Արամ Գարեգինյան, Sputnik
Հետխորհրդային Վանաձորում քիմիական կոմբինատը արդյունաբերական կղզյակ էր համարվում գործազրկության պայմաններում։ Այժմ Հայաստանի` մեծությամբ երրորդ քաղաքում խոշոր արդյունաբերություն չկա։ 2013 թվականին քիմիական համալիրը դադարեց աշխատել, այնուհետև սնանկ հայտարարվեց։ Այն, ինչ հնարավոր է վաճառել, կփակի պարտքերի միայն մի փոքր մասը, ասում է սնանկության գործերով կառավարիչ Կարեն Ասատրյանը։
«Մենք կարող ենք վաճառել համալիրի գույքի միայն 2-3%-ը։ Մնացածն անցել է «Արդշինբանկին»` որպես գրավ չմարած վարկի դիմաց։ Սակայն մեծ պարտքեր են մնացել, այդ թվում նաև գազի և էլեկտրականության դիմաց։ Ընդհանուր առմամբ շուրջ 20 մլրդ դրամի պարտք կա, իսկ վաճառվող գույք` միայն 200 միլիոնի», — հայտնեց Ասատրյանը։
Գումարների տրամադրման հերթում նախևառաջ հաշվի են առել աշխատակիցներին։ Աշխատավարձերի առումով պարտքեր չեն մնացել, ընդգծեց կառավարիչը։ Այս տվյալները Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում հաստատեց Լոռու մարզպետի խորհրդական Լևոն Ասլանյանը։
Հիմա պետք է մտածել մյուսներին վճարելու մասին։ Իսկ ամենակարևորի` վերագործարկման մասին նույնիսկ չեն մտածում։ Քիմիական համալիր են գնում միայն պահակները, որոնք հսկում են վաճառքի դատապարտված և չաշխատող արտադրամասերը։
Խորհրդային Հայաստանում Վանաձորի համալիրն ամենախոշոր քիմիական ձեռնարկություններից մեկն էր։ Եվ նույնիսկ վերջին տարիներին այստեղ աշխատում էր մոտ 700 մարդ։ Դեռ այն ժամանակ «Քիմպրոմը» սինթետիկ շափյուղայի խոշորագույն արտահանողն էր տարածաշրջանում։ Շափյուղան գնում էին վիրաբուժական գործիքների, ավիացիայի և հրթիռաշինության համար։ Մտադիր էին նաև խոշորածավալ արդյունաբերությունը վերականգնել` ամոնիակ և ամոնիումի սուլֆատ` պարարտանյութի համար։
Այժմ համաշխարհային շուկայում ամոնիակն ու կարբամիդի մեկ տոննան մոտ 200 դոլար արժեն (Համաշխարհային բանկի տվյալներով), իսկ սինթետիկ թափանցիկ շափյուղայի 1 կգ-ը` մոտ 600 դոլար։ Գործարանի վերազինումն անցյալի գիրկն է մնացել, գործազուրկ աշխատողներն էլ` ներկայի, իսկ ձեռնարկության դանդաղ անկմանը հետևելու գործընթացը «վստահել» են ձեռնարկության տնօրեն Ալեքսանդր Սնեգիրյովին` իր գործի մեծ վարպետին։ Առանց որևէ բան փոխելու հնարավորության։
