Այս անգամ նրանց ուշադրության կենտրոնում հայտնվեց Չեչնիայի Հանրապետության և Ուզբեկստանի հետ կապված մի իրադարձություն, թեև ինչպես ասվում էր հայտնի անեկդոտում «Քուռն ուր, իմ տունն` ուր»։ Մի խոսքով, «հայկական զրպարտությունների» փառահեղ որոնողները չեն կարողանում պարապ նստել։
Չեչնիայի նախագահ Ռամզան Քադիրովն Instagram–ի իր էջում մեկնաբանել է Ուզբեկստանի նախագահ Շավքաթ Միրզիյոևի` Իսլամական Ակադեմիայի ստեղծման մասին հրամանը։ Չեչնիայի նախագահը հիշել է նաև Տաշքենդ կատարած իր վերջին այցելությունը. «Ես երջանիկ եմ, որ ծանոթացել եմ իսլամական աշխարհի մեծն քաղաքական գործիչ Շավքաթ Միրզիյոևի հետ, որն ունի փորձ, կամք, իմաստություն ու երկիրը ծաղկեցնելու անկեղծ ձգտում։ Նա տասներեք տարի գլխավորում է կառավարությունը, ծանոթ է տնտեսությանը, գիտի երկրի բոլոր խնդիրներն ու դրանց լուծման ճանապարհները»։
Քադիրովն Instagram–ում տեսանյութ է տեղադրել Ուզբեկստան կատարած այցի մասին։ Ու այստեղ սկսվեց…
Ավելի ճիշտ ասած`աղմուկը սկսվեց ոչ թե հենց տեսանյութի, այլ երաժշտության պատճառով։ Տեսանյութն ուղեկցվում էր հայ երգահան Արա Գևորգյանի «Արցախ» երաժշտությամբ։ Թվում է, թե դրա մեջ ոչինչ չկա…
Բայց դու մի ասա` կա։ Մեր նրբանկատ հարևանները նկատել են դա ու բողոքի հերթական ալիք են բարձրացրել։ Բանն այն է, որ անհասկանալի է` ինչ հիմքով են նրանք այդ երգն ադրբեջանական համարում։ Թերևս նույն հիմքով, որով իրենցն են համարում տոլման ու լավաշը։
Այդ պատմությունը շուտով արդեն տասը տարեկան կդառնա։ Այդ երաժշտության շուրջ բազում վեճեր են եղել ու ասես վերջակետ էր դրվել։ Երևում է` այդ «վերջակետը» պետք է հիշեցնել։
Այսպիսով դեռևս 9 տարի առաջ Ռուսաստանում Ադրբեջանի դեսպան Բյուլբյուլօղլին փորձում էր Գևորգյանին դատարան հրավիրել, սակայն անժխտելի ապացույցների ճնշման տակ ստիպված էր ներողություն խնդրել այն ժամանակվա մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանից։ Սակայն հետագայում ադրբեջանցիների կողմից Արա Գևորգյանի «Արցախ» գործի ապօրինի օգտագործման նոր փաստեր էին արձանագրվել։ Ադրբեջանցիները հայտարարում են, որ այդ ստեղծագործությունն իրենց է պատկանում։
Թեև ինչու՞ ենք զարմանում, եթե խաչքարերով ու հայերեն գրություններով եկեղեցիներն ադրբեջանական են հայտարարվում, կամ եթե Նախիջևանում ոչնչացվում են գերեզմաններն ու խաչքարները, որոնք չի ստացվում յուրացնել, քանի որ դրանք չափազանց յուրահատուկ են, այզգային։ Էլ ինչ խոսք ուտեստների ու երաժշտության մասին։
Միշտ կարծել եմ, որ եթե մարդ մի բան չունի, բայց չափազանց շատ է ուզում դա, ապա կարող է ստեղծել։ Ստեղծի, որպեսզի հպարտությամբ հայտնի` սա իմն է։ Թեև դժվար է, ժամանակատար, բայց մեծ ցանկության դեպքում անպայման կստացվի։
Իսկ ցանկալին հարևանից վերցնել ու սեփականություն հայտարարելն ինքներդ ասեք` ինչպես է կոչվում։
