեղերը չեն էլ երևում, իսկ մետաղի օգտագործումը նվազագույն է հասցված։
«Եթե ինձ հարցնեն, թե որն է իմ ամենասիրած քարը, չեմ կարող պատասխանել, քանի որ բոլորն էլ իմ կյանքի մի մասն են կազմում: Շունչս կտրվում է ոչ միայն եզակի սուտակից կամ վարդագույն ադամանդներից, այլև կիսաթանկարժեք քարերից», — պատմում է Ալբերտ Պողոսյանը:
Պողոսյանի հավաքածուն նրանց համար է, ովքեր հասկանում են արվեստի գինը: Օրինակ` «Ֆաբերժե» տան արձանիկների սերիան, որոնք շատ էր սիրում Կարտիեն և անդադար գնում Կառլ Ֆաբերժեի մոտից, իսկ հետո շատ թանկ գնով վաճառում Ֆրանսիայում: Պողոսյանը սիրում է «Ֆաբերժեի» փոքրիկ ցլաշներին:
Հավաքածուի մարգարիտներից են ողջագուրվող վենետիկյան մավրերը` ոսկեզօծ չալմաներով, մանր մարգարիտներով, սուտակով և սպիտակ ադամանդներով զարդարված: Տիպիկ վենետիկյան զարդեր, որ այսօր կարելի է գտնել նաև հնաոճ իրեր վաճառող խանութներում կամ Codognato հին ոսկերչական սրահում:
Սակայն Պողոսյանի հեղինակային աշխատանքների ոճը ոչ մի կապ չունի հավաքածուի մոտիվների հետ, հնարավոր չէ որևէ նմանություն գտնել:
«Ես չեմ կարող որևէ բան կրկնօրինակել: Սիրում եմ ամեն ինչ զրոյից ստեղծել: Թանգարանային իմ հավաքածուն չի առնչվում ժամանակակից իրերի հետ. ես հավաքում եմ այդ իրերը ոչ թե դրանք կրկնօրինակելու, այլ հմայվելու համար», — պարզաբանում է վարպետը:
