Սկզբում հայտարարություն տարածվեց Երևանի «Ալաշկերտ» ֆուտբոլային ակումբի պաշտոնական կայքում և ակումբի ֆեյսբուքյան էջում. «Այս տարվա դեկտեմբերից թիմին հովանավորչական աջակցություն կցուցաբերի ռուսաստանաբնակ գործարար, «Տաշիր Գրուպ» ընկերության սեփականատեր Սամվել Կարապետյանը: Հնարավոր է` «Ալաշկերտ» ՖԱ-ն անվանակոչվի «Ալաշկերտ-Տաշիր»»։ Հայտարարության մեջ նշվում էր նաև, որ հովանավորչական այս հզոր ներդրումը կնպաստի Հայաստանի չեմպիոնի առաջընթացին և լավ նախադրյալներ կստեղծի, որպեսզի հայկական ակումբն առաջիկայում մրցունակ ելույթներ ունենա եվրոպական մրցասպարեզում և բարձր արդյունքներ արձանագրի ՝ ուրախացնելով երկրպագուներին:
Հետո տեղեկություն հրապարակվեց, որ Սամվել Կարապետյանը մտադիր է պահել միանգամից 2 ֆուտբոլային ակումբ, որոնցից յուրաքանչյուրի ստեղծման համար կներդրվի 10-ական մլն դոլար. Կարապետյանի ցանկությունն է, որ այդ ակումբները հասնեն մինչև Չեմպիոնների լիգա:
Այս տեղեկությունը դեռ պաշտոնապես չի հաստատվել, միայն հայտարարություններ են հնչում մտադրությունների մասին, այն էլ` ոչ Կարապետյանի շուրթերից։ Ենթադրենք, որ տեղեկությունը ճիշտ է, և Կարապետյանն իսկապես որոշել է ներդրումներ անել հայկական ֆուտբոլում։
Եթե նա արդեն իր առջև նման խնդիր է դրել, ապա այդ դեպքում մի շարք հարցեր են ծագում, որոնցից դժվար է անգամ ամենակարևորներն առանձնացնել, որովհետև մեկը մյուսից կարևոր են։ Առաջինը, որ միտքդ է գալիս, ամոթալի «վեց» թիվն է`հայրենական ֆուտբոլի բարձրագույն դիվիզիոնի թիմերի քանակը։
Դե իհարկե, եթե Կարապետյանը որոշել է ներդրումներ անել մեր ֆուտբոլում, իհարկե, շատ լավ է ու պետք է ամեն կերպ ողջունել։ Ցանկացած ներդրում կօգնի վերականգնել հայկական ֆուտբոլի ակնհայտ դեգրադացումը, կատալիզատոր կդառնա հնարավոր վերածննդի համար. վնաս հաստատ չի լինի։ Իհարկե, ցանկալի է, որ կատալիզատորն առավելագույնս արդյունավետ լինի։
Ակումբները վաղուց արդեն խաղերն անցկացնում են առանց հանդիսատեսի, պարզապես խաղալու համար. միակ մոտիվացիան եվրոպական ակումբի մի քանի խաղերում հայտնվելն է։ Եթե մեզ մոտ երկու սուպերակումբ հայտնվի (իհարկե, հայկական չափանիշներով), ապա մյուսները հանգիստ կարող են փակվել, ֆուտբոլիստներն այլևս ոչ մի մոտիվացիա չեն ունենա, խաղալու իմաստ չի լինի։ Աշխատավարձի ու նոր ակումբներից մեկում հայտնվելու հնարավորության համար գուցեև խաղան, բայց միևնույն է` միայն մեկ թիմի առաջնություն կլինի։
Երևի եվրաակումբների խմբային փուլեր հասնելու նպատակ է դրվում։ Երևի, որովհետև դժվար թե գումարներ ծախսեն բոլոր հնարավոր ու անհնար միջոցներով, օրինակ, Անդորայի թիմին հաղթելու և երեք ռաունդներից առաջին փուլը հաղթահարելուց հետո երկրորդ փուլում մակեդոնական հակառակորդին անխոս պարտվելու համար։ Որպեսզի այդպես չլինի, լեգեոներների կներգրավեն։
Նրանք էլ հիմնականում նախաթոշակային տարիքի կլինի (ֆուտբոլային չափանիշներով) և լավագույն դեպքում` սովորական միջին մակարդակի խաղացողներ համաշխարհային չափանիշներով։ Այսինքն, ամենայն հավանականությամբ, մենք կունենանք Աղդամին վերագրված ադրբեջանական թիմի նմանօրինակը. կհայտնվենք խմբային փուլում, կգրավենք վերջին տեղը, և վերջ։ Բայց դա էլ, անշուշտ, առաջընթաց կլինի։
Մնում է հասկանալ` ակումբի ի՞նչը հայկական կլինի, եթե այն «գիրուցվի» արտասահմանցի խաղացողներով։ Հասկանալի է, որ դա այսօր համաշխարհային ֆուտբոլի միտումն է, բայց եթե, օրինակ, անգլիական ակումբները կարող են խաղալ առանց անգլիացիների, ապա Անգլիայի հավաքականը դրանից չի տուժում։ Մեր հավաքականը օդի պես նոր խաղացողների կարիք ունի։
Լավ կլիներ, որ ստեղծվող ակումբը/ակումբներն ուշադրությունը սևեռեին մանկապատանեկան ֆուտբոլի ուղղությամբ, զբաղվեին այն տղաներով, որոնք կարող են և արժանի են ապագայում հայտնվել ազգային հավաքականում։ Լավ կլիներ` գտնեին տաղանդավոր երիտասարդներին, պատշաճ պայմանագրեր կնքեին, որ նրանք խաղային աշխարհի թեկուզ ոչ ամենալավ ֆուտբոլիստների կողքին, ապա գոնե նրանց հետ, ովքեր իրենցից մի քանի դասով բարձր են, որպեսզի հասնեն գոնե լեգեոներների մակարդակի։ Իսկ այդպիսի տղաները մեկ-երկուսը չպետք է լինեն, այլապես ոչինչ չի ստացվի։
Խիզախում եմ խորհուրդ տալ պարոն Կարապետյանին. եթե նա սրտանց մտածում է հայկական ֆուտբոլի մասին, պետք է կոմպետենտ մասնագետներին հանձնարարի ուսումնասիրել Իսլանդիայի փորձը, մի երկիր, որի բնակչությունն 8 անգամ քիչ է, քան Հայաստանինը, բայց հիանալի հավաքական ունի։ Գուցե իսլանդական փորձից ինչ-որ բան հարմարեցնենք մեր պայմաններին։
Հարցերն ու ցանկությունները շատ են, ուզում ես, որ բոլոր այդ հարցերը դրական պատասխան ստանան, բայց հայկական ֆուտբոլի մասին խոսելու ցանկությունն իսպառ վերանում է, երբ հասկանում ես, որ որևէ ներդրում ու նոր ակումբներ բուն հարցը չեն լուծի, քանի դեռ ֆուտբոլի ֆեդերացիան շարունակում է աշխատել այն նույն ոճով, որով աշխատում է վերջին տարիներին։ Բոլոր բարի նախաձեռնությունները բախվում են պատվին ու հազար կտոր լինում։
Գուցե հենց այստեղի՞ց է պետք սկսել։ Վախենում եմ անգամ հարցնել` իսկ Սամվել Կարապետյանը չի ցանկանո՞ւմ գլխավորել ֆուտբոլի ֆեդերացիան։ Գուցե նրա մոտ ստացվի։
